Μεγάλες Διαφορές Φορέων του Κλάδου με τον Πελάτη… Θεατή!

του Αριστείδη Παπανικόλα. Όλοι συμφωνούν ότι ένας ακήρυχτος πόλεμος (ή μήπως έχει ήδη κηρυχθεί και επισήμως;) ταλαιπωρεί την ασφαλιστική αγορά. Εδώ και δύο χρόνια έχει ξεσπάσει ένας συνεχώς εντεινόμενος πόλεμος που μέχρι σήμερα μπορεί να χαρακτηριστεί ως πόλεμος εντυπώσεων ή χαρακωμάτων, αλλά όλα συνηγορούν ότι σύντομα θα εξελιχθεί σε ολοκληρωτικό πόλεμο με απρόβλεπτες συνέπειες. Μέχρι σήμερα, όσο έντονες κι αν είναι οι αντιπαραθέσεις, περιορίζονται σε ανακοινώσεις, προθέσεις, επιστολές, διαβουλεύσεις, διαπραγματεύσεις, κατηγορίες και απειλές. Θα μου πείτε, τι δηλαδή, θα πρέπει να πάρουν κάποιοι τα όπλα για να θεωρηθεί πραγματικός πόλεμος; Δεν ζούμε σε πολιτισμένο κράτος όπου τα προβλήματα λύνονται με διάλογο; Όχι, δυστυχώς δεν βλέπω να λύνονται τα προβλήματα της ασφαλιστικής αγοράς με διάλογο, ούτε με τα όπλα βέβαια, αλλά με «αποφασίζωμεν και διατάζωμεν». Ποιοι είναι όμως οι εχθροί, ποιοι οι σύμμαχοι, ποια είναι τα στρατόπεδα και φυσικά για ποιόν λόγο διεξάγεται αυτός ο πόλεμος; Και γιατί τώρα;

Διαβάστε Επίσης

Σώστε την ουσία της Επανεκπαίδευσης …και τα προσχήματα

Feb 23, 2015 - Updated on Mar 14, 2017

Η Απόφαση της ΤτΕ περί Εξέτασης Αιτιάσεων από Διαμεσολαβητές

Feb 2, 2015 - Updated on Feb 4, 2015

Η άποψή μου είναι ότι όλα όσα γίνονται σκοπό έχουν τον έλεγχο του Πελάτη ή, αν προτιμάτε, την ιδιοκτησία του Πελάτη. Και γίνονται τώρα γιατί τώρα έχουν δημιουργηθεί οι κατάλληλες προϋποθέσεις. Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Ο πελάτης ήταν πάντοτε κοντά στον Πράκτορα, στον Ασφαλιστικό Σύμβουλο (Ασφαλειομεσίτης τότε), ήταν γενικά κοντά στον «Ασφαλιστή» του. Με αυτόν είχε την επαφή, την δοσοληψία, την καθημερινότητα. Η ασφαλιστική εταιρεία ήταν κάτι μακρινό, απρόσωπο και ίσως αδιάφορο για τον πελάτη, κυρίως για τον πελάτη στην επαρχία. Αυτό συνέβαινε γιατί ούτε η ασφαλιστική εταιρεία μπορούσε να βρίσκεται παντού, σε κάθε πόλη και κάθε χωριό με δικές της εγκαταστάσεις και δικούς της ανθρώπους, ούτε ο πελάτης μπορούσε να πηγαίνει στην ασφαλιστική εταιρία για κάθε ασφάλιση ή δοσοληψία. Ας θυμηθούμε και τους αποκλειστικούς πράκτορες που είχαν πολλές ασφαλιστικές εταιρείες, κυρίως σε πόλεις της περιφέρειας, ακριβώς για να δηλώνουν έντονα την παρουσία τους χωρίς δικά τους γραφεία.

Στη διαδρομή αυτή των τελευταίων δεκαετιών όλοι ήταν ευχαριστημένοι, ίσως εξ ανάγκης ευχαριστημένοι, αλλά το σύστημα λειτουργούσε. Με τις επιτυχίες του και τα προβλήματά του, με τους άριστους και τους μέτριους, με τους σωστούς και τους «απατεώνες», όπως σε κάθε επαγγελματικό κλάδο άλλωστε. Μπορούμε να θυμηθούμε επίσης ότι όποιος ήθελε να ανοίξει μια ασφαλιστική εταιρεία, πρώτα εξασφάλιζε τους κατά τόπους πράκτορές τους, το δίκτυό του (κάτι σαν μεταγραφές…) και μετά ξεκινούσε. Κάποιες από αυτές τις εταιρείες στέριωσαν, υπάρχουν μέχρι σήμερα, κάποιες απέτυχαν και έκλεισαν, κάποιες ίσως να άνοιξαν με σκοπό να κλείσουν την κατάλληλη στιγμή. Ας θυμηθούμε επίσης ξένες ασφαλιστικές εταιρείες, μεγάλα ονόματα που, αγνοώντας την πραγματικότητα αυτή, ήρθαν στην Ελλάδα και απεχώρησαν γιατί δεν μπόρεσαν να δημιουργήσουν δίκτυο. Τι άλλαξε όμως σήμερα;

