Στις αρχές κάθε νέου έτους όλοι πρέπει να βλέπουμε το ποτήρι ως μισογεμάτο και στην πορεία των ημερών θα διαπιστώνουμε αν είναι μισοάδειο ή εντελώς άδειο. Διαφορετικά θα χάνουμε κάθε ελπίδα.
Γράφει και σχολιάζει ο Μελάς Γιαννιώτης
Το έτος 2019 είναι έτος προγραμματισμένων εκρήξεων και στην πορεία των ημερών του θα διαπιστώσουμε αν οι αλληλοδιάδοχες εκρήξεις γεγονότων, προγραμματισμένων ή όχι, θα βλάψουν, όπως συνήθως συμβαίνει, την χώρα μας και επομένως τον καθένα μας ή θα την ωφελήσουν, όπως συνήθως δεν συμβαίνει. Και δεν συμβαίνει επειδή όταν βλάπτεται η δική μας χώρα, κάποια άλλη -και συνήθως πολλές άλλες χώρες- ωφελούνται και μαζί τους και κάποιοι «δικοί» μας πρόθυμοι.
Για να δούμε όμως μισογεμάτο το ποτήρι πρέπει να έχουμε αισιόδοξα στοιχεία ή έστω προβλέψεις για την πορεία τού νέου έτους και τα οποία δυστυχώς, εδώ στην χώρα μας αλλά και παγκοσμίως, δεν υπάρχουν, αν βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι και όχι όπως θέλουμε να είναι.
Αυτό το πανανθρώπινο και φυσιολογικό «θέλουμε να είναι» αρχαιοελληνικά ονομάσθηκε «ελπίδα» και αποδόθηκε με τον πολυδιδακτικό μύθο του «Κουτιού της Πανδώρας». Ο μύθος λέγει ότι αν φύγουν όλα τα καλά από τον άνθρωπο, η ελπίδα μένει. Και είναι παντοδύναμη, αν την πιστεύουμε. Αυτή σώζει και αυτή καταστρέφει όποιον την εγκαταλείπει θεληματικά.
Αν το Έθνος και το Κράτος ή οι πολίτες του με Δημοψήφισμα διόριζαν και στήριζαν έναν έντιμο και αξιόπιστο Εθνικό Διαφωτιστή και Καθοδηγητή μας, το πρώτο που θα μας έλεγε και θα μας καθοδηγούσε, ασφαλώς θα ήταν η ελπίδα, που όχι μόνον δεν κοστίζει τίποτε απολύτως, αλλά κυρίως δεν χρειάζεται για να την αποκτήσουμε καμία έγκριση και άδεια, δάνειο, φόρο και εισφορά, κανενός πονηρού, εμπορίσκου και εκμεταλλευτή τού ανθρώπου από τον άνθρωπο, αν μπορεί να λέγεται άνθρωπος ο κάθε απάνθρωπος.
Δεν έχουμε όμως Εθνικό Διαφωτιστή και ούτε θα αποκτήσουμε ποτέ, όσο ο κάθε απάνθρωπος και με αστείρευτα εφευρήματα και μεθοδεύσεις του, θα εκμεταλλεύεται αδίστακτα τον αφελή και αδύναμο άνθρωπο για το κέρδος και την εφήμερη εξουσία του.
Ενώπιον, λοιπόν, αυτής της μόνιμης καταστάσεως, που οι μόνιμα ασύλληπτοι δημιουργοί της μας την διδάσκουν και την επιβάλλουν ως «ιερό θεσμό» και «θεμέλιο» τής, κατ΄ όνομα μόνον, Δημοκρατίας, εύλογα θα διερωτηθείτε, αν μπορούμε και πρέπει ακόμη να ελπίζουμε, εθνικά και ατομικά.
Αν είχαμε Εθνικό Διαφωτιστή και όχι ανίσχυρο Ηγέτη, (αφού το πολιτικό σύστημα είναι μόνιμα διαβρωμένο και υποταγμένο στις Πρεσβείες και στα αφεντικά τους των Πολυεθνικών, με υπηρέτες τους όποιον εμείς εκλέγουμε και συνεχώς μετανιώνουμε πικρά) το δεύτερο που θα μας έλεγε και θα μας δίδασκε είναι ότι: «Ναι, μπορούμε και πρέπει να ελπίζουμε, επειδή είμαστε ακόμη ζωντανοί και αυτό αρκεί»!
Και τι μπορεί να κάνει ο Έλληνας, «που είναι ακόμη ζωντανός»;
Πολλά και απίστευτα, αν δούμε το ένδοξο και μεγάλο παρελθόν του μέχρι την τελευταία αναλαμπή του, που είναι το έπος του 1940. Και τότε (1940) ήταν φτωχή και μικρή η Ελλάδα, αλλά είχε ακόμη ψυχή και ελπίδα.
Μετά ήρθαν οι μεγάλοι βάνδαλοι και δεν έφυγαν ποτέ μέχρι σήμερα!!
