Η παραίτηση δεν είναι πάντοτε λάθος. Μερικές φορές είναι η σωτήρια κίνηση που πρέπει να κάνει κανείς. Ο διάσημος Seth Godin, σύγχρονος γκουρού του μάρκετινγκ, μας δείχνει τρόπους να ξεχωρίζουμε πότε πρέπει να δώσουμε σε μία κατάσταση «πράσινο» και πότε «κόκκινο» φως: Σχεδόν κάθε μέρα σκέφτομαι να τα παρατήσω, στ’ αλήθεια. Όχι όλη μέρα, βέβαια, αλλά υπάρχουν τέτοιες στιγμές. Στοιχηματίζω ότι έχετε ζήσει κι εσείς παρόμοιες στιγμές. Αν είστε από τους ανθρώπους που κυνηγούν στόχους και υψηλά επιτεύγματα, θα είστε συνηθισμένοι να αντιμετωπίζετε εμπόδια. Εμπόδια στη δουλειά ή στην προσωπική σας ζωή, αλλά και εμπόδια που σχετίζονται με τη φυσική σας κατάσταση ή με την επίδοσή σας για παράδειγμα, σε ένα σπορ.
Τις περισσότερες φορές, αντιμετωπίζουμε αυτά τα εμπόδια επιμένοντας. Άλλοτε απογοητευόμαστε και στρεφόμαστε σε εμπνευσμένα ρητά, όπως εκείνο του Vince Lombardi: «Αυτοί που τα παρατούν δεν νικούν ποτέ και αυτοί που νικούν δεν εγκαταλείπουν».
Κακή συμβουλή. Οι νικητές τα παρατούν συνέχεια. Απλώς εγκαταλείπουν αυτό που πρέπει την κατάλληλη στιγμή. Η στρατηγική παραίτηση είναι το μυστικό των επιτυχημένων επιχειρήσεων. Η αντιδραστική παραίτηση και η παραίτηση κατά συρροή αποτελούν την πηγή δυστυχίας όλων όσων πασχίζουν να επιτύχουν αυτό που επιθυμούν (αλλά δεν τα καταφέρνουν). Οι περισσότεροι κάνουν ακριβώς αυτό. Εγκαταλείπουν όταν κάτι είναι επίπονο και συνεχίζουν την προσπάθεια όταν δεν θέλουν να μπουν στον κόπο να τα παρατήσουν. Το πρώτο βήμα για να επιτύχετε αυτό που επιθυμείτε είναι να κατανοήσετε τα διαφορετικά είδη καταστάσεων που σας κάνουν να εγκαταλείπετε – ή που θα έπρεπε να σας κάνουν να εγκαταλείψετε.
Στην αρχή, όταν ξεκινάτε κάτι, είναι διασκεδαστικό. Δεν έχει σημασία με το τι θα ασχοληθείτε: γκολφ, βελονισμό, πτήση με αεροπλάνο ή χημικά πειράματα. Αυτό που κάνετε είναι ενδιαφέρον και οι γύρω σας επικροτούν την προσπάθειά σας. Μέσα στις επόμενες μέρες και βδομάδες, ο γρήγορος ρυθμός μάθησης σας ωθεί να συνεχίσετε. Όποια και αν είναι η καινούργια σας ενασχόληση, είναι εύκολο να τη συνεχίσετε.
Κι έπειτα έρχεται ο «πυθμένας».
Ο «πυθμένας» είναι η μακρά περίοδος κουραστικής και ανιαρής εργασίας που απαιτείται για να γίνετε από αρχάριος δεξιοτέχνης. Μια αγγαρεία που στην πραγματικότητα είναι ο πιο σύντομος δρόμος, επειδή σας οδηγεί στον προορισμό σας γρηγορότερα από κάθε άλλον.
Ο «πυθμένας» είναι ο συνδυασμός της γραφειοκρατίας και της ανούσιας δουλειάς που πρέπει να υπομείνετε για να πάρετε δίπλωμα καταδύσεων.
Ο «πυθμένας» είναι η διαφορά ανάμεσα στην εύκολη τεχνική του «αρχαρίου» και την πιο αποτελεσματική τεχνική του «δεξιοτέχνη» στο σκι ή στο σχέδιο μόδας.
Ο «πυθμένας» είναι το μεγάλο διάστημα ανάμεσα στην τύχη του πρωτάρη και στα πραγματικά επιτεύγματα.
