Η αντίδραση του κοινού στην πρόταση του δημοσιογράφου Δημήτρη Καμπουράκη “on air” δείχνει δυστυχώς σε μικρογραφία την άποψη που συνεχίζει να έχει ο κόσμος για την αξία της ιδιωτικής ασφάλισης.
Διαβάστε το άρθρο του όπως το αναδημοσιεύουμε από το site liberal.gr
Δυο μέρες μετά την επέλαση του «Ιανού» κι ενώ ήμουν στην εκπομπή και σχολιάζαμε τις τεράστιες καταστροφές σε σπίτια και επιχειρήσεις, είχα την φαεινή ιδέα να κάνω μια πρόταση στον τηλεοπτικό αέρα. «Τώρα που η κλιματική αλλαγή θα φέρνει όλο και πιο συχνά φυσικές καταστροφές, καλά θα κάνουμε όλοι να ασφαλίσουμε την περιουσία μας.» Τι το ‘θελα το απόφθεγμα; Δεν δάγκωνα καλύτερα την γλώσσα μου;
Πριν καν τελειώσω την φράση μου, ένα τσουνάμι μηνυμάτων κατέφθασε στην εκπομπή μέσω mail, social media και τηλεφωνημάτων, ακόμα και με fax. Μηνύματα οργισμένα, θυμωμένα, εξαγριωμένα, ανάστατα. Το περιεχόμενο τους ήταν πανομοιότυπο: «Να α-σφα-λι-στού-με; Πως τολμάς να λες τέτοιο πράγμα; Αυτό είναι δουλειά του κράτους.» Δεν μιλώ για δύο, πέντε ή δέκα μηνύματα. Μιλώ για εκατοντάδες. Γέμισε στο δευτερόλεπτο η οθόνη του υπολογιστή που είχα μπροστά μου, κατέφθαναν τα χαρτιά από το τηλεφωνικό κέντρο σε πάκα. Σελίδες ολόκληρες, κατεβατά ατέλειωτα.
Περιττό να σας πω τι διάβαζα στα μηνύματα. «Είσαι dealer των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών», «εδώ δεν έχουμε να φάμε, τις ασφαλιστικές θα πληρώνουμε;», «πας να καλύψεις τις ευθύνες του κράτους που δεν αποζημιώνει τον κοσμάκη που καταστρέφεται», «να βάλουν οι υπουργοί το χέρι στην τσέπη και να μην ζητάτε συνέχεια από μας να δίνουμε τα λεφτά μας» και άλλα παρόμοια, όλα εξαγριωμένα και άκρως επιθετικά. Μιλάμε για χιονοστιβάδα, για πραγματική λαϊκή οργή.
Ομολογώ ότι το βούλωσα. Όταν έχεις απέναντι σου χίλιους που δεν θέλουν να ακούσουν το αυτονόητο και σου ορμούν όλοι μαζί να σε καταπιούν, ακόμα και ιεροκήρυκας να σαι κατεβαίνεις από το στασίδι και βγαίνεις στο προαύλιο ν’ ανάψεις τσιγάρο. Πόσο μάλλον δημοσιογράφος που εξαρτάσαι από την αποδοχή του κοινού σου. Θα μου πείτε, λες δηλαδή όσα θέλει ν’ ακούσει ο ακροατής και ο τηλεθεατής σου; Όχι ασφαλώς, αλλά απέναντι σ’ ένα εχθρικό, μονόχνοτο και επιθετικό κοινό, δεν θα κάνω δα και επίδειξη ειλικρίνειας. Στις απόψεις μου αναφέρομαι, όχι στις ειδήσεις.
