.gif?rand=3805)
Τον περασμένο Ιούνιο πραγματοποιήθηκε η πρώτη συγκέντρωση διαμαρτυρίας Ασφαλιστικών διαμεσολαβητών και οι πρωτεργάτες της ένιωσαν την ικανοποίηση της μαζικής ανταπόκρισης, δικαιώνοντας τον αγώνα τους για μια αγορά χωρίς αθέμιτο ανταγωνισμό και χτυπήματα κάτω από τη ζώνη.
Του Νίκου Μωράκη
Οι διαμεσολαβητές διαμαρτυρήθηκαν γιατί πιστεύουν ότι ο τραπεζικός υπάλληλος πίσω από τον γκισέ χρησιμοποιεί αθέμιτες πρακτικές προκειμένου να ασφαλίσει τον πελάτη, δεν είναι σωστά καταρτισμένος και ας έχει πάρει το σχετικό πιστοποιητικό και τέλος εκμεταλλεύεται τη θέση ισχύος που έχει – πιέζοντας στην ουσία τον πελάτη προκειμένου να αυξήσει το χαρτοφυλάκιο της τράπεζας.
Από την πλευρά της η Τράπεζα της Ελλάδος ζητάει καταγγελίες από πελάτες των τραπεζών έτσι ώστε να κινήσει διαδικασίες κάτι που επί της ουσίας δεν γίνεται καθώς ο πελάτης δεν θα «κάρφωνε» ποτέ την τράπεζα στην οποία είναι χρεωμένος.
Με λίγα λόγια έχει δημιουργηθεί ένα καλά οργανωμένο δίκτυο με την ευλογία της Τράπεζας της Ελλάδος, όπου οι τράπεζες μπορούν να “ψαρεύουν” πελάτες μέσα από τα υποκαταστήματά τους, να χειρίζονται τα ασφαλιστικά συμβόλαια των μεγάλων πελατών τους μέσα από τις μεσιτικές τους εταιρείες και να εκμεταλλεύονται γενικά την ανοχή των πελατών τους που δεν θέλουν να τους πάνε κόντρα (λόγω των δανείων που έχουν).
Ζούμε σε μια ελεύθερη αγορά με ελεύθερο ανταγωνισμό και οι τράπεζες λόγω μεγέθους έχουν το συγκριτικό πλεονέκτημα απέναντι στην παραδοσιακή διαμεσολάβηση. Έχουν τεράστιο δίκτυο (3.000 σημεία πώλησης), πολλούς πιστοποιημένους τραπεζοϋπαλλήλους (10.000 με +500 κάθε χρόνο), άριστες υποδομές (call centers, help desks) και εξελιγμένους αυτοματισμούς στις υπηρεσίες είτε των υπαλλήλων είτε των πελατών τους.
Από την άλλη ο ασφαλιστικός διαμεσολαβητής έχει να αντιμετωπίσει ένα πολύ κακό brand name (αυτό του είμαι Ασφαλιστής στην Ελλάδα), τις απότομες αλλαγές που επέφεραν οι πράξεις 30 & 31, τις τεχνολογικές εξελίξεις για να είναι up to date, τα barriers to entry για νέο δυναμικό (στρατολόγηση) την άδικη φορολόγηση και την εισφορά στο ασφαλιστικό ταμείο που επιβαρύνεται ως ελεύθερος επαγγελματίας και φυσικά την επανεκπαίδευση που ακόμα δεν έχει πλήρη εικόνα.
Είναι λογικό λοιπόν οι Ασφαλιστικοί διαμεσολαβητές να νιώθουν ότι απειλούνται καθώς το bancassurance δεν πρόκειται να πάρει όλες τους τις δουλειές, αλλά λίγο το bancassurance, λίγο οι direct πωλήσεις μέσω Internet λίγο το ένα λίγο το άλλο θα περιορίσει τόσο το επίπεδο των εργασιών τους που μόνο τα μεγάλα σχήματα θα μπορούν να επιβιώσουν δημιουργώντας στην ουσία ολιγοπωλιακά σχήματα. Οι διαδικασίες του να γίνει κάποιος ανεξάρτητος ασφαλιστικός διαμεσολαβητής θα είναι εκεί να τον περιμένουν, μια σειρά όμως από εμπόδια θα καθιστούν δύσκολη σχεδόν απαγορευτική αυτή του την επιθυμία.
Ο απώτερος σκοπός της διαδήλωσης, λοιπόν, που πραγματοποιήθηκε στις 10 Ιουνίου 2015 είχε πιστεύω στόχο να αναδείξει αυτό τον προβληματισμό. Τον προβληματισμό ότι αν δεν γίνει κάτι σύντομα ο ασφαλιστικός διαμεσολαβητής της γειτονιάς θα εκλείψει και όλοι τους θα δουλεύουν για μεγαλύτερα σχήματα χάνοντας την ελευθερία τους και αποκτώντας το «αφεντικό» που ποτέ δεν ήθελαν. Ένα συμμάζεμα της αγοράς που από τη μια θα καθαρίσει την αγορά από τα λαμόγια και τους μικροαπατεώνες αλλά από την άλλη θα μειώσει τον ελεύθερο ανταγωνισμό.
Αν τελικά αυτή η εξέλιξη είναι μονόδρομος για την αγορά όσοι το πάρουν απόφαση θα πρέπει να εξοπλιστούν σωστά καθώς μόνο οι επαγγελματίες του χώρου ή οι καλά δικτυωμένοι ασφαλιστές θα μείνουν για να συνεχίσουν. Και λέω «καλά δικτυωμένοι» για να είμαι ρεαλιστής. Ο ελεύθερος ασφαλιστικός διαμεσολαβητής εκτός από ασφαλιστής είναι και επιχειρηματίας και στις business δεν αρκεί να είσαι μόνο επαγγελματίας αλλά και πονηρός. Καθώς αυτός που ξέρει να «παίζει» το παιχνίδι με τις ασφαλιστικές εταιρείες ευτυχώς ή δυστυχώς θα επιζήσει.
Από την άλλη αν η αγορά δεν είναι διατεθειμένη να ακολουθήσει αυτόν το δρόμο των μεγάλων σχημάτων, του bancassurance και των direct πωλήσεων θα πρέπει να κάνει πολλά παραπάνω από μια διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας. Μια δουλειά που πέφτει στην πλάτη των συνδικαλιστικών οργανώσεων του κλάδου που θα πρέπει να συσπειρώσει ακόμα πιο πολύ τους διαμεσολαβητές, να προβεί σε δραστικές ενέργειες και να βάλει φρένο στις όποιες διαδικασίες αποσκοπούν στην εξάλειψη του επαγγέλματος.
Πολύ εύστοχα το άρθρο δίνει το στίγμα στο πρόβλημα γύρω από την ασφαλιστική διαμεσολάβηση σε σχέση με τον ανταγωνισμό από τα τραπεζικά σχήματα, τα οποία φαίνεται να λειτουργούν στην εγχώρια αγορά, εν μέρει αθέμιτα αλλά τυπικά νομότυπα.
Ίσως δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για τους ελεύθερους επαγγελματίες ασφαλιστές, από την αναγκαστική συσπείρωση ή την ένταξή τους σε μεγαλύτερα και οργανωμένα επιχειρηματικά σχήματα τα οποία διαθέτουν ευελιξία, οργάνωση και τεχνογνωσία στο να διαχειρίζονται ασφαλιστικά θέματα προς όφελος των ασφαλισμένων πελατών.