Ο «πυθμένας» είναι το σύνολο των τεχνητών εμποδίων που έχουν δημιουργηθεί για να κρατούν άτομα σαν εσάς στο περιθώριο.
Στις εμπορικές εκθέσεις θα συναντήσετε δεκάδες εταιρείες που προσπαθούν να εισχωρήσουν σε κάποιον τομέα. Έχουν επενδύσει χρόνο και χρήμα για να δημιουργήσουν ένα προϊόν, να συστήσουν τμήμα μάρκετινγκ και να νοικιάσουν περίπτερο, όλα αυτά στην προσπάθειά τους να διεισδύσουν σε μια επικερδή αγορά. Τον επόμενο χρόνο οι περισσότερες εταιρείες απουσιάζουν από την έκθεση. Έχουν χαθεί, αδυνατώντας να αναδυθούν από τον «πυθμένα».
Το ίδιο συμβαίνει και με εκείνους που ονειρεύονται τα αμύθητα πλούτη και την ισχύ που συνοδεύουν τη θέση του γενικού διευθυντή μίας από τις 500 κορυφαίες επιχειρήσεις του περιοδικού Fortune. Ιδιωτικά τζετ, πολυτελέστατες λέσχες, απόλυτη δύναμη λήψης αποφάσεων. Ποιος δεν θα ήθελε να ζήσει σαν σύγχρονος Κροίσος; Φυσικά, αν κοιτάξετε το βιογραφικό ενός τυπικού γενικού διευθυντή, θα δείτε ότι αναδύθηκε από έναν «πυθμένα» είκοσι πέντε ετών προτού βρεθεί σε αυτή τη θέση. Για ένα τέταρτο του αιώνα, έπρεπε να κάνει υπομονή, να σκύβει το κεφάλι και να κάνει ό,τι του έλεγαν. Έπρεπε να επιτυγχάνει τους στόχους του, να εργάζεται περισσότερες ώρες από τους άλλους και να προσπαθεί να κερδίσει την εύνοια του εκάστοτε προϊσταμένου του. Μέρα με την ημέρα, χρόνο με το χρόνο.
Είναι εύκολο να είναι κανείς γενικός διευθυντής. Το δύσκολο είναι να καταφέρει να γίνει γενικός διευθυντής. Ενδιάμεσα υπάρχει ένας τεράστιος «πυθμένας». Αν ήταν εύκολο, πολλοί θα ανταγωνίζονταν για τη θέση, και οι γενικοί διευθυντές δεν θα αμείβονταν τόσο καλά, έτσι δεν είναι; Όπως είδαμε ήδη, η σπανιότητα είναι το μυστικό της αξίας. Αν δεν υπήρχε ο «πυθμένας», δεν θα υπήρχε σπανιότητα.
Διαβάστε ολόκληρo το άρθρο στο “Ασφαλιστικό Μάρκετινγκ”, τεύχος 4, Δεκέμβριος 2011 (www.asfalistikomarketing.gr)
Όλα αυτά είναι σωστά όμως κάθε κανόνα τον επιβεβαιώνει η εξαίρεση. Πολλοί διευθυντές ξεχνώντας τους πυθμένες που έπεσαν και βγήκαν, δεν αναγνωρίζουν την πτώση ενίοτε στον πυθμένα των υφισταμένων τους , με το να τους βοηθήσουν να βγούν. Αντίθετα τους αφήνουν να πνιγούν και να πάνε και πιο βαθιά. Πολλοί δεν έγιναν διευθυντές αφού βγήκαν από πυθμένες , αλλα απλά γιατί κάποιοι τους προώθησαν εις βάρος άλλων αξιότερων. Ας μην ωραιοποιούμε τα θέματα και ας μην εθελοτυφλούμε.
Και ας μην μιλάμε στην Ελλάδα για Μάναντζεντ. Πονάει. Και τον διευθυντή δεν τον κάνει το χτύπημα του χεριού στο γραφείο… άλλα τον κάνουν.
κυριε καμενε ,ελπιζω και ευχομαι να μην εχετε καει απο αναλογα περιστατικα ,αυτου που λεγεται ετζενσυ συστεμ . φαντασου σε αλλοδαπη εταιρεια με εδρα την μεση της συγγρου διευθυντεσ πωλησεων, επιθεωρητες πωλησεων,αναπληρωτες διευθυντες πωλησεων ,διευθυντες υποκαταστηματων και καποιοι κολλητοι μοιραζονται την πιττα της εταιρειας ,ασφαλιστρα ,πορτοφολιο και τις προμηθειες και οχι μονον