Χαράς ευαγγέλια! Η Ευρωπαϊκή Ένωση και μαζί της η Ελλάδα, μετά από επταετείς «ζυμώσεις», απέκτησαν από 1-1-2016 νέα ασφαλιστική νομοθεσία, γνωστή ως «Φερεγγυότητα II»!
Για την Ελλάδα ο νόμος που ψηφίσθηκε, τελικά την 29/1/2016, φέρει αριθμό 4364 και αποτελείται μόνον από 278 άρθρα και ακολουθούν περί τις 22 Αποφάσεις της Εποπτεύουσας Αρχής, που είναι η Τράπεζα της Ελλάδας! Η αρχική Ευρωπαϊκή Κωδικοποιημένη νομοθεσία έχει μόνον 312 άρθρα και αν τα έγραφαν σε μαρμάρινες πλάκες, όπως στην αρχαιότητα, θα ισοπέδωναν την Πεντέλη, ίσως και τον…Όλυμπο!
Όλη αυτή η ογκώδης νομοθεσία αφορά μόνον την Ιδιωτική Ασφάλιση και την αυξημένη σε δεύτερο και αυστηρότερο επίπεδο Φερεγγυότητα των Ασφαλιστικών Επιχειρήσεων που την υλοποιούν με ίδιο και ενιαίο τρόπο σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση των χωριστών και άγρια ανταγωνιζομένων μεταξύ τους Κρατών-μελών της.
Δεν αφορά την Κρατικο-Κοινωνική Ασφάλιση και γνωστή πλέον στους Έλληνες ως «Ασφαλιστικό» (Άλυτο πρόβλημα δηλαδή) αφού το κάθε Κράτος-μέλος ασκεί την χωριστή δική του Οικονομικο-Κοινωνική πολιτική χωρίς να εφαρμόζει για τα κοινά και αδιαίρετα τις διδαχές τού Αριστοτέλη, που περιγράφει στο βιβλίο του «Ηθικά Νικομάχεια», με την Μέθοδο, όπως την ονομάζει, του πρέπει στις συναλλαγές και στις διαστάσεις του «όταν πρέπει, όσο πρέπει, όταν πρέπει και όπου πρέπει».
Αυτό το πολυπεριεκτικό «πρέπει» τού Αριστοτέλη, η ανυπαρξία του οποίου δημιουργεί όλα τα άλυτα προβλήματα, το απέδιδε πρακτικότερα μία από τις πλέον σοφές αρχαιοελληνικές παροιμίες που συμβούλευε να μη δώσεις ποτέ μαχαίρι σε παιδί, ούτε εξουσία σε απαίδευτο, (κατ’ ήθος) άνθρωπο, επειδή και τα δύο είναι εξίσου επικίνδυνα για όσους τα κρατούν αλλά και για το κοινωνικό σύνολο.
Γιατί όμως ολόκληρη Ευρωπαϊκή Ένωση ασχολήθηκε και παιδεύτηκε επτά χρόνια γα να νομοθετήσει σε ενιαίο και μεγάλο κείμενο νόμου την αυστηρή Φερεγγυότητα των φορέων της Ιδιωτικής Ασφάλισης στην εσωτερική ενιαία αγορά της και δεν φρόντισε να κάνει το ίδιο και να νομοθετήσει την ίδια Φερεγγυότητα στους φορείς τής Κρατικο-Κοινωνικής Ασφάλισης, όπου μάλιστα η Ασφάλιση είναι υποχρεωτική και γίνεται για «κοινωνικούς λόγους»;
Στην παραπάνω «ρομαντική» ερώτηση, που αυτονόητα περιέχει και την οριστική εξαφάνιση της βασικότερης αιτίας δημιουργίας και συνεχούς διογκώσεως τού τεράστιου ελληνικού χρέους προς «Συμμάχους και Εταίρους», μπορούν να δοθούν πολλές και διάφορες απαντήσεις, εξίσου «ρομαντικές», αλλά δεν θα δοθεί και κυρίως δεν θα εφαρμοσθεί ποτέ η μία και αληθής απάντηση, που είναι πικρή και εντελώς ασύμφορη για τους κατ’επάγγελμα προστάτες και σωτήρες.
Η Ιδιωτική Ασφάλιση, ως από την φύση της οικονομική συναλλαγή ιδιωτών, είναι ελεύθερη και προαιρετική πράξη πρόνοιας και προστασίας του ασφαλιζόμενου, χωρίς δυνατότητα παρεμβάσεως της πολιτικής εξουσίας στην νομή και διανομή της, ενώ η Κρατικο-Κοινωνική Ασφάλιση είναι ακριβώς το αντίθετο, με κατάληξή της στο λεγόμενο «Ασφαλιστικό» Άλυτο Πρόβλημα, όπως ακριβώς και το Δημόσιο χρέος, που είναι και τα δύο συγκοινωνούντα και χωρίς πάτο δοχεία!
