Το σύγχρονο μοντέλο ηγεσίας είναι βέβαιο ότι απέχει μακράν εκείνου που καθιέρωσε τον Δημήτρη Κοντομηνά ως αδιαμφισβήτητη, κορυφαία ηγετική προσωπικότητα στα χρονικά της ελληνικής ασφαλιστικής αγοράς -και όχι μόνο- μέσα από τον δικό του, μοναδικό τρόπο, τις πρωτοποριακές ιδέες και την ευρηματικότητά του (καμμιά φορά και μέσα από τις εσωτερικές αντιφάσεις, εμμονές ή τα τρωτά του).
Του Γιάννη Ρούντου*
Διαβάστε το άρθρο: “am”: Αφιέρωμα στο Δημήτρη Κοντομηνά και τη συμβολή του στην ασφαλιστική αγορά
Είναι γεγονός πως, σήμερα, οι ραγδαίες μεταβολές μετακινούν το πρότυπο του ηγέτη από το ένα πρόσωπο (το οποίο θα σκεφτόταν, θα αποφάσιζε, θα επένδυε και θα έπαιρνε ρίσκα οδηγώντας στρατηγικά τα πράγματα) στην ομάδα και σε διασπορά, με το διακύβευμα της εύστοχης σύνθεσης και της έγκαιρης ενέργειας (timming), αλλά και του μεγέθους ανάληψης της ευθύνης.
Επίσης, είναι ξεκάθαρο ότι ιδιαίτερα στους πολυεθνικούς οργανισμούς ο επικεφαλής επιλέγεται για να εκφράσει διαχειριστικά έναν “κοινό παρονομαστή” υπό έναν κεντρικό έλεγχο και όχι για να μεταδώσει, ηγούμενος, τον δικό του μαγνητισμό. Προφανώς, η ακτινοβολία του προσώπου-ηγέτη, που θα μπορούσε να συγκεντρώνει χαρίσματα ανάλογα εκείνων του Δ. Κ. αλλά και τη μεγάλη ευθύνη για ό,τι γίνεται, δεν προκρίνεται στην εποχή μας έναντι της πιο “συμβατής” επιλογής ενός επιθυμητά ικανού διαχειριστή της ομαδικής εργασίας και τυποποίησης, τουλάχιστον στις μεγάλες εταιρείες.
Οσαύτως, δεν προκρίνεται και η έννοια της εταιρικής συνοχής ως “οικογενειακού δεσμού” έναντι μιας κατά συνθήκην συνέπειας των εργαζομένων στο σχηματοποιημένο εταιρικό πλαίσιο διαδικασιών και συμπεριφορών (που ενίοτε, λειτουργεί και ως απονεύρωση). Συνέπειας, που μπορεί να συνδέει και προσχηματικά την “ψυχή” της εταιρικής ανάπτυξης, τους ανθρώπους, με την ίδια την εταιρεία. Άλλωστε, “οι σημερινοί εργαζόμενοι δεν επιθυμούν μια επιπλέον οικογενειακή δέσμευση αυταπάρνησης” λένε οι έρευνες και αναλύσεις, ενώ επικυριαρχεί και ο απλοϊκά απόλυτος διαχωρισμός μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής, σαν να μην τροφοδοτείται το ένα από το άλλο. Οι πιο παλαιοί θα θυμούνται τα αναμμένα φώτα στα γραφεία της Interamerican του Δημήτρη Κοντομηνά μέχρι αργά και το πάθος πολλών εργαζομένων, που εργάζονταν με απέραντη ικανοποίηση και αίσθημα ευθύνης μέχρι να εξαντλήσουν το θέμα τους, επειδή “γούσταραν” για το αποτέλεσμα.
Η “σύγχρονη πολυφασική και πολυεπίπεδη ηγεσία” (όπως χαρακτηρίζεται), πλέον ζητάει από μια ηγετική ομάδα απλώς “να κάνει με επιμέλεια τα μαθήματά της” σε εκτελεστικό επίπεδο και να λογοδοτεί συνεχώς στους μετόχους. Άλλωστε, διερχόμαστε μακρά περίοδο κρίσης ή ένδειας προσωπικοτήτων που θα μπορούσαν να πείσουν μετόχους και να επιβληθούν, να τύχουν καθολικής αναγνώρισης, αποδοχής και πίστης και να δώσουν λύσεις προσωπικής έμπνευσης ενθουσιάζοντας, επηρεάζοντας, κατευθύνοντας και εμπνέοντας με τη σειρά τους τάγματα εργαζομένων και συνεργατών – έναν ολόκληρο “στρατό”.
Δεδομένο ιστορικά, ωστόσο, είναι πως το ανεξίτηλο, ανεπανάληπτο ίχνος που άφησε ο Δημήτρης Κοντομηνάς βασίστηκε σε αυτό το “παρωχημένο” μοντέλο. Ίχνος που δεν μπορεί να αγνοηθεί από κανέναν στην ασφαλιστική αγορά, καθώς έφερε με πληθωρική και καινοτόμο δημιουργικότητα την ιδιωτική ασφάλιση στο προσκήνιο, σε πολύ υψηλότερη πίστα. Αυτό, μέχρι τις αρχές του αιώνα μας.
Αξιοσημείωτο είναι ότι το καλό περιοδικό “Ασφαλιστικό Marketing”, με κεντρικό θέμα του την αναφορά στον αξέχαστο Δημήτρη Κοντομηνά, σχεδόν δύο μήνες μετά την αποχώρησή του από τα εγκόσμια, μας τον θύμισε. Και τούτο, μολονότι τόσοι πολλοί ασχολήθηκαν με την επικαιρότητα της κατάληξής του πριν περίπου δύο μήνες – όχι όλοι δεοντολογικά και με σεβασμό (δεν είναι απαραίτητος ο καθαγιασμός γι’ αυτό)… Συχνά, πολύτιμες παρακαταθήκες ηγεσίας συνυπάρχουν με τη σκόνη της λήθης στα χρονοντούλαπα της ιστορίας, μέσα από την υποσχόμενη ψευδαίσθηση μιας επανεκκίνησης εκ του μηδενός, χωρίς να κεφαλαιοποιούνται: με παραμορφωτικούς φακούς ή και αδιαφορία για διδάγματα (στην πολιτική, κοινωνική, επιχειρηματική ζωή και παντού).
Η πρότασή μου για τη θέσπιση από την Αγορά – την ΕΑΕΕ ενός βραβείου υποτροφίας ασφαλιστικών σπουδών “Δ. Κοντομηνάς” στη μνήμη του, παραμένει. Η προαγωγή του επαγγελματικού επιπέδου με συνεχή εκπαίδευση και πρόσκτηση γνώσης, ήταν βασικό στοιχείο της ηγετικής αντίληψης και επιχειρηματικής ηθικής του αείμνηστου, στη βάση της βαθειάς συνείδησης της ασφαλιστικής αποστολής που τον χαρακτήριζε. Αν και πολυπράγμων – πολύτροπος, δήλωνε “Ασφαλιστής” και το εννοούσε μέχρι το τελικό σίγμα.
* Γιάννης Ρούντος: Public Affairs & Relations, Communication Strategy, Business Ethics &_ _Human Values, Social Responsibility & Sustainability Expert. Επικεφαλής του τομέα των Εταιρικών Υποθέσεων, εξωτερικής Επικοινωνίας και Υπευθυνότητας – Βιώσιμης Ανάπτυξης της INTERAMERICAN έως τον Ιανουάριο του 2022.
.gif?rand=7568)
