Τα ποσοστά ασφαλισμένων κατοικιών και περιουσίας στη χώρα μας είναι τραγικά. Μόνο περίπου το 15% είναι ασφαλισμένα και αυτά στην πλειονότητά τους γιατί είναι αγορασμένα με δάνειο και η τράπεζα έχει ζητήσει την υποχρεωτική τους ασφάλιση.
Γιατί όμως ο κόσμος δεν ασφαλίζει το σπίτι του στην Ελλάδα;
Είναι θέμα ιδεολογίας; Είναι θέμα κόστους; Είναι θέμα καπιταλισμού και κατ’ επέκταση κερδοσκοπίας με τον κόσμο να αρνείται να συνεργαστεί απαιτώντας κρατική αξίωση ή είναι θέμα ημιμάθειας, έλλειψη ορθής ενημέρωσης και στρεβλής εικόνας που έχει ο κόσμος για την ιδιωτική ασφάλιση και τις υπηρεσίες που προσφέρει;
Γράφει ο Νίκος Μωράκης
Το να ασφαλίσεις την ιδιωτική περιουσία σου σε μια ιδιωτική Ασφαλιστική Εταιρεία είναι μια πράξη ευθύνης απέναντι στο κάθε τι που σου επιφυλάσσει το μέλλον. Είναι ένα προληπτικό μέτρο που αξίζει να έχει ο κάθε ιδιοκτήτης ακίνητης και κινητής περιουσίας απέναντι στο απρόβλεπτο και το αναπάντεχο. Μια ευθύνη που μοιράζεται μεταξύ της Ασφαλιστικής Εταιρείας, του ίδιου του ασφαλισμένου αλλά και του κράτους που ενώ δεν οφείλει να σε αποζημιώσει αν καταστραφεί η ιδιωτική σου περιουσία, οφείλει να έχει μηχανισμούς αντιμετώπισης έκτακτων καταστάσεων. Να χρηματοδοτεί οργανισμούς και υπηρεσίες υπεύθυνες για την ασφάλειά μας, να συντηρεί υποδομές απαραίτητες για την προστασία μας και να μας εκπαιδεύει ώστε να γνωρίζουμε ποιοι είναι οι κίνδυνοι και πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε όταν αυτοί προκύψουν.
Και επειδή ζούμε στην Ελλάδα που η κρατική μέριμνα είναι ελλιπής (σε επίπεδο συντονισμού και προετοιμασίας στα κέντρα αποφάσεων) η ασφάλιση περιουσίας αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία.
Αποκτά έναν πραγματικό και απαραίτητο ρόλο προστασίας των κεφαλαίων μας που κανένα επίδομα μετά εορτής δεν θα μπορέσει να αναπληρώσει. Μια πραγματική προστασία που πρέπει να έχουμε χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σαν πολίτες δεν πρέπει να συνεχίζουμε να απαιτούμε από την πολιτεία να προστατεύει εμάς, τις οικογένειές μας και τις περιουσίες μας.
Διαβάστε επίσης: Πρώτη εκτίμηση: Μόνο το 20% των κατοικιών στη Β. Αττική ήταν ασφαλισμένες
Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια οι περιουσίες μας είναι έρμαιο των φυσικών καταστροφών που μαστίζουν τον πλανήτη. Πώς λοιπόν ενώ γνωρίζουμε ότι οι πιθανότητες το σπίτι μας να πλημμυρίσει, καεί, υποστεί καταστροφές από ανέμους και έντονα καιρικά φαινόμενα είναι μεγάλες… το αφήνουμε απροστάτευτο;
Γιατί συνεχίζει να επικρατεί αυτή η αθωότητα προς τους υπαρκτούς κινδύνους;
Οι περιουσίες αποκτώνται με κεφάλαια τα οποία μεταφράζονται σε αντικειμενικές και εμπορικές αξίες ανάλογα την περιοχή, το κόστος κατασκευής και άλλους σχετικούς παράγοντες.
Πώς λοιπόν αφήνουμε απροστάτευτη την επένδυσή μας;
Γιατί ρισκάρουμε και “παίζουμε” με τις πιθανότητες να χαθούν τα κεφάλαιά μας;
Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούμε στις ειδήσεις ότι ενώ δεν υπήρχαν ανθρώπινες απώλειες από τις πυρκαγιές, καταστράφηκαν περιουσίες και κάηκαν κόποι μιας ολόκληρης ζωής. Γιατί; Γιατί κανείς δεν ενημέρωσε αυτούς τους ανθρώπους ότι θα μπορούσαν να είχαν σώσει (οικονομικά) τις περιουσίες τους έτσι ώστε να μη βρεθούν απολύτως αβοήθητοι. Και αν είχαν ενημερωθεί γιατί είχαν αυτήν τη στάση άρνησης; Ποιοι ήταν οι πραγματικοί λόγοι που τους έφεραν σε αυτήν τη θέση; Πώς κάνει κάποιος “restart” τη ζωή του όταν το βασικό του κεφάλαιο ή η πηγή εισοδήματός του έχει γίνει στάχτη;
Κατά την άποψή μας δεν είναι οικονομικό το θέμα. Και αν είναι, τότε η κυβέρνηση πρέπει άμεσα να δώσει κίνητρα στον κόσμο ώστε να πάψει να είναι.
