Το Σωματείο των υπαλλήλων των Ασφαλιστικών Εταιρειών (ΟΑΣΕ) επέβαλε το καθεστώς που ισχύει για τους υπαλλήλους των Ασφαλιστικών Εταιρειών να ισχύει και για τους υπαλλήλους των Πρακτορείων. Υπάρχει όμως μια διαφορά εδώ, γιατί από τους 3.000 περίπου Πράκτορες που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα μόνο οι μισοί μπορούν να απασχολήσουν έστω και έναν υπάλληλο.
Οι υπόλοιποι μάλλον δε θα μπορέσουν ποτέ να προσλάβουν κάποιο άτομο να τους βοηθάει στη δύσκολη δουλειά τους. Το καθεστώς των υπαλλήλων των Ασφαλιστικών Εταιρειών, επειδή περιλαμβάνει διάφορα επιδόματα, επιβαρύνει το μισθολόγιο με προσαυξήσεις περίπου 35%. Το «Insurance Weekly», αν και τάσσεται πάντοτε στο πλευρό των εργαζομένων -όσα προνόμια και αν έχουν κατοχυρώσει, το κόστος ζωής αυξάνεται ανεξέλεγκτα και τα απορροφάει χωρίς να αυξάνει την αγοραστική τους δύναμη-, θεωρεί ότι θα έπρεπε το εν λόγω πλαίσιο να είναι περισσότερο ευέλικτο και να αφήνει περιθώρια ανάλογα με τα μεγέθη των επιχειρήσεων. Για παράδειγμα, ένας πράκτορας που έχει συνολικό τζίρο γύρω στα 200.000 ευρώ το χρόνο, αν θελήσει να αυξήσει τις εργασίες του και να βελτιώσει το επίπεδο εξυπηρέτησης που προσφέρει στους πελάτες του, προσλαμβάνοντας ένα νέο υπάλληλο, θα πρέπει να επιβαρυνθεί με 18.000 ευρώ το χρόνο. Δηλαδή, να αφιερώσει σχεδόν το 9% του ακαθόριστου εισοδήματός του για έναν υπάλληλο. Για να κερδίσει αυτό το επιπλέον ποσό όμως, θα πρέπει να αυξήσει τον τζίρο του πάνω από 100.000 ευρώ, κάτι που δεν είναι και τόσο εύκολο να γίνει! Δηλαδή, να αυξήσει τα ασφάλιστρα των αυτοκινήτων του ή άλλων ασφαλίσεων με αυτό το ποσό. Όταν το μέσο ασφάλιστρο κυμαίνεται γύρω στα 500 ευρώ το χρόνο, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να βρει 200 νέους πελάτες! Ωστόσο, αν οι Πράκτορες είχαν το δικαίωμα να προσλάβουν, ας πούμε, μια νοικοκυρά 40 ετών, η οποία για διαφόρους λόγους θέλει να εργαστεί με μερική απασχόληση, εκτός της συλλογικής σύμβασης του ΟΑΣΕ, είναι πιθανόν να δημιουργούσαν δεκάδες νέες θέσεις εργασίας.
.gif?rand=5412)
