από τον Αριστείδη Παπανικόλα
Αναρωτιόμαστε πολλές φορές τι φταίει και η ασφαλιστική αγορά δέχεται χιλιάδες καταγγελίες, δεν εμπνέει αξιοπιστία, χάνει τη φερεγγυότητά της και δεν μπορεί να ξεκολλήσει από το 2% του ΑΕΠ εδώ και τριάντα χρόνια. Και ψάχνουμε τις απαντήσεις στα μεγάλα γεγονότα και στα κλεισίματα των εταιρειών και μας ξεφεύγουν τα απλά, τα καθημερινά, μα τα τόσο ουσιαστικά. Μας ξεφεύγει το γεγονός ότι ο καταναλωτής, ο υποψήφιος πελάτης δηλαδή, δεν είναι νομικός, δεν είναι ειδικός και δεν θέλει να γίνει νομικός για να καταλάβει για ποιο κίνδυνο ασφαλίζεται. Πολύ περισσότερο, ο υποψήφιος πελάτης θέλει να μπορεί να συγκρίνει το κόστος και την εξυπηρέτηση που του προσφέρει μια εταιρεία σε σχέση με τις άλλες, αλλά πάνω στο ίδιο αντικείμενο ασφάλισης και όχι πάνω σε διαφορετικά αντικείμενα ασφάλισης που του προσφέρονται με τον ίδιο τίτλο. Το πρόβλημα αυτό το αντιμετωπίζουν, σε μικρότερο βαθμό βέβαια, και οι ασφαλιστικοί διαμεσολαβητές, οι οποίοι εκτίθενται στα μάτια του πελάτη όταν τον διαβεβαιώνουν για κάποια κάλυψη, αλλά τα γεγονότα τους διαψεύδουν.
Τι εννοώ; Ας πάρουμε την πιο διαδεδομένη κάλυψη, την ασφάλιση Αστικής Ευθύνης Αυτοκινήτων έναντι Τρίτων. Μια υποχρεωτική από το νόμο ασφάλιση η οποία αντιπροσωπεύει σε ασφάλιστρα το 1/3 περίπου του συνόλου της αγοράς. Μια ασφάλιση που όλοι έχουμε αγοράσει και είμαστε όλοι βέβαιοι (καταναλωτές, διαμεσολαβούντες, ασφαλιστές και εποπτική αρχή) ότι, ως προς το αντικείμενο της ασφάλισης, όλες οι εταιρείες καλύπτουν ακριβώς τις ίδιες περιπτώσεις. Όχι ως προς την εξυπηρέτηση, την ταχύτητα αποζημίωσης ή ως προς άλλες πρόσθετες παροχές που κάποιες εταιρείες δίνουν, αλλά ως προς τη βασική και υποχρεωτική αυτή κάλυψη. Κι όμως στους όρους που συνοδεύουν τα ασφαλιστήρια συμβόλαια η έκταση της κάλυψης αυτής διαφέρει μεταξύ πολλών εταιρειών.
Ζήτησα από έναν φίλο ασφαλιστικό πράκτορα και μου έδωσε τους όρους από εννέα ασφαλιστικές εταιρείες με τις οποίες συνεργάζεται. Υπάρχουν εννέα διαφορετικές διατυπώσεις της ίδιας κάλυψης! Προσοχή, όχι εννέα διαφορετικής γλώσσας ή φιλολογικής έκφρασης διατυπώσεις, αλλά διατυπώσεις που παραπέμπουν τον αναγνώστη-πελάτη σε διαφορετικής έκτασης αντικείμενο κάλυψης! Σε μια κάλυψη που θα έπρεπε να είναι ακριβώς η ίδια, αφού προβλέπεται ως υποχρεωτική από το νόμο. Σημασία δεν έχει ποιας εταιρείας είναι ορθότερη και ακριβέστερη η διατύπωση, σημασία έχει ότι διαφέρουν μεταξύ τους. Σημασία επίσης δεν έχει αν, σε περίπτωση ζημιάς, που με βάση τη διατύπωση του όρου μιας εταιρείας ο παθών δεν αποζημιωθεί και προσφύγει στη δικαιοσύνη (και πιθανότατα δικαιωθεί με βάση τον ίδιο το νόμο), σημασία έχει ότι η διατύπωση του όρου της συγκεκριμένης εταιρείας διαφέρει από τη διατύπωση του ίδιου όρου από τις άλλες εταιρείες. Πού είναι οι διαφορές; Στις περιπτώσεις ισχύος της κάλυψης, στους τρίτους, στα ασφαλισμένα πρόσωπα, δηλαδή σε όλα. Μια απλή ανάγνωση θα σας πείσει, χωρίς βέβαια να αρχίσει ο καθένας να προσπαθεί να ερμηνεύσει αυτά που διαβάζει. Αυτό ακριβώς «καταγγέλλω», ότι ο κάθε πολίτης πρέπει να προσπαθεί να ερμηνεύσει το τι γράφει η κάθε εταιρεία και, το κυριότερο, γιατί διαφέρουν μεταξύ τους, όταν η κάλυψη υποτίθεται ότι είναι η ίδια και υποχρεωτική.
