Με ανακοίνωσή της η Ένωση Ασφαλιστικών Εταιριών Ελλάδος (ΕΑΕΕ) γνωστοποιεί την απόφαση του Άρειου Πάγου να επικυρώσει την εγκυρότητα της ρήτρας «claims made policy».
Διαβάστε την ανακοίνωση της ‘Ενωσης:
Με την παρούσα σας διαβιβάζουμε για ενημέρωσή σας την ιδιαίτερα σημαντική για την ασφαλιστική αγορά υπ’ αριθμ. 18/2015 Απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου (συν.1), με τη οποία κρίνεται έγκυρη και επιτρεπτή η συνομολόγηση μεταξύ ασφαλιστικής επιχείρησης και ασφαλισμένου/ λήπτη της ασφάλισης της απαλλακτικής ρήτρας “claims made policy” στις ασφαλίσεις επαγγελματικών κινδύνων, κατ’ εφαρμογή του άρθρου 7 § 6 του ν. 2496/1997 περί ασφαλιστικής σύμβασης.
Ειδικότερα, με την ανωτέρω απόφαση του Αρείου Πάγου επισημαίνεται ότι το σύνολο των διατάξεων του ν. 2496/1997 αποτελούν ρυθμίσεις “ημιαναγκαστικού” κατ’ αρχήν δικαίου, με την έννοια ότι, αν δεν ορίζεται κάτι άλλο ειδικά στο νόμο αυτό, δεν μπορούν να περιοριστούν με την ασφαλιστική σύμβαση τα δικαιώματα των καλυπτόμενων προσώπων παρά μόνο να διευρυνθούν. Τέτοια ειδική ρύθμιση κρίνεται ότι είναι και αυτή του άρθρ. 7§6 του ν. 2496/1997, η οποία έχει ευρεία διατύπωση, καθώς είναι ενταγμένη στο πρώτο τμήμα του νόμου αυτού (2496/1997) που περιέχει γενικές διατάξεις για τις ασφαλιστικές συμβάσεις και μπορεί έτσι να γίνει ασφαλώς δεκτό ότι η προβλεπόμενη με τη ρύθμιση αυτή δυνατότητα διεύρυνσης με την ασφαλιστική σύμβαση των περιπτώσεων απαλλαγής του ασφαλιστή, όταν ο ασφαλισμένος ή ο λήπτης της ασφάλισης ενεργούν για την κάλυψη επαγγελματικών κινδύνων, αφορά ποικίλες κατ’ αρχήν απαλλακτικές ρήτρες για όλα τα είδη των ασφαλιστικά καλυπτόμενων ζημιών.
Κατ’ ακολουθία των ανωτέρω, η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου έκρινε ότι ως απαλλακτική ρήτρα μπορεί να συμφωνηθεί έγκυρα και η διαμορφωμένη στη διεθνή ασφαλιστική πρακτική στερεότυπη ρήτρα “claims made policy” (αξιώσεις που θα προβληθούν), σύμφωνα με την οποία δεν αρκεί για τη γέννηση υποχρέωσης του ασφαλιστή προς καταβολή του ασφαλίσματος μόνον η πραγματοποίηση του κινδύνου κατά τη διάρκεια της ασφαλιστικής περιόδου, αλλά πρέπει και να προβληθούν κατά τη διάρκειά της οι αξιώσεις αποζημίωσης κατά του ασφαλιστή ή κατά επιεικέστερη παραλλαγή να αναγγελθεί απλώς στον ασφαλιστή κατά τη διάρκειά της η επέλευση της ασφαλιστικής περίπτωσης, που θα πρέπει έτσι να ανακαλυφθεί κατά τη διάρκεια της ασφαλιστικής περιόδου (ρήτρα ανακάλυψης της ζημίας).
Κρίθηκε τέλος ότι η υποχρέωση αυτή αναγγελίας δεν συνιστά απλό ασφαλιστικό βάρος κατά την έννοια της παρ. 1 του άρθρ. 7 του ν. 2496/1997, ώστε και σε περίπτωση έλλειψης συμμόρφωσης του ασφαλισμένου να δικαιούται αυτός εξακολουθητικά το ασφάλισμα, αλλά συνιστά προϋπόθεση από την πλήρωση της οποίας εξαρτάται η γέννηση της ίδιας της αξίωσής του προς αποζημίωση, ήτοι συνιστά προϋπόθεση για την ύπαρξη ευθύνης του ασφαλιστή προς αποζημίωση.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το ζήτημα της εγκυρότητας της ρήτρας “claims made policy” στις συμβάσεις ασφάλισης επαγγελματικών κινδύνων παραπέμφθηκε στην Ολομέλεια του Αρείου Πάγου με την υπ’ αριθμ. 854/2014 απόφαση του Α1 Πολιτικού Τμήματος του Αρείου Πάγου που αξιολόγησε ότι πρόκειται για ζήτημα γενικού ενδιαφέροντος.
Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επικοινωνείτε με τις κυρίες Ε. Βαρουχάκη και Μ. Φαράντου (Νομική Υπηρεσία Ε.Α.Ε.Ε., email: varouchaki@eaee.gr, mfarantou@eaee.gr, τηλ. 210 33 34 106, 210 33 34 136).
Δηλαδή, έπρεπε το θέμα να διευκρινιστεί νομοθετικά με απόφαση του Αρείου Πάγου; Δεν ήταν αρκετή η άποψη της ΕΑΕΕ και η μακρόχρονη ευρωπαϊκή – διεθνής πρακτική, σύμφωνα με την οποία τα ασφαλιστήρια επαγγελματικής αστικής ευθύνης είναι τύπου “claims made” και διαφέρουν από αυτά του κλάδου αστικής ευθύνης αυτοκινήτων;
Τελικά, η ανωριμότητα και αντίστοιχα, η μεγάλη δυνατότητα ανάπτυξης της εγχώριας ασφαλιστικής αγοράς δεν τεκμηριώνεται μόνο με το χαμηλό δείκτη επί του ΑΕΠ!