Σήμερα έχουμε τρία νέα δεδομένα: α) την εξέλιξη της τεχνολογίας, β) την απόσυρση του κράτους από βασικές ασφαλιστικές ανάγκες του πολίτη και γ) τον καθορισμό αυστηρών πλαισίων λειτουργίας της ασφαλιστικής αγοράς. Αυτά τα τρία δεδομένα δεν πρέπει να τα βλέπουμε στατικά και πρόσκαιρα. Η τεχνολογία συνεχώς θα εξελίσσεται, όλο και περισσότερο θα εκμηδενίζει αποστάσεις και θα παρακάμπτει (καλώς ή κακώς) τα πρόσωπα. Το κράτος με το κοινωνικό πρόσωπο είναι μια τελειωμένη υπόθεση σε πανευρωπαϊκό επίπεδο για πολλές δεκαετίες μπροστά μας. Τα πλαίσια λειτουργίας όχι μόνο θα συνεχίσουν να έρχονται ως εντολή εφαρμογής από τα ευρωπαϊκά όργανα, αλλά και θα μεταβάλλονται συνεχώς (κάτι σαν τους φορολογικούς νόμους στην Ελλάδα) για την εξυπηρέτηση των εκάστοτε συμφερόντων που εκπροσωπούν. Σήμερα λοιπόν, με σημαία την εξυγίανση της αγοράς, που φυσικά χρειαζότανε ως έναν βαθμό αλλά πραγματοποιείται επιλεκτικά και μονόπλευρα, αλλάζουν τα πάντα με σκοπό τον έλεγχο του Πελάτη. Τα περί υψηλών προμηθειών, τα περί παρακράτησης ασφαλίστρων, τα περί επαγγελματικής πιστοποίησης, τα περί κανόνων δεοντολογία και τα περί κακών διαμεσολαβούντων μπορεί να έχουν υπόσταση και να δημιουργούν πλαίσιο συζήτησης, αλλά χρησιμοποιούνται με σκοπό το τρίπτυχο: 1. πρέπει να μείνουμε λιγότεροι με καθετοποιημένες διαδικασίες (διαμεσολάβηση, ασφάλιση, αποζημίωση, εξυπηρέτηση και παροχή λοιπών μη ασφαλιστικών υπηρεσιών), 2. πρέπει να οργανωθούμε με νέα προϊόντα και νέες διαδικασίες για τις κερδοφόρες αγορές που ανοίγονται (σύνταξη, υγεία) και 3. πρέπει να χειριζόμαστε απευθείας τον Πελάτη και όπου συμπληρωματικά εμείς αποφασίζουμε, μέσω τρίτων.

Σε αυτό το τρίπτυχο δεν υπάρχουν συγκεκριμένοι εχθροί και σύμμαχοι, δεν υπάρχουν συγκεκριμένα στρατόπεδα, όλα είναι μια κινούμενη άμμος. Φυσικά από την μια είναι οι ασφαλιστικές εταιρείες και από την άλλη οι διαμεσολαβούντες, αλλά ο πόλεμος γίνεται ώστε την επόμενη μέρα (που είναι πολύ κοντά) να υπάρχει ένα νέο status ασφαλιστικών εταιρειών και διαμεσολαβούντων προσώπων, διαφορετικό από αυτό που γνωρίζουμε σήμερα, με διαφορετικά εργαλεία και διαφορετικές μεθόδους, ένα νέο status που θα περιλαμβάνει περιορισμένο αριθμό ασφαλιστικών εταιρειών και διαμεσολαβούντων προσώπων κάθε μορφής, αριθμό όμως αναγκαίο και ικανό για να εξυπηρετήσει τις απαιτήσεις της νέας αγοράς που δημιουργείται. Η κρίση και η αρνητική πορεία των εργασιών της αγοράς δίνει μια τεράστια ευκαιρία λήψης αποφάσεων που βέβαια, δεν θα αφήσουν να πάει χαμένη. Όλα τα άλλα είναι επιμέρους προβλήματα και πτυχές, που ίσως να αποπροσανατολίζουν πολλούς από τους εμπλεκόμενους. Όσο για την Εποπτική Αρχή, ο ρόλος της είναι σαφής, είναι ο ρόλος του Ο.Η.Ε. στις περιπτώσεις των σύγχρονων πολέμων. Όσοι παρακολουθούν τα διεθνή γεγονότα, πέρα από τα «δελτία των 8», γνωρίζουν πολύ καλά πως παίρνονται οι αποφάσεις στον Ο.Η.Ε. και πως επιβάλλονται, πάντα στηριζόμενες βέβαια στις αρχές του διεθνούς δικαίου….