Η σημασία της ασφάλισης σε 3 αληθινές ιστορίες

Η ασφάλιση Ζωής είναι ένα από αυτά τα πράγματα που δεν θέλεις να μάθεις πόσο σημαντική είναι όταν είναι ήδη αργά. Μελέτες έχουν δείξει ότι σε ποσοστό περίπου 30% οι κάτοχοι ασφαλιστηρίου Ζωής δεν γνωρίζουν ακριβώς τι συμβόλαιο έχουν.

Και παρά το γεγονός ότι σχεδόν 2 στους 3 είναι πεπεισμένοι ότι οι ασφαλιστικές θα πληρώσουν όταν υπάρξει ανάγκη, μόνο 1 στους 3 δηλώνει ότι γνωρίζει τη διαδικασία για την καταβολή της αποζημίωσης.

Μήπως είστε κι εσείς σε αυτή την κατηγορία; Αν ναι, καλό θα ήταν να μάθετε περισσότερα για τις ασφάλειες, ιδιαίτερα αν έχετε ανθρώπους που εξαρτώνται από σας και την ίδια ώρα έχετε δάνεια ή άλλα χρέη. Ακολουθούν 3 πραγματικές ιστορίες που δημοσίευσε το περιοδικό Forbes για την αξία της ασφάλειας Ζωής και της χρήσης της:

Μακάρι να είχα αγοράσει ασφάλεια Ζωής πριν μείνω έγκυος

Ήξερα ότι αφού θέλαμε να κάνουμε το πρώτο μας παιδί θα έπρεπε να πάρουμε μία καλή ασφάλεια Ζωής τόσο εγώ, όσο και ο σύζυγός μου. Το ψάξαμε, και βρήκαμε ένα συμβόλαιο με προσιτό ασφάλιστρο και πήγαμε να κάνουμε ιατρικές εξετάσεις. Φανταστείτε την έκπληξή μου όταν, λίγες εβδομάδες αργότερα, ο ασφαλιστής μου με κάλεσε να μου πει για το νέο «αναπροσαρμοσμένο» ασφάλιστρο.

Το κόστος του συμβολαίου μου είχε – από ένα λογικό μηνιαίο κόμιστρο – σχεδόν τετραπλασιαστεί. Ο λόγος, όπως μου είπε, ήταν ότι η υψηλή χοληστερίνη μου. Τηλεφώνησα πανικόβλητη στο γιατρό μου. «Το επίπεδο της χοληστερόλης ανεβαίνει κατά την εγκυμοσύνη», με καθησύχασε, «και μάλλον δεν θα επανέλθει στο φυσιολογικό μέχρι και λίγους μήνες μετά τη γέννα».

Μετά από σχετική έρευνα, έμαθα ότι είναι σχεδόν πάντα καλύτερα να αγοράζεις κάποια ασφάλεια πριν μείνεις έγκυος για να αποφύγεις πιθανή αύξηση των ασφαλίστρων, λόγω των έκτακτων συνθηκών για την περίοδο της κύησης.

Ενώ μερικές εταιρείες λαμβάνουν υπόψη το γεγονός ότι παίρνεις βάρος για την εγκυμοσύνη, άλλοι παράγοντες όπως η υψηλή πίεση ή η επιλόχεια κατάθλιψη μπορεί να παίξουν ρόλο.
Τώρα, η κόρη μου είναι τριών μηνών, και ακόμη περιμένω να επανέλθω σε φυσιολογικά επίπεδα για να ξαναρχίσω. Μακάρι να είχα ξεκινήσει αυτή τη διαδικασία πριν προσπαθήσω για παιδί…

Εγώ δεν ήθελα να σκέφτομαι την ασφάλεια Ζωής. Ευτυχώς το έκανε ο άντρας μου

Όταν παντρεύτηκα τον James το 1978, ήμουν 21 ετών. Τότε δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα γινόμουν χήρα στα 26, ή ότι θα έπρεπε να φροντίσω μόνη μου ένα μωρό εννέα μηνών.

Αμέσως μόλις έμεινα έγκυος, ο James άρχισε να λέει για την ανάγκη να αγοράσουμε κάποια ασφάλεια Ζωής, αλλά εγώ ήμουν διστακτική. Ήμουν 24 ετών όμως ο James σκεφτόταν ήδη σαν ενήλικος. Όχι ότι εγώ ήμουν ανήλικη, αλλά το θέμα της ασφάλειας Ζωής μου προκαλούσε φοβίες. Ήμουν έγκυος στο πρώτο μας παιδί και το τελευταίο πράγμα που σκεφτόμουν ήταν ο θάνατος.

Ο James έφυγε από τη ζωή πριν τρεις μήνες. Το αμέσως προηγούμενο Σαββατοκύριακο περάσαμε απίστευτα όμορφα μαζί. Εκείνο το βράδυ της Δευτέρας, μια γειτόνισα ήρθε να δούμε μία εκπομπή. Ο James κάθισε μαζί μας αλλά έφυγε νωρίς και όταν πήγα να τον βρω τον είχε πάρει ο ύπνος.

