Εν μέσω της οικονομικής κρίσης, της παρατεταμένης ύφεσης και των σοβαρών προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας, η ασφαλιστική αγορά ασχολείται τουλάχιστον το τελευταίο τρίμηνο με το περίφημο σχέδιο του Τειρεσία των διαμεσολαβητών. Ένα απαράδεκτο κείμενο στη φιλοσοφία του, και αναποτελεσματικό ως προς τους (δήθεν) επιδιωκόμενους σκοπούς του. Είναι απορίας άξιον, αν το κείμενο αυτό κατατέθηκε στο πλαίσιο της εξυγίανσης της ασφαλιστικής αγοράς ή εντάσσεται στην προσπάθεια συνεχούς συρρίκνωσης και υποταγής κάθε διαμεσολαβητικής κίνησης και στη δημιουργία ολιγοπωλειακού καθεστώτος ημετέρων.
Όλοι οι φορείς της αγοράς και μεμονωμένα πρόσωπα ανταλλάσσουν επιστολές, κείμενα, παρατηρήσεις, εξώδικα, προσφυγές και ανακοινώσεις προσπαθώντας να υποστηρίξουν το δίκιο της πλευράς τους. Και βέβαια, σωστά η πλευρά των ασφαλιστικών διαμεσολαβητών αγωνίζεται να αποδείξει (με νομικά και πραγματικά επιχειρήματα) το αυτονόητο, αλλά προσοχή μην εμπλακεί σε επιμέρους νομικές λεπτομέρειες και ξεχαστεί η ουσία. Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά: δύο επιχειρηματικές πλευρές (η ασφαλιστική εταιρεία και ο διαμεσολαβητής) αποφασίζουν ελεύθερα να συνεργαστούν και υπογράφουν ένα ιδιωτικό συμφωνητικό-σύμβαση, με βάση την εκάστοτε ισχύουσα νομοθεσία και τις αποφάσεις της εποπτικής αρχής. Από τη σύμβαση αυτή απορρέουν υποχρεώσεις και δικαιώματα και για τις δύο πλευρές και σε πολλές περιπτώσεις γεννούνται αστικές και ποινικές ευθύνες, οι οποίες κρίνονται ενώπιον της ελληνικής δικαιοσύνης-του φυσικού δικαστή. Πέραν δε τούτων, το δικαίωμα της καταγγελίας της σύμβασης από οποιαδήποτε πλευρά αναφέρεται ρητά στη σύμβαση και προσδιορίζονται οι προϋποθέσεις, οι διαδικασίες, οι αποζημιώσεις κ.λπ. με βάση το νόμο.
Και όμως, ο συντάκτης του κειμένου του Τειρεσία αποφάσισε να δώσει στη μία πλευρά και εν προκειμένω στις ασφαλιστικές εταιρείες, ένα πρόσθετο ναπολεόντειο δικαίωμα: να μπορεί να «μαυρίσει», να καταστρέψει στην ουσία, την άλλη πλευρά, δηλαδή το διαμεσολαβητή, κατά την απόλυτη κρίση της και χωρίς καμία άλλη δέσμευση ή υποχρέωση, αρκεί να κρίνει μονομερώς ότι κάποια ενέργεια του διαμεσολαβητή συνιστά «παραβατική» συμπεριφορά!!
Στο σχέδιο αυτό, το μόνο που βρήκε να επισημάνει η Ένωση Ασφαλιστικών Εταιριών διά του αρμοδίου προέδρου της επιτροπής διαμεσολάβησης είναι να έχει το δικαίωμα η ασφαλιστική εταιρεία να προχωρά στις ενέργειες αυτές, αλλά να μην υποχρεούται και στην ποινική δίωξη του διαμεσολαβητή. Να έχω δηλαδή το δικαίωμα να σε καταγγείλω, να σε μαυρίσω, να σε εξαφανίσω, αλλά να μη χρειάζεται να αποδείξω και ενώπιον της δικαιοσύνης την «παραβατική» συμπεριφορά σου. Να μην αναλαμβάνω το ρίσκο της ψευδούς καταμήνυσης…
Πού είναι το πρόβλημα, κύριοι της Ένωσης, να καταγγέλετε τη σύμβαση με κάποιον συνεργάτη, αυτό το δικαίωμα δεν μπορεί κανένας να σας το αφαιρέσει και να ψηφίσετε έναν κανονισμό στην ΕΑΕΕ που να υποχρεώνει τα μέλη να κοινοποιούν στην Ένωση όλες τις καταγγελίες συμβάσεων που κάνουν, χωρίς να αναφέρουν τους λόγους. Από εκεί και πέρα, αν κάποια Εταιρεία θελήσει να δεχτεί εργασίες από ένα διαμεσολαβούντα ο οποίος έχει πάνω από δύο καταγγελίες συμβάσεων συνεργασίας με δύο διαφορετικές Εταιρείες, και δεχτεί να συνεργάζεται μαζί του, τότε η Εταιρεία αυτή μάλλον δεν εργάζεται νόμιμα….
