.gif?rand=3257)
Το Σάββατο 21 Δεκεμβρίου πραγματοποιήθηκε στο καφέ του βιβλιοπωλείου “Ιανός” η παρουσίαση του βιβλίου “Ποιος το ξέρει; Ποιος το ξέρει;” του Μίμη Ανδρουλάκη, με το οποίο ολοκληρώνει την αυτοβιογραφική τριλογία του (τα δύο πρώτα: “Πριν σβήσουν τα φώτα” – 2022 και “Κάτω από τις στάχτες” – 2023). Από τις Εκδόσεις Πατάκη, που ακολουθούν εκδοτικά από το 2012 (“Όπλων κρίσις”) τη συνέπεια του Μ. Α. να μας χαρίζει ένα βιβλίο στο τέλος κάθε χρόνου. Από το 1979 έως το τελευταίο (που το παρουσίασαν μεταξύ φίλων, συνοδοιπόρων και “ακολούθων” του συγγραφέα και πρώην πολιτικού οι Παύλος Τσίμας και Βίκυ Φλέσσα), άλλωστε, μετράμε 31 τίτλους βιβλίων!
Του Γιάννη Ρούντου*
“Τρία βιβλία Αυτοβιογραφίας-Ιστορίας κι εδώ, στο τέλος, νιώθω πάλι να αιωρείται ανικανοποίητο το πρωταρχικό ερώτημα: «Ποιος είσαι;» και δεν βρίσκω πιο πυκνή απάντηση από: ο Ούτις, ο Κανένας” σημειώνει ο ίδιος στην προμετωπίδα του βιβλίου, του οποίου εμπνεύσθηκε τον τίτλο από το τραγούδι των Μίμη Πλέσσα και Κώστα Πρετεντέρη “Ποιος το ξέρει τι μας έγραψε η μοίρα, ποιος το ξέρει;” που πρωτάκουσε στην εφηβεία του. Ο λόγος της επιλογής του τίτλου; Υπογραμμίζει τo μοιραίο (ή συγκυριακό;) της αβεβαιότητας και το μυστηρίου του μέλλοντος, παρ’ ότι “ύστερα επαναστατήσαμε ενάντια στη Μοίρα”.
Μετά τη βύθιση “στο βαθύ πηγάδι της μνήμης, το απύθμενο” στα δύο πρώτα βιβλία της αυτοβιογραφίας του -που συμπυκνώνεται μάλλον στο “εγώ είμαι οι άλλοι”-, στο τρίτο και τελευταίο ο Μίμης Ανδρουλάκης συγκεντρώνεται “στις σύγχρονες ιστορίες που περιγράφουμε με τη λέξη «τραγωδία». Λέξη μικρή(!) για να αποδώσει το κοινωνικό δράμα των καιρών μας. Μικρή γιατί στην αρχαία ελληνική τραγωδία η κοινωνία ως Χορός συμμετέχει στο δράμα των ηρώων, συμπάσχει, ωστόσο μένει ασφαλής. Οι αφανείς συμπάσχουν, αλλά μένουν ασφαλείς. Τα κακουργήματα και τα πάθη αφορούν τους επιφανείς (…) Αν δεν είσαι «Αγαμέμνονας», δεν κινδυνεύεις. Αντιθέτως στη σύγχρονη τραγωδία, οι «αφανείς» είναι τα μεγαλύτερα θύματα μέχρι τρίτης γενεάς (…)”.
Αλλά ο χείμαρρος των “μυστικών”, των προβλέψεων και με κριτική (και …κρητική!) “συμπάθεια” πλέον για πρόσωπα και πράγματα, ρέει ορμητικά και αποκαλυπτικά στις σελίδες του βιβλίου: από τη μεγάλη κρίση του Τρίτου Ιστορικού Κύκλου της Παγκοσμιοποίησης (“που δεν θα κλείσει, συνεχίζεται” με τα νέα δεδομένα ταχυτήτων και αντιδράσεων με την τεχνητή νοημοσύνη και το ψηφιακό περιβάλλον και στην οικονομία), περνά στην ελληνική κρίση και τα μνημόνια, στα θέματα ηγεσίας και στρατηγικής, παραγωγικότητας και ανάπτυξης, με προγνώσεις και προτεινόμενη “ζώνη ασφαλείας” για τη χώρα μας (που είναι “μια μικρή οικονομία χωρίς δυναμική παραγωγής”, με δημογραφικό ζήτημα και τεράστιο άχθος χρέους). “Σαν ιστορίες μιας άκαρπης διορατικότητας” όπως λέει ο συγγραφέας, χωρίς απόλυτες αλήθειες: “Και η πιο αληθής πρόταση έχει μια διαβαθμισμένη «τιμή» αλήθειας στη χαώδη πολυπλοκότητα, την πολυπαραγοντική, της πραγματικότητας. Ισχύει μόνο εάν…”.
Όμως, καλύτερα ας διαβάσετε το “Ποιος το ξέρει; Ποιος το ξέρει;”!
(*) Ο Γιάννης Ρούντος διετέλεσε στέλεχος επί 40ετία στην επιχειρηματική κοινότητα σε θέσεις διευθυντικής ευθύνης, με αξιοσημείωτο διοικητικό έργο στους τομείς για τις Εταιρικές Υποθέσεις, την Επικοινωνία & Δημόσια Εικόνα και την Εταιρική Ευθύνη & Βιώσιμη Ανάπτυξη (1994-2021 στην Interamerican). Μετά την ολοκλήρωση της επαγγελματικής διαδρομής του δραστηριοποιείται σε θέματα για τον Πολιτισμό και τη Βιωσιμότητα με ποιότητα ζωής (στη φωτογραφία με τον συγγραφέα).
