.gif?rand=4319)
Σε λίγες μέρες, στις 10 Νοεμβρίου, συμπληρώνονται 11 χρόνια από την ημέρα που ο Αλέξανδρος Φωτίου Ταμπουράς έφυγε από τη ζωή, μένοντας ωστόσο βαθύτατα χαραγμένος στη μνήμη όσων των είχαν γνωρίσει και κυρίως, εκείνων που απέλαυαν του προνομίου να συγκαταλέγονται στο οικείο περιβάλλον του.
Ο υπογραφόμενος, είχα την ιδιαίτερη τιμή να είμαι μεταξύ αυτών. Προφανώς, όχι από τα πρώτα χρόνια της συνεργασίας μου μαζί του, που χρονολογούνται από το 1981. Ο δεσμός σφυρηλατήθηκε περισσότερο μετά το 1994, όταν η συνεργασία αυτή ελαστικοποιήθηκε, υπερκεράσθηκε από την προσωπική σχέση αμοιβαίας εκτίμησης – και θαυμασμού εκ μέρους μου, όπως αυτός προς Μέντορα. Τότε, ξεκίνησε μεταξύ μας ένας διάλογος ευρύτερης αντίληψης και θεματικού περιεχομένου. Κατά τα τελευταία χρόνια, η επίσκεψή μου στο σπίτι του Α. Τ. -καθώς δεν έβγαινε πλέον- ήταν κάτι σαν εκκλησιασμός. Κάθε Παρασκευή βραδάκι, με τσάι και δίωρη περίπου συζήτηση.
Ήταν σώφρον σε αυτές τις τακτικές συναντήσεις μας «χωρίς ατζέντα» περισσότερο να ακούω, να δίνω «πάσες» και να εκφράζω άποψη και γνώμη μόνον όταν ρωτούσε: «εσύ, τί λες;» – και αυτό το έκανε συνεχώς, σε κάθε θέμα που συζητούσαμε. Και βέβαια, να καταγράφω. Τα περισσότερα στον νου. Ορισμένα και στο χαρτί με σημειώσεις πρόχειρες – σε κάποια περίοδο και με μαγνητόφωνο, όταν ο ίδιος το θεώρησε ενδιαφέρον για να μείνει κάτι από τον αφηγηματικό πλούτο των εμπειριών και των ιδεών του. Αυτές οι καταγραφές, υπάρχουν. Δεν υπάρχει και δεν πρόκειται να καταγραφεί ποτέ η τελευταία μας ιδιαίτερη (όπως θέλησε, ζητώντας από τρίτα πρόσωπα να αποχωρήσουν από το δωμάτιο) συζήτηση, ίσως η πιο ουσιαστική απολογιστικού χαρακτήρα για μια ζωή που ο ίδιος πέρασε «γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις» όπως έγραφε ο αγαπημένος του Κωνσταντίνος Π. Καβάφης. Ήταν στον θάλαμο του νοσηλευτηρίου όπου πέρασε τις τελευταίες μέρες του, κάποιες ώρες πριν εγκαταλείψει τα εγκόσμια.
Τα ανεξίτηλα σημάδια αναφοράς όλων ημών στο πρόσωπό του έμειναν, ωστόσο, για να τον θυμούμαστε όσοι ήμασταν κοντά ή και μακρύτερά του, ως ευπατρίδη και «πρύτανη των ασφαλειών». Τί μπορεί να σημαίνει «πρύτανης»; Πιστεύω, σημαίνει ιδιότητες που κάνουν κάποιον να υπερυψούται των ταπεινών πραγμάτων της καθημερινότητας μέσα από τη σύνθεση των αδιαπραγμάτευτων αξιών που πρεσβεύει, την αφαιρετικά διεισδυτική κρίση για τα ουσιώδη (αυτό, το ακριβό ίζημα σοφίας στο οποίο συμπυκνώνεται καταληκτικά η ευγένεια της παιδείας). Σημαίνει το χάρισμα να γίνεται κάποιος σεβαστός και από αυτούς που διαφωνούν ή δεν τον κατανοούν.