Το πρόβλημα στη χαμηλή ασφαλισημότητα των κατοικιών στην Ελλάδα εντοπίζεται στην ημιμάθεια και στην ελλιπή εκπαίδευση του κόσμου για αυτή την υπηρεσία. Μια υπηρεσία η οποία δεν μπορεί να θεωρηθεί ούτε ακριβή – για αυτό που προσφέρει και για το κεφάλαιο που σε ασφαλίζει αναλογικά – αλλά ούτε πλέον και αμφιβόλου ποιότητας αν αναλογιστεί κανείς το πολύ αυστηρό – ευρωπαϊκό πλέον πλαίσιο – μέσα στο οποίο λειτουργούν οι ασφαλιστικές εταιρείες.
Ο κόσμος πρέπει να καταλάβει την πραγματική αξία της ασφάλισης περιουσίας και μόνο τότε θα κινητοποιηθεί να την ασφαλίσει από μόνος του.
Χωρίς να γίνουν πωλήσεις, χωρίς να γίνουν συστάσεις, χωρίς να πρέπει οι Ασφαλιστικοί Διαμεσολαβητές να διαχειριστούν αντιρρήσεις, δεύτερες σκέψεις και αναβλητικότητα.
.gif?rand=9770)
Πιστευω οτι το θεμα επικειται μιας πιο ολοκληρωμενης προσεγγισης κ θεωρω οτι ο ασφαλιστικος κλαδος εχει ενα μεγαλο μεριδιο ευθυνης πριν φτασουμε στο συμπερασμα οτι ο αγοραστης θα καταλαβει την αξια του προιοντος μονος του… Ας ξεκινησουμε με την ενημερωση κ την αξια του προιοντος κ τις καλυψεις που προσφερει κ τον ρολο που εχει ο ασφαλιστης στο να ευαισθητοποιησει τον αγοραστη. Επιπλεον, σε αλλες ευρωπαικες χωρες η ασφαλιση κατοικιας ειναι υποχρεωτικη. Πολλες ιδεες κ πολλα μπορουν ακομα να γινουν για να αναπτυχθει η ασφαλιστικη κουλτουρα κ παιδεια στην Ελλαδα κ να φτασουμε στο ο αγοραστης να καταλαβει απο μονος του την αξια του προιοντος
Προκειμένου οι εταιρείες να ανέβουν στα μάτια των καταναλωτών και να διαμορφώσουν συνθήκες ικανές για να ασφαλιστούν οι περιουσίες τους, προτείνω να δώσουν κουπόνι 20 ευρώ καυσίμων !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Καταρχάς να διευκρινίσω ότι το άρθρο είναι πολύ εύστοχο. Ωστόσο εάν με ρωτούσε κάποιος την άποψη μου για το θέμα, δεδομένης και της εμπειρίας μου κατά το παρελθόν σαν ασφαλιστικός διαμεσολαβητής θα απαντούσα με την εξής τοποθέτηση. Η έννοια της ασφάλισης στην Ελλάδα, καθώς και η αποκωδικοποίηση της είναι ένα ζήτημα πολυεπίπεδο και πολυδιάστατο. Αφενός συναντάται ο γενικός πληθυσμός που στο σύνολο του “αγοράζει” ασφαλιστικά προϊόντα επειδή είναι υποχρεωτικά (π.χ. ασφάλεια οχήματος, αστική ευθύνη κτλ.), και απουσιάζει τελείως η όποια ασφαλιστική συνείδηση, κάτι στο οποίο έχουν συντελέσει διάφοροι παράγοντες όπως μία γενική πεποίθηση και υποτίμηση για τα άυλα αγαθά ή υπηρεσίες. Το οικονομικό θα έλεγα πως δεν είναι σε προτεραιότητα, καθώς αυτά τα χρήματα (με τα οποία θα μπορούσε να γίνει σύναψη ασφαλιστηρίου συμβολαίου) δίνονται σε ξενοδοχεία, ταβέρνες και κέντρα διασκέδασης. Σχετικά με τις ασφαλιστικές εταιρείες, ναι, έχουν και αυτές ευθύνες και μάλιστα μεγάλες. Δεδομένου ότι αυτό που πρακτικά τους ενδιαφέρει είναι να έχουν παραγωγή η ποιότητα ευτελίζεται, και αναφέρομαι κυρίως στους συνεργάτες που επιλέγουν. Εάν ανατρέξει κανείς στην επαρχία ειδικά, συναντά ταμπέλες έξω από συνεργεία αυτοκινήτων που αναγράφουν <> και άλλα αντίστοιχα, κάτι το οποίο ευτελίζει την αξία της ασφάλισης. Έτσι ο πληθυσμός νομίζει πλέον ότι οι ασφαλιστές δεν αποζημιώνουν ποτέ και ότι οι σύμβουλοι είναι καιροσκόποι.
στο αναφέρεται : φτηνές ασφάλειες πυρός