Το επόμενο πρωί, έφυγε για τη δουλειά χωρίς να τον δω. Δεν θα μάθω ποτέ αν με φύλησε φεύγοντας. Είχα πάει να φτιάξω τα μαλλιά μου στη γειτονιά. Καθόμουν σε μία καρέκλα στο υπόγειο κατάστημά της όταν άκουσα βήματα στις σκάλες. Γύρισα και είδα τον αδερφό μου, τον Paul, ο οποίος ήταν εργάτης οικοδομών. Με κοίταξε και μου είπε: «Cathy πρέπει να φύγουμε».

Θυμάμαι ότι με τράβηξε και από την καρέκλα και φύγαμε τρέχοντας για το νοσοκομείο. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν: «Πόσο άσχημα είναι;» Αυτός απλά μου έσφιξε το χέρι. Όταν φτάσαμε στην εντατική ήταν όλοι οι συνάδελφοί του εκεί. Τους ήταν δύσκολο να με κοιτάξουν και τότε κατάλαβα.

Η ιστορία μου είναι μία υπενθύμιση ότι από τη στιγμή που έχεις οικογένεια – άσχετα με την ηλικία σου – η ασφάλεια Ζωής είναι απολύτως αναγκαία. Τότε δεν ήθελα να το σκέφτομαι, αλλά ήμουν τυχερή, γιατί το είχε σκεφτεί ο άντρας μου.

Η ασφάλεια Ζωής μου έσωσε την οικογένεια

Η ζωή ήταν καλή για την οικογένειά μου το 1989. Ο πατέρας μου ήταν ο καλοπληρωμένος πρόεδρος μίας εταιρείας μάρκετινγκ, ενώ έβγαζε και έξτρα εισόδημα από τις συμβουλευτικές υπηρεσίες που παρείχε. Η μητέρα μου ήταν σπίτι και μεγάλωνε την αδερφή μου κι εμένα. Είχε να εργαστεί από το 1980, όταν γεννήθηκε η αδερφή μου.

Η μητέρα μου κράταγε τα οικονομικά, διαχειριζόταν τη διαδικασία έκδοσης στεγαστικού για το καινούριο μας σπίτι και πλήρωνε τους λογαριασμούς. Την εποχή που γεννήθηκα περίπου, έριξε μια ματιά στην ασφαλιστική κάλυψη του πατέρα μου που είχε από τη δουλειά του. Πολλά ασφαλιστήρια που δίνουν οι εργοδότες και έχουν τις βασικές καλύψεις, πληρώνουν περίπου 30.000 δολάρια – όχι αρκετά για μία οικογένεια σαν τη δική μας.

Έτσι κάθισε να υπολογίσει πόσα χρήματα θα χρειαζόμασταν στην περίπτωση που κάτι συνέβαινε, λαμβάνοντας υπόψη πράγματα όπως το στεγαστικό και τα έξοδα διαβίωσης. Αγόρασε μία επιπρόσθετη ασφάλεια για να τον καλύψει και ένα συνολικό πακέτο για την ίδια, το οποίο περιελάμβανε ακόμη και έξοδα για τις σπουδές τις αδερφής μου.

Τότε δεν το ήξερε, όμως έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, ήταν η πιο έξυπνη οικονομική απόφαση που πήρε ποτέ.

Λίγα χρόνια αργότερα, η μητέρα μου ήταν στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς, πάνω σε μία σκάλα όταν ξαφνικά λιποθύμησε και χρειάστηκε να ξαπλώσει. Η γιαγιά μου λέει ότι αυτό είναι απόδειξη του ισχυρού δεσμού που είχε με τον πατέρα μου, αφού εκείνη ακριβώς τη στιγμή στο New Jersey, ο πατέρας μου επικοινωνούσε μέσω ασυρμάτου με το αεροδρόμιο για να ενημερώσει ότι ο δεξιός κινητήρας του αεροπλάνου είχε πιάσει φωτιά.

Μετά από λίγα λεπτά, επικοινώνησε ξανά, λέγοντας ότι ο κινητήρας είχε κοπεί και το αεροπλάνο έπεφτε. Αυτά ήταν τα τελευταία του λόγια. Η επίσημη έκθεση χαρακτήρισε τη ζημιά στο αεροπλάνο «καταστροφική».

Το θέμα είναι ότι η ζωή συνεχίστηκε και από τότε έχω αρκετές χαρούμενες αναμνήσεις. Θυμάμαι τη μητέρα μου να με ρωτάει λίγους μήνες μετά τι χρώμα ήθελα να βάψουμε το δωμάτιό μου. «Ροζ». Θυμάμαι τον ιδιωτικό παιδικό σταθμό της κ. Stamp, όπου έμαθα για τα κουκούλια και το πως να συλλαβίζω τη λέξη «γάτα».

Θυμάμαι να περπατάω με την αδερφή μου χέρι-χέρι μέχρι το σπίτι της γιαγιάς για να φάμε τα πεντανόστιμα φαγητά της. Θυμάμαι, επίσης, τη μητέρα μου να «χτυπάει» αριθμούς στην μηχανή και τον ήχο του εκτυπωτή που έβγαζε τα αποτελέσματα. Ποτέ δεν έβλεπε τα νούμερα στο χαρτί με πανικό ή ανησυχία. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν θα ήταν δυνατά αν δεν υπήρχε η ασφάλεια Ζωής.