.gif?rand=3147)
H εποχή μετά covid περιόδου έφερε μπροστά στις επιχειρήσεις ένα δίλημμα , να επενδύσουν σε ανθρώπινο δυναμικό ή σε τεχνογνωσία ( ψηφιακό μετασχηματισμό κλπ )
του Ηλία Τσολάκη, προέδρου της ΠΟΑΔ, (Ειδική Έκδοση Μεσίτες & Πράκτορες 2023 )
Το πρώτο ποτέ δεν επανήλθε ακόμη πλήρως στα καθήκοντα του – πεστε το τηλεργασία , εξ αποστάσεως απασχόληση κλπ – πολλές επιχειρήσεις με αυτόν τον τρόπο βρήκαν τις ισσοροπίες τους είτε με απολύσεις είτε με μειωμένα ωράρια εργασίας εις βάρος του εργαζομένου. Μπήκε στην ζωή μας και η ψηφιοποίηση πολλών εργασιών που άλλοτε χρειαζόταν εργατικά χέρια και κατάφερε να φέρει τον μαρασμό και την συρρίκνωση σε πλήθος υγιών επιχειρήσεων.
Αυτό από μόνο του αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα ανάπτυξης νέων θέσεων εργασίας .
Πώς όμως μια επιχείρηση μπορεί να γίνει περισσότερο ανταγωνιστική απο μια άλλη και να δηλώσει παρόν σε ένα τόσο τοξικό και ανταγωνιστικό περιβάλλον .
Αν λάβουμε υποψιν μας τις επιχειρήσεις που επενδύουν στον άνθρωπο γιατί τον χρειάζονται ,είναι εκείνες της παροχής υπηρεσίας και μεταξύ αυτών και οι ασφαλιστικές επιχειρήσεις. Σε ενα άρθρο που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στον αμερικανικό τύπο αναφέρεται εκτενώς στην αναντικατάστατη αξία του πωλητή και πώς αυτός επιβιώνει ενώ γύρω του καταρρέουν παγκόσμια τεχνολογικά μεγαθήρια . Ο πωλήτης απο την φύση του και όχι λόγω μιας εξωτερικής δύναμης είναι ον που αυτοαναφλέγεται κάθε πρωί και μόνον οι έννοια της επιτυχίας τον ωθεί να ολοκληρώσει ότι ξεκίνησε.
Τι μπορεί να τον ενισχύσει πέρα απο την εσωτερική του φλόγα. Πρακτικά μια σειρά γεγονότων μπορούν να γίνουν ανασταλτικός παράγοντας κατά την διάρκεια των στόχων του.
Αλλαγές στις πολιτικές ανάπτυξης των εταιριών που εργάζεται , αλλαγές στα γενεσιουργά κριτήρια που θέτει ως άτομο και τον ωθούν να ολοκληρώσει με ότι καταπιάνεται , εσωτερικές διεργασίες και αλλαγές των συνεργατών του , μειώσεις σε αμοιβές και τοξικότητα στο εργασιακό του περιβάλλον .
Αυτά που ανέφερα παραπάνω σε αντιδιαστολή είναι και η φλόγα που πυροδοτεί έναν εργαζόμενο σε μια επιχείρηση.
Η σχέση κράτους και επιχείρησης ήταν πάντα “ερωτική “ όσο μια επιχείρηση είχε να δώσει στο κράτος ,το κράτος γοητευόταν χωρίς όμως να ανταποδίδει όσα λάμβανε απαυτήν την σχέση. Οταν η επιχείριση βλέποντας την αδιαφορία του στρεφόταν αλλού για εξεύρεση νέου ενδιαφέροντος το κράτος την τιμωρούσε.
Η πορεία ανάπτυξης κράτους – επιχείρησης ποτέ δεν ήταν παράλληλη , το κράτος ζήλευε τις επιχειρήσεις που μέσα απο την ιδιωτική πρωτοβουλία έθεταν υψηλούς στόχους και τους πετύχαιναν.
Η ορολογία αρωγή απο την πλευρά του κράτους πάντα έκρυβε και κάτι ακόμη , αυτό πρέπει να αλλάξει .
Το κράτος πρέπει να δώσει γενναία κίνητρα στις επιχειρήσεις και τους εργαζομένους και να τις απαλλάξει απο το βαρύ φορτίο της φορολόγησης με έξυπνους τρόπους.
Ο κλάδος μας πλήττεται απο γήρανση, ο μέσος όρος ηλικίας ενός επαγγελματία ασφαλιστικού διαμεσολαβητή είναι 48 με 50 έτη. Αυτό σημαίνει ότι σε 10 χρόνια απο σήμερα δεν θα υπάρχει η επόμενη γενιά για να αντικαταστήσει όλους εμάς.
Η τελευταία τηλεδιάσκεψη της Πανελληνίας Ομοσπονδίας Ασφαλιστικών Διαμεσολαβητών – ΠΟΑΔ έβγαλε μερικά συμπεράσματα που θα κοινοποιηθούν σε όλον τον κλαδικό τύπο ,με σκοπό την ενδυνάμωση της φωνής μας και όσων μας κρατούν σε αγωνία.
Το κυριότερο συμπέρασμα πέραν όλων των υπολοίπων είναι η εύρεση τρόπου αναγέννησης της διαμεσολάβησης μέσα απο την εκπαίδευση και την γνωστοποίηση του ρόλου μας σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες της πολιτείας.
Να μάθει ο μαθητής του Δημοτικού πριν εισαχθεί στο Πανεπιστήμιο Πειραιά και στον κλάδο Στατιστικής και Ασφαλιστικών Σπουδών γιατί ΠΡΕΠΕΙ να ασχοληθεί με έναν κλάδο που ανέδειξε κορυφαίους πωλητές και επιχειρηματίες παγκόσμια.