Αυτές οι αλήθειες σημαίνουν ότι στην Ιδιωτική Ασφάλιση το δούναι και το λαβείν το ορίζει ο ίδιος ασφαλιζόμενος ελεύθερα, ενώ αντίθετα στην Κρατικο-Κοινωνική υποχρεωτική ασφάλιση το δούναι και το λαβείν (αν και όπου υπάρχει για τον ασφαλιζόμενο λαβείν) το ορίζει η πολιτική εξουσία και η οποία πολιτεύεται κατά τις επιμέρους επιδιώξεις της αλλά τους λογαριασμούς και τα «σπασμένα» εκ των πράξεών της τούς στέλνει στο κοινωνικό σύνολο και ποτέ στους επιμέρους και ιδιαίτερα ωφελούμενους.
Πρέπει να τονισθεί στο σημείο αυτό μία ακόμη πικρή αλήθεια που αποκρύβεται εύσχημα από την κάθε πολιτική και εξουσία, με δημιουργία φρούδων ελπίδων και αυταπάτης στους πολίτες για όλα τα Κρατικο-Κοινωνικά συστήματα Ασφάλισης και τα οποία είναι όλα γενικά προβληματικά ή πτωχευμένα, πάντα και παντού, από την ίδια αιτία της πολιτικής ή εξουσιαστικής παρεμβάσεως, που ειδικά στην Ελλάδα των «ρητόρων και παντογνωστών» συγχέεται και αναμιγνύεται με εντελώς ξένες και άσχετες έννοιες όπως είναι αυτές της υποχρεωτικής Κρατικής Πρόνοιας και Μέριμνας για τους πραγματικά ενδεείς πολίτες και όχι για τους κάθε είδους πονηρούς και μακρόχειρες.
Αν τα επίσημα Κράτη και ειδικά οι πολυλογάδες Ηγέτες της Ευρώπης μπορούσαν και είχαν την οικονομική δυνατότητα να προστατεύουν τους πολίτες των χωρών τους, όπως έχουν υποχρέωση να το πράττουν για κοινωνικούς λόγους, θα ασκούσαν τα ίδια Κράτη και οι Ηγέτες τους την ασφάλιση αστικής ευθύνης π.χ οχημάτων των πολιτών τους και δηλαδή θα είχαν την ευθύνη αποζημίωσης κάθε ζημίας και δεν θα την φόρτωναν και μάλιστα υποχρεωτικά, υπό το πονηρό πρόσχημα της κοινωνικής προστασίας και φροντίδας, στις ιδιωτικές Ασφαλιστικές
Εταιρίες, ούτε και στο καταχρεωμένο και ήδη άπορο, δια του νέου νόμου, Επικουρικό Κεφάλαιο των νομοταγών, ασφαλισμένων, που καλείται να αποζημιώσει και τις ευθύνες των παράνομων, ακόμη και τις υποχρεώσεις της Κοινωνικής Ασφάλισης προς τους υποχρεωτικά ασφαλισμένους της.
Επομένως και μόνον από τα παραδείγματα αυτά αποδεικνύεται ότι οι κάθε είδους «συγκλητικοί» εμπαίζουν άγρια το ανύποπτο και εύπιστο «πόπολο», ενώ οι πραγματικά κερδισμένοι από τις πολιτικές αυτές δεν είναι ούτε τα Κράτη, ούτε η Πολιτική, ούτε ακόμη και οι Ασφαλιστικές Εταιρίες, όπως παραπλανημένοι πιστεύουν πολλοί, αλλά οι παράνομα ωφελούμενοι που ασκούν τα «νόμιμα δικαιώματά τους» χωρίς όμως να πληρώνουν ασφάλιστρα και φόρους, όπως η υποχρεωτική από τον νόμο Ασφάλιση ορίζει.
«Θα πιάσουμε τους ανασφάλιστους» δηλώνουν επί σειρά ετών, αλλά ήδη έχασαν την αξιοπιστία τους και κανένας ανασφάλιστος δεν πιστεύει ότι τελικά θα τον…πιάσουν!!
Και βέβαια αν και όταν τελικά συμβεί αυτό τότε και κατά τα γνωστά θα ισχύει το άλλο που λέγει ότι «ούκ αν λάβεις παρά του μή έχοντος και μη κατέχοντος».
Αυτή εν ολίγοις είναι η ασκούμενη «Κοινωνική Πολιτική» στα λόγια και μέσα από Γραφεία.
Και αυτό το «κατόρθωμα», αν όχι εφεύρημα, είναι ένα άλλο σοβαρό μέρος του Άλυτου «Ασφαλιστικού» Προβλήματος και το οποίο, μαζί με το παρεπόμενο Άλυτο «Οικονομικό», έβγαλε στους δρόμους τους αγανακτισμένους Έλληνες, με ή χωρίς…γραβάτα! Σε άλλες χώρες όμως οι πολίτες είναι στις δουλειές και στα σπίτια τους, με όσα και ό,τι μπορούν να σημαίνουν αυτά για όλους. Διάταξη νόμου περί ευημερίας και εργασίας όλων των
«Τις πταίει λοιπόν» και «από που βρωμάει το ψάρι»;
