“Ένα πανέρι με καρπούς” θα μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο της επιταχυνόμενης μέθης και σύγχυσης… Δανείζομαι τον τίτλο μιας συλλογής ποιημάτων του για μια σπονδή χυμών νοήματος της ζωής, όπως θα ήθελε ο Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ (Καλκούτα, 1861-1941) στα 101 χρόνια από την απονομή του πρώτου Νόμπελ Λογοτεχνίας (10 Δεκεμβρίου 1913) σε μη Ευρωπαίο και μάλιστα Ασιάτη. Σπονδή στη λαμπρή ταπεινότητα της υψηλής πνευματικότητας αυτού του σοφού ανθρώπου, που για την πατρίδα του Ινδία υπήρξε κάτι πολύ περισσότερο από ποιητής.
Με σπουδές στο Λονδίνο, ο Ταγκόρ υπήρξε ακόμη σπουδαίος μουσικός, ζωγράφος με εκθέσεις έργων του σε όλο τον δυτικό κόσμο, συγγραφέας και μυθιστοριογράφος, σκηνοθέτης κινηματογράφου και ηθοποιός, συνοδοιπόρος του Γκάντι (στη φωτογραφία) και αγωνιστής της ανεξαρτησίας της Ινδίας απέναντι στους Άγγλους, ιδρυτής σχολείου στο Βολπούρ και του διεθνούς πανεπιστημίου Visva-Bharati στο Σαντινικετάν, αγροτικού ινστιτούτου στο Σρινικετάν, ασταμάτητος ταξιδευτής με άπειρες διαλέξεις και αναγνώριση στη Δύση. Στα ογδόντα του χρόνια, λίγο πριν τον θάνατό του, το μήνυμά του στον κόσμο για την «Κρίση του Πολιτισμού” είναι διαχρονικά επίκαιρο.
Το Νόμπελ αφορούσε στο περίφημο Gitanjali με 103 μικρά ποιήματα, μεταφρασμένα στα αγγλικά από τον ίδιο τον Ταγκόρ, από τα οποία “το καθένα έχει ένα δικό του θαυμαστό βάρος” όπως είχε παρατηρήσει ο Αντρέ Ζιντ, που το μετέφρασε στα γαλλικά με τον τίτλο “Λυρικές προσφορές”. Η πρώτη έκδοση του Gitanjali στα ινδικά το 1910 περιείχε 157 ποιήματα από τα οποία μόλις τα 51 είχαν περιληφθεί στην αρχική αγγλική έκδοση.
Ωστόσο, για τη σπονδή μνήμης παραθέτω ένα ποίημα από την έκδοση του «Fruit-Gathering». Το “Ένα πανέρι με καρπούς” δεν είχε εκδοθεί στα ινδικά. Κυκλοφόρησε το 1916 στα αγγλικά και μεταφράστηκε το 1921 και στα γαλλικά, με ποιήματα συγκεντρωμένα από διάφορες συλλογές του Ταγκόρ στα ινδικά.
“Η ζωή μου στην αυγή της ήταν όμοια με το λουλούδι – το ανθισμένο λουλούδι που αφήνει να πέσουν ένα ή δύο απ’ τα πέταλά του και δεν νιώθει καθόλου αυτή τη στέρηση όταν η αύρα της άνοιξης έρχεται επαιτώντας στην πόρτα του. Σήμερα που η νιότη του έχει τελειώσει, η ζωή μου είναι όμοια με τον καρπό, που δεν έχει πια τίποτε να περιμένει, έτοιμη να προσφερθεί ολόκληρη μαζί με όλο το φορτίο της γλυκύτητάς της”.
————-
(*) Ο Γιάννης Ρούντος διετέλεσε στέλεχος επί 40ετία στην επιχειρηματική κοινότητα σε θέσεις διευθυντικής ευθύνης, με αξιοσημείωτο διοικητικό έργο στους τομείς για τις Εταιρικές Υποθέσεις, την Επικοινωνία & Δημόσια Εικόνα και την Εταιρική Ευθύνη & Βιώσιμη Ανάπτυξη (1994-2021 στην Interamerican). Μετά την ολοκλήρωση της επαγγελματικής διαδρομής του δραστηριοποιείται σε θέματα για τον Πολιτισμό και τη Βιωσιμότητα με ποιότητα ζωής.
