του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Ο παραλογισμός και η περιθωριακή πληροφόρηση που «απολαμβάνουν» οι έλληνες ιδού σε όλο της το αποκρουστικό μεγαλείο. Τα ίδια έντυπα, μπλόγκς αλλά και ηλεκτρονικά μέσα που καταγγέλλουν το Μνημόνιο και καθυβρίζουν τους διεθνείς δανειστές της Ελλάδας σαν τοκογλύφους και απατεώνες, περιγράφουν τις αρνητικές αντιδράσεις των Ευρωπαίων (Γερμανών και άλλων) απέναντι στο ενδεχόμενο περαιτέρω δανεισμού της χώρας. Μα ένα από τα δύο θα συμβαίνει: είτε οι «απατεώνες – τοκογλύφοι» επωφελούνται από τον ελληνικό δανεισμό και πίνουν το αίμα του λαού με τα συνακόλουθα Μνημόνια. Και κατά συνέπεια τρελαίνονται από «κερδοσκοπική» χαρά σε όποια προοπτική νέου δανεισμού. Είτε, από την άλλη μεριά, δεν έχουν το παραμικρό κέρδος από την όποια εμπλοκή τους στην ελληνική περιπέτεια, μας αντιπαθούν για την ανευθυνότητά μας κι έχουν… φτάσει στα όριά τους καθόσον αφορά την προθυμία τους να μας στηρίζουν οικονομικά. Και τα δύο είναι αδύνατον να συμβαίνουν. Το καταλαβαίνει κανείς;
ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ, ΣΗΜΕΡΑ, Η ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ
Καλό είναι να αποσαφηνίσουμε και κάτι άλλο. Δεν ειναι ακριβές πως δανειζόμαστε για να πλρώσουμε χρέη. Δανειζόμαστε για να καλύψουμε και τρέχουσες ανάγκες. Αν με κάποιο μαγικό τρόπο ο καλός Θεός μηδενίσει το εξωτερικό μας χρέος, και δεν έχουμε την πίεση πλέον να αποπληρώνουμε δάνεια, και πάλι θα είμαστε υποχρεωμένοι να δανεισθούμε. Για να καλύψουμε τρέχουσες ανάγκες. Γιατί εξακολουθούμε να ξοδεύουμε περισσότερα απο όσα βγάζουμε. Μόνο που αν κάνουμε στάση πληρωμών, δεν θα μας δανείζει πλέον κανείς – σε Ανατολή και Δύση. Με τραγικά κοινωνικά αποτελέσματα. Όπως γράφει ο Μάριο Μπλέχερ (πρ. Διοικητής της Τράπεζας της Αργεντινής και τωρινός Δ/ντής Τραπεζικών Μελετών της Τράπεζας της Αγγλίας) στους Financial Times (5-5-2011) “κάποιοι από τους αρχικούς δανειστές πληρώνονται από τα επίσημα νέα δάνεια που επίσης χρηματοδοτούν το υπόλοιπο πρωτογενές (ετήσιο δηλ) έλλειμμα”. Καιρός είναι κάποιοι να αφήσουν τους εξωφρενικούς ισχυρισμούς και να προσγειωθούν στην πραγματικότητα.
Δεν μας αφήνει ήσυχους ο κυρ Καθηγητής. Ας περιορίσει τις διαλέξεις του σ’ αυτούς που υποχρεωτικά πρέπει να τον ακούνε. δεν περνάει η μπογιά του ούτε ο λόγος του.