Σύμφωνα με τον συγγραφέα και ομιλητή Ken Blanchard, υπάρχουν δύο είδη προβλημάτων στο αποτελεσματικό management: το «δεν μπορώ να κάνω» και το «δεν κάνω».
Για το πρώτο ευθύνεται ο εποπτεύον, ενώ το δεύτερο πρέπει να το αντιμετωπίσει ο υπάλληλος. Το δύσκολο είναι να τα ξεχωρίσεις, καθώς κάθε τύπος προβλήματος απαιτεί μία διαφορετική προσέγγιση.
Τα προβλήματα «δεν κάνω» συνήθως παρατηρούνται σε μόνιμους υπαλλήλους. Είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς ένα τέτοιο πρόβλημα, γιατί ο υπάλληλος μπορεί να φαίνεται πολύ εργατικός. Όμως, παρά το γεγονός ότι μοιάζει να είναι απασχολημένος, δεν εκτελεί με το σωστό τρόπο τα καθήκοντά του.
Υπάρχει μία σειρά λόγων για τα «δεν κάνω» προβλήματα:
-Ο υπάλληλος είτε δεν είχε ποτέ κίνητρο είτε το έχασε στην πορεία
-Ο υπάλληλος είναι εκδικητικός, αναζητώντας εκδίκηση για κάποια προσβολή που έχει δεχτεί ή γιατί νιώθει ότι τον έχουν μειώσει (τον αγνόησαν για προαγωγή, δεν του δείχνουν σεβασμό κ.λπ.).
-Ο υπάλληλος έχει χάσει το ενδιαφέρον για την αποστολή και τους στόχους της εταιρείας.
-Ο υπάλληλος αντιμετωπίζει κάποιο σοβαρό προσωπικό πρόβλημα (εθισμό, διαζύγιο, πένθος)
Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο υπάλληλος που δεν κάνει αυτά που πρέπει ίσως είναι δύσκολα, όμως ο εποπτεύον δεν θα πρέπει να αναλάβει τη λύση τους. Ο υπάλληλος είναι ο μόνος που μπορεί να λύσει ένα τέτοιο πρόβλημα.
Η αρχική μελέτη του Blanchard βασίστηκε στην ανατροφή παιδιών και ο προϊστάμενος που ανησυχεί για την ευημερία των υπαλλήλων του δεν απέχει πολύ από έναν γονιό.
Όπως και ο γονιός, ένας προϊστάμενος μπορεί να διστάσει να πειθαρχήσει ένα εργαζόμενο που δεν κάνει αυτά που πρέπει. Όμως όσο δεν επιβάλλεται πειθαρχία, αφενός «ξεθωριάζει» η εξουσία του προϊσταμένου και αφετέρου έχει αρνητικές συνέπειες για τον υπάλληλο.
Τα προβλήματα των υπαλλήλων είναι πάντα δύσκολα. Όμως με υπομονή και τη σωστή λήψη πληροφοριών μπορούν να επιλυθούν.
.gif?rand=1687)