Ένα από τα εναπομείναντα σημάδια μνήμης γι’ αυτόν τον διακεκριμένο άνθρωπο, είναι και το Βραβείο Αξίας «Αλέξανδρος Ταμπουράς», το οποίο αποδίδεται κάθε χρόνο σε εκείνο τον Συνεργάτη ή τη Συνεργάτιδα Πωλήσεων της INTERAMERICAN που ξεχωρίζει συνολικά για την αριστεία του, με προτασσόμενα το ήθος και την αγάπη-αφοσίωση στον συνάνθρωπο και παρεπόμενες τις επιτυχίες στην παραγωγή. Η καλή συγκυρία, με ήθελε κοντά στον Γιώργο Κώτσαλο ως άμεσο συνεργάτη και συνομιλητή του, όταν συνελήφθη η ιδέα και θεσπίστηκε αυτό το Βραβείο Διάκρισης στην Εταιρεία. Και είναι σημαντικό περισσότερο απ’ ο,τιδήποτε άλλο το γεγονός πως αυτό το Βραβείο επιβιώνει των οβιδιακών αλλαγών στην Αγορά, στις συνήθειες, αλλά και στην ίδια την INTERAMERICAN, φανερώνοντας με αυτόν τον τρόπο ένα μυστικό της ιστορικής συνέχειάς της έως σήμερα: τον σεβασμό στην πλούσια παρακαταθήκη της. Μάλλον αυτό το γεγονός κρατά και ορισμένους από εμάς τους παλαιότερους στην Εταιρεία συσπειρωμένους γύρω από τον πυρήνα της, καθώς έτσι ο οργανισμός υπερβαίνει τον ορισμό της ασφαλιστικής επιχείρησης. Κατά την έννοια αυτή, ίσως κάποιοι είμαστε εντεταλμένοι ως οι θεματοφύλακες μιας ύψιστης αλήθειας που αξίζει να διαφυλαχθεί.
Ποια είναι, όμως, η αλήθεια ενός Βραβείου; Ο αείμνηστος, συνιδρυτής με τον Δημήτρη Κοντομηνά της Εταιρείας, αυτή την αλήθεια την είχε εκφράσει με τη σαφήνεια και πνευματικότητα που χαρακτήριζε τον λόγο του, κατά την τελευταία φορά που βρέθηκε ανάμεσα στην εταιρική κοινωνία. Ήταν, τότε, 97 ετών, δυόμισι μήνες πριν τον θάνατό του. Τον Αύγουστο του 2009, σε ένα θέρετρο της Ηλείας, εμείς προλάβαμε -ευτυχώς- να τιμήσουμε τον ίδιο. Και είχε πει, τότε: «…Πολλές φορές διερωτήθην, τί είναι ένα βραβείο. Είναι κάτι τι το οποίο ξεπερνάει όλα, σχεδόν, τα όρια μιας ρεαλιστικής εξήγησης. Δεν αποτιμάται με τίποτα. Να, λοιπόν, που βρέθηκε ο τρόπος να αμείβουμε ηθικά προσωπικότητες χωρίς την παρέμβαση των αθλίων χρημάτων – γιατί μερικές φορές είναι άθλια τα χρήματα…».
Προχθές, το Βραβείο Αξίας «Αλέξανδρος Ταμπουράς» το πήρε στα χέρια του και το ενέγραψε στο βιογραφικό του ένας άξιος της πρώτης γραμμής της Εταιρείας και της Αγοράς μας, ο Γιώργος Ταμβάκος. Ο Γιώργος είναι ένας άνθρωπος με βαθιά την πίστη στον ασφαλιστικό θεσμό και τον ασφαλιστικό πολιτισμό και γι’ αυτό, κοσμεί με την παρουσία και το έργο του την Εταιρεία και την Αγορά. Είναι άξιος για την κορυφαία Διάκριση που κέρδισε, διότι τιμά καθημερινά τη σχέση με τους ασφαλισμένους του, τους συνεργάτες του Γραφείου που συντονίζει και με τους ανθρώπους της Διοίκησης.
