.gif?rand=6995)
Λάβαμε και αναδημοσειύουμε ένα απόσπασμα από το Μελά Γιαννιώτη ο οποίος έχει ιδιαίτερη αδυναμία σε αρχαία σοφά ρητά το οποία συχνά επικαλείται, κυρίως για να αποδείξει, αφενός την Διαχρονική Αξία των Αρχαίων Ελλήνων Φιλοσόφων, αφετέρου να μας υπενθυμίσει ότι “Ανθρωποι” όσα χρόνια και αν περάσουν, παραμένουν οι… ίδιοι… όμοιοι και απαράλλακτοι!
Ευχαριστούμε τον Μακεδόνα Μελά Γιαννιώτη που μας θυμίζει συχνά την ξεχωριστή Ιστορία της φυλής μας και συμπληρώνουμε ότι παρόλα τα διδάγματα των προγόνων μας, δεν μπορέσαμε μέχρι σήμερα να καταπολεμήσουμε την πανίσχυρη “Υποκειμενικότητά μας” όταν Ασκούμε Εξουσία! Βλέπομε τη συμπεριφορά του συνάθρωπού μας αλλά αδυνατούμε να δούμε τη δική μας! Ανακατώνουμε ότι υπάρχει γύρω μας, προκειμένου να κάνουμε αυτό που θέλουμε, αλλά αδυνατούμε να εντοπίσουμε τη ίδια συμπεριφορά, όταν και εμείς κάνουμε ακριβώς τα ίδια.
Δεν θα έπρεπε μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια η Δημοκρατία μας να διατηρούσε εντελώς Ανεξάρτητες, Αυτοδύναμες και Αυτοδιοικούμενες τη Νομοθετική, Ελεγκτική και Δικαστική Εξουσία, ώστε να τρέμουν τα Στελέχη των Κυβερνήσεων, όλων των βαθμίδων να Κατακλέβουν το Δημόσιο χρήμα; Όποιο Σκάνδαλο και αν Σκαλίσεις θα διαπιστώσεις ότι γίνεται γιατί δεν υπάρχει κανένας Ουσιαστικός “Μηχανισμός” που να μπορεί να “Ελέγξει” τις Κυβερνήσεις σε βάθος, ούτε να επιβάλλει “Κυρώσεις”! Το έγκλημα επιβαρύνει και όλα τα ΜΜΕ και φυσικά και τους βαρώνους των Media, που αρνούνται πεισματικά να αναφερθούν στις τρεις ρίζες των Αιτιών που αναφέρουμε πιο πάνω, που Δημιουργούν όλα σχεδόν τα Πολιτικοοικονομικά Προβλήματα του τόπου. Διαβάστε με προσοχή το απόσμασμα
«Απέχεσθαι του κλέπτειν τα δημόσια»
Φώκος είναι υποκοριστικό του Φωκίωνα και Θώκος είναι αξίωμα ή θέση.
Με το όνομα Φωκίων είναι γνωστός ο Αθηναίος στρατηγός και πολιτικός (402-318 π.Χ.), επονομασθείς και χρηστός ως εκ της φρονήσεως και χρηστότητός του. Υπήρξε αντίπαλος της κατά του Φιλίππου πολιτικής του θωκο-ρήτορα και εκ των Μακεδονικών Αρπαλείων Χρημάτων λαδωμένου Δημοσθένη, χωρίς όμως να εισακουσθούν οι συνετές συμβουλές του. Επικράτησαν οι δημοκόποι και ρήτορες, όπως ο υποστηρικτής του Δημοσθένη, Υπερείδης, με αποτέλεσμα την οριστική πτώση και συντριβή των Αθηναίων και των συμμάχων τους στον αδίδακτο «Λαμιακό Πόλεμο» και την μάχη της Κρανιώνας στην Θεσσαλία, κατά τα έτη 323 και 322 π.Χ. αντίστοιχα.
