Καθώς η ΕΕ ενθαρρύνει τα κράτη μέλη να αυξήσουν το επίπεδο φιλοδοξίας της εθνικής τους ανταπόκρισης και να ενσωματώσουν ενεργά την Ατζέντα του 2030 στις εθνικές τους στρατηγικές και στα εθνικά τους δημοσιονομικά πλαίσια, αναδεικνύεται η ανάγκη ανάπτυξης καλύτερων συνεργειών και μεγαλύτερης συνοχής μεταξύ των πολιτικών ώστε να εξασφαλίζεται ότι η μετάβαση στο μοντέλο της βιώσιμης ανάπτυξης δεν θα συντηρεί αποκλεισμούς.
Της Σοφίας Εμμανουήλ (semmanouil@gmail.com)
Ο Στόχος 11 των Ηνωμένων Εθνών για τις βιώσιμες πόλεις και κοινότητες, προσαρμοσμένος στα δεδομένα της Ελλάδας, δεν αφορά αποκλειστικά τα μεγάλα αστικά κέντρα αλλά και τις μικρές πόλεις, τα χωριά και τα απομακρυσμένα νησιά. Εξάλλου, πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι οι 17 Στόχοι Βιώσιμης Ανάπτυξης της Ατζέντας 2030 των Ηνωμένων Εθνών για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη είναι στενά αλληλένδετοι και σχεδιασμένοι έτσι ώστε να είναι αδιαίρετοι, για τον λόγο αυτό η ενσωμάτωσή τους στις δράσεις όλων των παραγόντων είναι ουσιαστικής σημασίας για την επιτυχή υλοποίησή τους σε τοπικό επίπεδο.
Πρακτικά, η ηλεκτροκίνηση, η αεριοκίνηση, η απολιγνητοποίηση, τα βιοκαύσιμα και μια σειρά άλλων μεταρρυθμίσεων που έχουν μπει ψηλά στην «πράσινη ατζέντα» της χώρας βελτιώνουν σταδιακά το περιβαλλοντικό αποτύπωμα της χώρας και προοιωνίζονται αναβάθμιση της ζωής στις πόλεις αλλά δεν φαίνεται να αλλάζουν εντυπωσιακά τη ζωή σε απομακρυσμένες περιοχές, όπως για παράδειγμα στην Ψέριμο, ένα μικρό νησί ανάμεσα στην Κω και την Κάλυμνο, 4,5 μίλια από τα μικρασιατικά παράλια με μόνιμο πληθυσμό 25 περίπου κατοίκους.
