Έχεις κάθε καλή διάθεση, βλέπεις να αλλάζουν κάποια πράγματα, αισιοδοξείς, επιβραβεύεις κινήσεις, συνδιαλέγεσαι και ξαφνικά, έρχεται κάτι από το παρελθόν, κάτι που νόμιζες ότι έχει τελειώσει, ότι δεν θα το ξαναβρείς μπροστά σου και σε επαναφέρει στη σκληρή πραγματικότητα. Όχι δεν έχει αλλάξει τίποτα. Ούτε το «νέο αίμα» συνέβαλε, ούτε οι επανειλλημένες και αξιέπαινες επαφές μεταξύ των φορέων της αγοράς, ούτε το γενικότερο κλίμα περί αλλαγών στη «δημόσια διοίκηση», ούτε καν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα των μεταρρυθμίσεων. Εμείς, στην ασφαλιστική αγορά, φαίνεται ότι είμαστε παραδοσιακοί τύποι.
Έτσι το έκαναν οι παππούδες μας, έτσι το έκαναν οι πατεράδες μας, έτσι συνεχίζουμε κι εμείς. Ο χρόνος πέρασε και αναδιοργανωθήκαμε, εξελιχθήκαμε, διαβουλευόμαστε (προσοχή, όχι δουλευόμαστε, αλλά διαβουλευόμαστε), ενσωματώσαμε τις δυνατότητες της τεχνολογίας ως προς τον τρόπο που ελέγχουμε, ως προς τον τρόπο που επεμβαίνουμε, ως προς πολλά πράγματα. Όταν όμως έρθει η κρίσιμη ώρα, τότε τα ξεχνάμε όλα και γυρνάμε στις παραδόσεις μας.
Από το 1981 μέχρι τις 15 Ιουλίου 2013 έχουν εκδοθεί 62 αποφάσεις από την εκάστοτε εποπτική αρχή για ανάκληση αδειών λειτουργίας ασφαλιστικών επιχειρήσεων. Όλοι αυτοί δηλαδή δεν ήξεραν; Εμείς θα αλλάξουμε τον τρόπο; Αν εξαιρέσουμε την περίπτωση του Ομίλου της ΑΣΠΙΣ που… ξέφυγε λίγο το πράγμα λόγω των κλάδων ζωής και υγείας, σε όλες τις άλλες περιπτώσεις η αγορά απορρόφησε τους κραδασμούς, πολλοί οφελήθηκαν, κάποιοι λίγοι έχασαν και όλα μέλι-γάλα. Οι περισσότεροι εργαζόμενοι βολεύτηκαν κι αυτοί σε άλλες εταιρείες, σε μπροκεράδικα, σε πρακτορεία, βγήκαν και στη σύνταξη… Α, ναι είναι και οι ασφαλισμένοι. Καλά, αυτοί ας πρόσεχαν, έτσι είναι αυτά τα πράγματα, δεν ήξεραν;
Και η αξιοπιστία της ασφαλιστικής αγοράς; Ποια αξιοπιστία τώρα… εδώ χανόμαστε, η Ελλάδα έφθασε στο χείλος του γκρεμού, στην πτώχευση, αλλάζει το σύμπαν, απολύονται δημόσιοι υπάλληλοι, έσπασαν ταμπού δεκαετιών, μαύρισαν οι οθόνες της ΕΡΤ, είμαστε πρωταθλητές Ευρώπης στην ανεργία, στους νέους πρέπει να είμαστε πρωταθλητές κόσμου, τι νόημα έχει να σκεφτόμαστε μέσα σε όλα αυτά την αξιοπιστία της ασφαλιστικής αγοράς; Χ….. η φοράδα στ΄αλώνι.
Άσε που αν διορίσουμε Επίτροπο ή τέλος πάντων αν ξεκινήσουμε εκκαθάριση εν λειτουργία της εταιρείας, μπορεί να μπλέξουμε με ασφαλιστικά θέματα, αποζημιώσεις, δικαστήρια, ασφαλισμένους, που αντί να βρίζουν τον κακό ασφαλιστή και την κακιά εταιρεία θα βρίζουν, τον Επίτροπο, την Εποπτική Αρχή και το Ελληνικό κράτος. Άσε καλύτερα, λουκέτο και όλοι στο Επικουρικό. Γιατί το φτιάξαμε το Επικουρικό, για να κάθεται; Όχι βέβαια. Γι’ αυτό εντάξαμε και τις ανακλήσεις αδειών στη δικαιοδοσία του, όχι σαν τους κουτόφραγκους που το έχουν μόνο για ζημιές από ανασφάλιστα, από άγνωστους κ.λπ. Είναι κι ο Ζορμπάς εκεί, το παλεύει, κινείται, τα καταφέρνει, πέτυχε και τη νομοθετική ρύθμιση για τον περιορισμό των ζημιών. Μην κάθεται κι αυτός.
Όσο για το κόστος της εκκαθάρισης, για το οποίο διαμαρτύρονται πολλοί, έτσι γίνεται πάντα. Αυτά είναι ακριβά πράγματα. Μια ολόκληρη εταιρεία πρέπει να εκκαθαριστεί, υπάρχουν ευθύνες, διαδικασίες, εκκαθαριστές, βοηθοί, επόπτες, μηχανογράφοι, εργαζόμενοι. Μέχρι να φθάσουν οι ζημιές στο επικουρικό, χρειάζεται προετοιμασία, ομαδοποίηση, αναζήτηση φακέλων, εγγράφων κ.λπ. Και δεν είναι μόνο οι ζημιές αυτοκινήτων, η εταιρεία εκκαθαρίζεται, απαιτήσεις, δικαιώματα, περιουσιακά στοιχεία, εργαζόμενοι, διαμεσολαβητές…
Στοιχίζει λίγο παραπάνω η εκκαθάριση μετά από ένα λουκέτο, αλλά είπαμε, κρατάμε τις παραδόσεις. Μας αρέσει το καινούργιο, η εξέλιξη, αλλά όλοι μας το παραδοσιακό δεν ψάχνουμε; Στις διακοπές μας, στο φαγητό μας, στις σχέσεις μας. Εδώ θα το αλλάξουμε; Ανάκληση και πάλι ανάκληση, μετρημένα κουκιά.
.gif?rand=7351)
