Ημέρα μνήμης, δηλαδή ενδυνάμωσης για τη βιωσιμότητα του Γένους – που σημαίνει για την ακεραιότητα της Πατρίδας. Ημέρα μνήμης για τη γενιά του ´40 και την οφειλή των νεωτέρων γενεών: για εθνική συνείδηση χωρίς εθνικιστικές παράνοιες, για διαφύλαξη κυρίως της άυλης κληρονομιάς (τα υλικά είναι μόνο τεκμήρια).
του Γιάννη Ρούντου (Πηγή Linkedin )
Αυτός είναι, κυρίως, ο αμυντικός (και ευγενικά ο «επιθετικός») εξοπλισμός μας. Και είναι απολύτως δική μας υπόθεση να κατέχουμε τα άυλα της ιδιοσυστασίας μας απέναντι στην πιο ύπουλη επιβουλή, που την εντοπίζω στην ακύρωση της πνευματικής και ιστορικής ταυτότητας της Ελλάδος.
Προσωπικά, ημέρα μνήμης για τον πατέρα μου Ηλία (+1999), που το ΟΧΙ τον βρήκε στρατιώτη. Έτσι, βαφτίστηκε το 1940 στα πιο θερμά νερά του πατριωτισμού στην παγωμένη πρώτη γραμμή του αλβανικού μετώπου και ύστερα, στην ιδέα της Αντίστασης απέναντι στον κατακτητή, από τις γραμμές του ΕΛΑΣ στα βουνά της Κεντρικής Στερεάς Ελλάδος. Αποκορύφωμα, η συμμετοχή στην ανατίναξη της σιδηροδρομικής γέφυρας του Γοργοπόταμου από ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ, για την ανακοπή της τροφοδοσίας των γερμανικών στρατευμάτων.
Μνήμης και για τα αμέτρητα θραύσματα των όλμων από το μέτωπο, που ψηλαφούσα στο κορμί του ως παράσημα υπερηφάνειας, πολύ αργότερα μικρό παιδάκι εγώ (ήλθα αργά), στα «εθνοσωτήρια» χρόνια της δικτατορίας. Μνήμης και για το θλιβερό τίμημα εκείνη την περίοδο – βλέπετε, η οικογένεια είχε δημοκρατική παράδοση. Στην πρώτη φωτογραφία, ο Ηλίας Ρούντος είναι ο μεσαίος επάνω, «επί σκοπόν», κάπου στο Αργυρόκαστρο, στο κυνήγι των Ιταλών.
.gif?rand=9292)
