.gif?rand=4909)
Στο “ημερολόγιο καταστρώματος” κατά τον διαιωνιζόμενο πλου της ανθρωπότητας, η 25η Σεπτεμβρίου καταγράφεται ως η ημέρα κατά την οποία το Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών ενέκρινε δώδεκα τροποποιήσεις στο Σύνταγμα των Η.Π.Α., μεταξύ των οποίων και οι δέκα που έγιναν γνωστές ως “Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων” (1889). Με τα χρόνια, οι παραδοχές περί Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων απέκτησαν εξελικτικά το δέον εύρος και την εύλογη οικουμενικότητα (Οικουμενική Διακήρυξη Ηνωμένων Εθνών, 10 Δεκεμβρίου 1948)
Σήμερα, 144 χρόνια μετά από αυτή την ηθική σύλληψη ιδέας, τί; Οι αλλεπάλληλες ανθρωπιστικές κρίσεις έχουν αριθμοποιήσει την ανθρώπινη οντότητα. Καταδυνάστευση και διωγμοί από ολιγαρχικά καθεστώτα, απίστευτα μεταναστευτικά ρεύματα προς το πουθενά της υπερβατικής απελπισίας ή ελπίδας προσαυξημένα και από την κλιματική κρίση που πλήττει ανελέητα τις πιο άμοιρες στον ήλιο κοινωνικές ομάδες, πείνα, ασθένειες και φτώχεια τριτοκοσμική ενθυλακωμένη ακόμη και σε “αναπτυγμένες” χώρες, μαζικές απώλειες στον βωμό τον γεωπολιτικών παιγνίων και καθημαγμένη αξιοπρέπεια, με πρώτα θύματα αμετόχους και παιδιά.
Μήπως, πάνω από την “4η βιομηχανική επανάσταση” της εκλεκτικής κοινωνίας των ολίγων (αυτοί ακολουθούν της ταχύτητες της εξέλιξης των πραγμάτων, έχοντας και τον έλεγχο), που αγκαλιάζει στο οπλοστάσιό της και την επερχόμενη φρενίτιδα της τεχνητής νοημοσύνης – artificial intelligence, αξίζει να τοποθετηθεί μια διαρκής επανάσταση γενικευμένης και χωρίς διακρίσεις μόρφωσης – education; Δηλαδή, μιας ολοκληρωτικής παιδευτικά συμπερίληψης – inclusion (για να ευθυγραμμιστώ με τη σύγχρονη ορολογία);
Ζητείται, έχω την πεποίθηση, μια ευρύτατα και εξισωτικά κοινωνικοποιημένη παιδεία, ως αναγκαία και ικανή συνθήκη ώστε να επανεισαχθούμε χωρίς διακρίσεις στη σύγκλιση της γνώσης και της κοινής εκτίμησης για την ανθρώπινη ζωή στη βάση της φιλαλληλίας (την προτιμώ ως έννοια από τη φιλανθρωπία). Υπάρχει κάτι άλλο πιο προοδευτικό για μια αδιάπτωτη αλήθεια περί Βιωσιμότητας – Sustainability, χωρίς κανιβαλισμούς και τερατογενέσεις;
Επιλέγω σημειολογικά, για μια αναγωγή δημιουργικής φαντασίας περί Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην αυτογνωσία μέσα από τη διεύρυνση της ματιάς μας για τον κόσμο -στα όρια του σουρεαλισμού για τις ημέρες μας- τον πίνακα “Ο Εαυτός (η εικόνα του Εαυτού)” του Ρενέ Μαγκρίτ (1898-1967): “The False Mirror”, 1928.