Κάνω μια απλή πρόταση. Το αντικείμενο της υποχρεωτικής αυτής ασφάλισης, της ασφάλισης της Αστικής Ευθύνης Αυτοκινήτων έναντι Τρίτων, ας διατυπωθεί με βάση το νόμο από την ΕΑΕΕ ή από την Εποπτική Αρχή και ας υποχρεωθούν όλες οι εταιρείες να περιλάβουν αυτήν τη διατύπωση στους όρους τους υπό τον τίτλο «αντικείμενο και έκταση της ασφάλισης». Ό,τι περισσότερο θέλει να προσφέρει η κάθε εταιρεία ας το προσθέσει σε άλλη παράγραφο, ως παροχή, ως δωρεάν προσφορά ή όπως αλλιώς επιθυμεί. Αλλά το τι περιλαμβάνει η υποχρεωτική κάλυψη, σε ποιες περιπτώσεις ισχύει, ποια είναι τα ασφαλισμένα πρόσωπα, ποιοι είναι οι τρίτοι, ποιοι δεν είναι τρίτοι και σε ποιες περιπτώσεις δεν ισχύει, πρέπει να διατυπώνονται στα ασφαλιστήρια όλων των εταιρειών το ίδιο. Αν δεν μπορεί να γίνει αυτό, το απλό, τότε πώς μπορούμε να μιλάμε για τυποποίηση άλλων ασφαλιστικών συμβάσεων, όπως για παράδειγμα στον κλάδο πυρός; Θυμάμαι την ημερίδα του ΣΕΜΑ (αν δεν κάνω λάθος) πριν από 2 περίπου χρόνια για αυτόν ακριβώς το σκοπό, αλλά θυμάμαι και τις διαφορετικές απόψεις στελεχών της αγοράς περί της τυποποίησης των συμβάσεων αυτών. Σε κάθε περίπτωση, ας γίνει μια αρχή από τις «υποχρεωτικές καλύψεις» όπου αυτές υπάρχουν. Είναι απλές, ανέξοδες κινήσεις που η κάθε μία βέβαια δεν λύνει τα προβλήματα της αγοράς, αλλά αθροιστικά και σωρευτικά βελτιώνουν αθόρυβα και ουσιαστικά τη συνολική λειτουργία της και συμβάλουν στην ποιοτική της αναβάθμιση και στην εξυγίανσή της. Και κυρίως, προστατεύουν τον καταναλωτή, αν αυτό μας ενδιαφέρει…
Αγαπητό Insurance Daily
Σχετικά με το ως άνω άρθρο θα ήθελα να τονίσω την ανάγκη της εκ νέου επιμόρφωσης του συνόλου της Ασφαλιστικής Αγοράς (Διαμεσολαβητές – Υπάλληλοι κλπ) καθότι αυτό θα βοηθήσει την Αγορά (στο σύνολο της) να ανασυγκροτηθεί και να αναπτυχθεί.
Ο υποψήφιος ασφαλισμένος (στην πλειοψηφία του συνόλου του) αναζητά Γνώση και Ηθος προκειμένου να ασφαλιστεί, υπο την αίρεση ότι το Ηθος θα είναι αμφοτεροβαρές.
Το πρόβλημα της Αγοράς μας αφορά στο γεγονός ότι προκειμένου να αναπτύξει νούμερα και κέρδη επέτρεψε να παρεισφρήσουν Έμποροί αντί Κοινωνών του Θεσμού.
Η Κρίση που διανύουμε ανέδειξε τα προυφιστάμενα προβλήματα της Αγοράς δεν είναι η Αιτία των προβλημάτων της.
Εν κατακλείδι η εκ νέου επιμόρφωση του Συνόλου της Αγοράς θα δημιουργήσει Νέα Μοντέλα λειτουργίας καθότι όλα τα προυφιστάμενα κρίθηκαν ανεπαρκή.