Η πανδημία αποκάλυψε τις αδυναμίες του συστήματος υγείας

Ο κ. Παπαταξιάρχης μιλά για αναγκαίες παρεμβάσεις στο χώρο της υγείας, τη χάραξη πολιτικής με έμφαση στην πρόληψη και την πρωτοβάθμια περίθαλψη και την αξιοποίηση της φαρμακευτικής καινοτομίας.

Η πανδημική κρίση άλλαξε σε μεγάλο βαθμό ό,τι θεωρούσαμε δεδομένο. Ποια πιστεύετε ότι θα είναι η επόμενη μέρα στο σύστημα υγείας της χώρας; Πρόσφατα διεξήχθη από το Ελληνο-Αμερικανικό Επιμελητήριο το συνέδριο Healthworld. Ποια είναι τα βασικά συμπεράσματα;

Στην πρόσφατη και επιμένουσα κρίση, ο αιφνιδιασμός των κυβερνήσεων και συστημάτων υγείας στον προηγμένο δυτικό κόσμο αποδείχθηκε οριζόντια ολοκληρωτικός, με τραγικές επιπτώσεις. Η αντιμετώπιση αποδείχθηκε μια εθνική, κυρίως, υπόθεση. Στην Ελλάδα η αρχική αντιμετώπιση ήταν επιτυχής, έγκαιρη, γενναία, σχεδόν υποδειγματική. Αυτό ήταν πολύ κρίσιμο γιατί κατά τη διάρκεια των μνημονιακών δεσμεύσεων, οι επιδόσεις μας σε ό,τι αφορά το προσδόκιμο ζωής, ήταν ήδη, σε συνεχή καθοδική τροχιά. Μια ενδεχόμενη αποτυχία, θα μπορούσε να οδηγήσει σε καταστροφή κοινωνική, εθνική, οικονομική, ηθική, πολιτική. Στην παρούσα συγκυρία το υγειονομικό σύστημα, επιβάλλεται να περάσει παρά τις δυσκολίες και την περιπλοκότητα στην «επόμενη ημέρα», με εστίαση στις επιπτώσεις στην οικονομία, στη δημόσια πολιτική υγείας και φαρμακευτικής περίθαλψης καθώς και την ανάγκη ενός νέου σχεδιασμού του ΕΣΥ όπου η πρόληψη, οι διαρθρωτικές αλλαγές, η ψηφιακή τεχνολογία, η ορθολογική διαχείριση, και η υψηλή εξειδίκευση επιβάλλονται ως προαπαιτούμενα. Η πανδημία κατέδειξε την αδυναμία της παγκόσμιας ρητορικής υγείας για την ισότητα, τις αδυναμίες μιας παγκόσμιας ατζέντας για την υγεία με γνώμονα την υγειονομική ασφάλεια της υγείας και τις αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία των πολιτών, όχι μόνο παγκοσμίως, αλλά και περιφερειακά και τοπικά.

ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΥΓΕΙΑΣ

Ακόμη και πριν από την εκδήλωση της πανδημίας, η παγκόσμια κοινότητα υγείας ήταν απαραίτητο να επεκτείνει τους πόρους της για να αντιμετωπίσει τις παγκόσμιες προκλήσεις. Η δημόσια υγεία έχει ιστορικά υποχρηματοδοτηθεί. Η πανδημία θα μας αναγκάσει να αρθρώσουμε αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία και να δώσουμε προτεραιότητα στις επενδύσεις. Εάν προσπαθήσουμε να αποτιμήσουμε το κόστος της πανδημίας, πέρα από τις ανθρώπινες απώλειες, το κόστος της νόσου για το σύστημα υγείας δεν πρέπει να υπολογίζεται μόνο με βάση τους ανθρώπους που έχασαν τη μάχη με τον ιό. Είναι περισσότερο από βέβαιο, ότι το κόστος για το σύστημα υγείας σε κάθε χώρα, δυστυχώς, υπερβαίνει το κόστος που αντιστοιχεί στους θανάτους. Ως κοινωνία θα πρέπει να αναδιατάξουμε τις προτεραιότητές μας προς την κατεύθυνση της προστασίας του πληθυσμού. Αυτή η επώδυνη κρίση επιβάλλεται να μας οδηγήσει στην επανεξέταση, με απόλυτη προσοχή και ειλικρίνεια, του βαθμού πολιτικής προστασίας, καθώς και στην αποκατάσταση της αποτελεσματικότητας μηχανισμών και στη δημιουργία νέων. Το υγειονομικό σύστημα μετά την πανδημία, επιβάλλεται να περάσει παρά τις δυσκολίες και την περιπλοκότητα στην «επόμενη ημέρα», με εστίαση στις επιπτώσεις της πανδημίας στην υγεία, στην οικονομία, στη δημόσια πολιτική υγείας και φαρμακευτικής περίθαλψης καθώς και την ανάγκη ενός νέου σχεδιασμού του ΕΣΥ.

ΣΧΕΔΙΑΣΗ ΕΝΟΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΝΕΟΥ ΕΣΥ

Η πανδημία αποκάλυψε τις αδυναμίες του συστήματος Υγείας, τόσο σε επίπεδο στρατηγικής, αλλά, κυρίως σχεδιασμού, καθώς διεύρυνε τις ανισότητες, ωστόσο, παράλληλα, έστειλε το μήνυμα του «τι πρέπει να γίνει». Ο έλεγχος και η επιτυχία στη Διαχείριση της υγειονομικής κρίσης δεν μπορούν να υποβαθμίσουν αλλά ούτε και να αποκρύψουν τις μόνιμες ελλείψεις και τα ιστορικά κενά του συστήματος υγείας. Επιβάλλεται να συζητηθεί η αλλαγή της χωροταξίας του δημόσιου υγειονομικού τομέα, με παρακολούθηση της διάταξης του ευρύτερου αυτοδιοικητικού τομέα, διότι απαιτείται μια νέα αρχιτεκτονική αλλά και ταυτόχρονα μια αλλαγή της παραδοσιακής ρητορικής. Χρειάζονται αναγκαίες παρεμβάσεις στη Δημόσια Υγεία, οι οποίες πρέπει να συστηματοποιηθούν. To σημερινό ΕΣΥ χρειάζεται ριζική αναδιάρθρωση γιατί στήθηκε με τις προδιαγραφές του νοσοκομειακού προτύπου και της οργάνωσης υπηρεσιών της δεκαετίας του 70. Παρότι έγιναν προσπάθειες για τον εκσυγχρονισμό του, παραμένει ένα νοσοκομειοκεντρικό σύστημα χωρίς σοβαρή πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας και ανεπαρκείς πολιτικές στον τομέα της πρόληψης και της δημόσιας υγείας. Δεν έχει χαραχτεί βιομηχανική πολιτική για τον τομέα της ιατρικής τεχνολογίας συμπεριλαμβανομένου του φαρμάκου. Αυτό έχει σημαντικές επιπτώσεις και στην ιατροβιολογική έρευνα που διεξάγεται στη χώρα μας και στη διασύνδεση των πανεπιστημίων με σοβαρές τεχνολογικές υποδομές. Το σύστημα Υγείας είναι και παραμένει εξόχως νοσοκομειοκεντρικό με συνέπεια την αδήριτη ανάγκη επανασύστασης και επαναδιαμόρφωσης ενός νέου ΕΣΥ, όπου οι διαρθρωτικές αλλαγές, η ψηφιακή τεχνολογία, η ορθολογική διαχείριση, και η υψηλή εξειδίκευση θα είναι προαπαιτούμενα.

Διαβάστε τη συνέχεια της συνέντευξης εδώ