Ο Φωκίων, με παρεμβάσεις του στον νικητή Αντίπατρο της Μακεδονίας, καταφέρνει να τον πείσει να μην εισέλθει και να μην καταστρέψει την καταπροδομένων θώκων και ανυπεράσπιστη πλέον Αθήνα, αλλά δεν καταφέρνει να πείσει τούς, για δεύτερη φορά, εγκαταλειφθέντες από τον Δημοσθένη, Αθηναίους να τηρήσουν πιστά τον πλέον εύκολο από τους πέντε όρους της συμφωνίας ειρήνης μεταξύ Αθηναίων και Μακεδόνων, που αφορούσε την παράδοση όλων των πολιτικών ρητόρων της αντιμακεδονικής παρατάξεως με πρώτους τον Δημοσθένη και τον Υπερείδη, αφού ο μεν πρώτος δραπέτευσε στον Πόρο, όπου αυτοκτόνησε, ο δε δεύτερος, συλληφθείς υπό των Μακεδόνων, τιμωρήθηκε δι΄ αποκοπής της γλώσσας του.
Τέσσερα χρόνια αργότερα και σε ηλικία 84 ετών μπορούν οι λοιποί μη συλληφθέντες και μη αυτοκτονήσαντες ρήτορες και γυρολόγοι, συκοφάντες και λαοπλάνοι της αρχαίας Αθήνας, να πετύχουν καταδίκη σε θάνατο του χρηστού και συνετού Φωκίωνα και τον αναγκάζουν να πιει και αυτός το κώνειο.
Αμέσως μετά αντιλαμβάνονται την εξαπάτησή τους, μετανοούν για την αδικία που διέπραξαν και, ως συνήθως, στήνουν αδριάντα στον Φωκίωνα, ενώ καταδικάζουν σε θάνατο τους συκοφάντες του.
Για τον βίο και την πολιτεία του Φωκίωνα αναφέρεται (ίδε Ανδρ. Ανδρεάδης, «Ιστορία της Ελληνικής Δημόσιας Οικονομίας, από των Ομηρικών μέχρι των Ελληνομακεδονικών χρόνων», τόμος Α΄, σημείωση 2 σελίδος 463, εκδόσεις Παπαδήμα) τμήμα διαλογικής συζητήσεώς του με τον κατά των Μακεδόνων «πολέμαρχο» ρήτορα Υπερείδη, σχετική με την ικανότητα για πόλεμο των Αθηναίων και το οποίο μοιάζει σαν να γράφηκε σήμερα, όπου ο όποιος χρηστός Φώκος κανιβαλίζεται από τον όποιο κυνηγό του αργυροεξουσιαστικού Θώκου. Δείτε και διδαχθείτε τα αδίδακτα και αποκρυβόμενα.
«Υπερείδης ηρώτησε: Πότε, ούν, ω Φωκίων, συμβουλεύεις πολεμείν αθηναίοις»;
Και ο χρηστός Φωκίων ή Φώκος απάντησε: «Όταν τους μεν νέους ίδω την τάξιν βουλομένους φυλάττειν, τους πλουσίους εισφέρειν, τους δε ρήτορας απέχεσθαι του κλέπτειν τα δημόσια»!!!
Άρα και αποδεδειγμένα, τίποτε το νεότερο στις μέρες και εποχές μας. Απλώς το διεφθαρμένο σύστημα της κλεπτοκρατίας και της εκμεταλλεύσεως δια των πονηρών θώκων των λίγων άρπαγων σε βάρος των πολλών και αγαθών Φώκων, ανανεώνεται και μετασχηματίζεται αιωνίως.
Κάθε τυχόν ομοιότητα των παραπάνω με σημερινά πρόσωπα και πράγματα είναι εντελώς συμπτωματική και τυχαία. Σε κάθε περίπτωση όμως, χρήσιμη και συνετή θα είναι πάντα η διαχρονικής ισχύος ρήση του Φώκου προς πάντα κάτοχο θώκου: «Απέχεσθαι του κλέπτειν τα δημόσια» και βεβαίως τα ιδιωτικά.