Τι να τους πω δηλαδή; Να προσπαθήσω να αποδείξω το αυτονόητο, απέναντι σε ανθρώπους που έχουν ρίξει λευκό σεντόνι μπροστά στα μάτια τους και αρνούνται να δουν την πραγματικότητα; Κατεβαίνει η φωτιά ή ο χείμαρρος και καταστρέφει ολοκληρωτικά ένα σπίτι ή μια επιχείρηση που κάνει 100.000 ευρώ. Είναι δυνατόν να περιμένουν ότι το κράτος θα τους δώσει αυτά τα εκατό χιλιάρικα; Είτε ο Μητσοτάκης είναι πρωθυπουργός, είτε ο Τσίπρας, είτε ο Κουτσούμπας; Έγινε ποτέ αυτό στην Ελλάδα ή σε κάποια άλλη χώρα, για το περιμένουν;
Ένα βοήθημα θα τους δώσει το κράτος για να επιβιώσουν, μια αναβολή φορολογικών υποχρεώσεων, άντε και ένα άτοκο δάνειο για να ξαναφτιάξουν τα κατεστραμμένα. Στην Καρδίτσα, τα ρημαγμένα σπίτια και μαγαζιά είναι 5.000. Η κυβέρνηση τους δίνει αρχικό βοήθημα 8.000 ευρώ και διαμαρτύρονται ότι είναι ψίχουλα. Φυσικά δεν φτάνουν, με 8.000 ευρώ δεν στήνεις από την αρχή ούτε σπίτι ούτε επιχείρηση. Άρα θέλουν 50.000 ευρώ, μερικοί και 100.000 για να ξαναστηθούν στα πόδια τους. Ναι, αλλά τότε ο λογαριασμός πλησιάζει το μισό δις, μόνο για το κέντρο μιας επαρχιακής πόλης. Ποιος θα δώσει αυτά τα λεφτά; Και να θέλει, υπάρχουν;
Φυσικά, αν κάτσει η στραβή σε κάποιον και βρεθεί στον δρόμο, μπορεί μετά να φωνάζει, να κλαίει, να απαιτεί, να βρίζει, να καταριέται, να καταψηφίζει, αλλά –ρεαλιστικά ή κυνικά μιλώντας- τα λεφτά αυτά δεν θα τα πάρει ποτέ από το κράτος. Θα τα πάρει μόνο αν έχει ασφαλίσει την περιουσία του. Θα μου πείτε ότι κοστίζει. Φυσικά κοστίζει, όλα σ’ αυτή την ζωή κοστίζουν. Ρώτησα έναν τυχαίο ασφαλιστή για το κόστος. Μου είπε ότι κατά μέσο όρο κοστίζει ένα ευρώ ανά τετραγωνικό τον χρόνο, για πλήρη ασφάλιση από φωτιά, νερό, σεισμό και κακόβουλες ενέργειες. Πάει να πει, για ένα σπίτι εκατό τετραγωνικών, πληρώνουμε περίπου εκατό ευρώ τον χρόνο.
«Ναι, αλλά εκατό εδώ, εκατό εκεί, μαζεύονται πολλά» θα αντιτείνει κάποιος. Και ο πιο ζορισμένος, θα πει ευθέως «νομίζεις ότι τα έχω εγώ αυτά τα εκατό ευρώ, άνθρωπε μου;» Ναι, πολλοί δεν τα ‘χουν, αλλά -πολλώ δε μάλλον- θα έχουν τα 50.000 ευρώ που θα χρειαστούν αν καταστραφεί το σπίτι τους; Μοιάζει ο σκληρό, αλλά στην πραγματικότητα είναι τετράγωνη λογική. Πως αυτός που αποφασίζει να αγοράσει αυτοκίνητο, υπολογίζει στα πάγια έξοδα του και την ασφάλεια; Έτσι πρέπει να κάνει και με την υπόλοιπη περιουσία του, αν κάποιος θέλει να είναι προνοητικός. Αν πάλι προτιμά να το ρισκάρει, είναι δικαίωμα του επίσης. Μόνο που οι εκ των υστέρων οιμωγές, δεν φτιάχνουν τις κατεστραμμένες ζωές των ανθρώπων. Δυστυχώς.
.gif?rand=3184)