Αυτά, περίπου, θα μας έλεγε ο Εθνικός μας Διαφωτιστής και σίγουρα θα συνέχιζε: «Θα ξαναφύγουν και αυτοί, όπως όλοι οι αμέτρητοι προηγούμενοι, αν ο μονιασμένος Έλληνας, εφοδιασμένος πρώτα με την ανίκητη ελπίδα και πίστη στον εαυτό του και στην χώρα του, τρέξει και ξαναφωνάξει: Αέρααα»!
Απλά και μόνον για να τρομάξει τους τρομοκράτες του.
Τι ήταν και τι είναι, όμως, από τα βάθη της Ιστορίας, η Ελληνική μόνον και πάντα Νικηφόρα, έκφραση και πράξη του «Αέρααα», που κανείς και ποτέ δεν μας την δίδαξε και δεν την επεξήγησε λιανά και κατανοητά, ασφαλώς για να μην επαναληφθεί, όπως πράγματι δεν επαναλήφθηκε έκτοτε;
Έκφραση και πράξη του Αλαλά, ήταν και είναι αρχαιοελληνικά, Δωρικά και Μακεδονικά όμως!
Αλαλή την είπαν και την έγραψαν στην Αττική διάλεκτο, οπότε, κατανοητά και χρηστικά στην ζωντανή μας Ελληνική Γλώσσα, όλοι μας κατανοούμε από την λέξη «Αλαλή», όσα ακριβώς και από το γνωστό «τρία πουλάκια κάθονταν»!
Και αυτό επειδή γνωρίζουμε και ακούμε όλοι το εκκλησιαστικό επιφώνημα «Αλαλάξατε τω Κυρίω πάσα η γη» ή το επίθετο τού μυθικού θεού Άρη ως «Αλαλάξιος», λέξη που γνωρίζω από τα παιδικά μου χρόνια και από τα τότε παιχνίδια μας, όπου την αναφωνούσαμε τρεις φορές δυνατά πριν επιτεθούμε για Νίκη μας στους παιδικούς αντιπάλους. Εθνοπαιδαγωγικά ήταν τα τότε παιδικά και χωρίς κόστος παιχνίδια και όχι πανάκριβα εμπορικά.
Στην Βλάστη της Άνω Μακεδονίας και σημερινής ψευδεπίγραφης «Δυτικής Μακεδονίας», συνέβαινε η αρχαιοελληνική αλληλοδιδαχή και μέχρι πρόσφατα τού Αλαλά και του Αλαλάξιου, έξω και πέρα από κάθε αφελληνιστική γραφή και διδασκαλία «διδακτέας ύλης» των εμποράκων τού σκοταδισμού και της «Αλαλής» τους.
Βλάστη ήταν και λέγονταν η μητέρα τού Επιμενίδη (ενός από τους επτά ή δεκαεπτά σοφών της αρχαιότητας, ανάλογα με τα τοπικά συμφέροντα) και Άνω Μακεδονία, ανιστόρητε και άβουλε για το Όνομα ψηφοφόρε, ήταν το Βασίλειο της Ελίμειας (σημερινής περιοχής Νομού Κοζάνης και μέρος νομού Γρεβενών), το Βασίλειο της Ορεστίδας (μέρος του σημερινού Νομού Γρεβενών, όλου του σημερινού Νομού Καστοριάς αλλά και μεγάλο μέρος της σημερινής Αλβανίας, όπως η Κορυτσά, η Μοσχόπολη, που είχε ονομασθεί και ως «Νέα Αθήνα» και το Πήλιον (ή Πέλλιον), όπου τραυματίσθηκε από πέτρα, για πρώτη φορά, ο έφηβος ακόμη Μ.Αλέξανδρος (πολεμώντας εκεί τις άγριες φυλές Ιλλυριών, Ταυλαντίων και Δαρδάνων, για να διασφαλίσει τα σύνορα τής μίας και ενωμένων Βασιλείων της Άνω και Κάτω Μακεδονίας) πριν από την ένδοξη εκστρατεία του στην Ασία για να τιμωρήσει τους Πέρσες, που προσέβαλαν και κατέκτησαν τους Έλληνες με εμπρησμό της Αθήνας και για να διαδώσει την ελληνική γλώσσα και τον ελληνικό πολιτισμό στα πέρατα τού τότε γνωστού κόσμου, ο οποίος οφείλει τον εκπολιτισμό του στην εδώ Ελλάδα της Μακεδονίας. Για τους λόγους αυτούς «πασάρεται» ο Μ.Αλέξανδρος στους μωσαϊκούς Σκοπιανούς! Και έτσι «ανακουφίζονται» οι μέσα και έξω «θιγμένοι»!
Η Άνω Μακεδονία, όνομα και ελληνική κληρονομία που είναι κατοχυρωμένη και αναφαίρετη στην παγκόσμια Ιστορία και τον Οικουμενικό Πολιτισμό, ανιστόρητε και δύστυχε ψηφοφόρε επί του αντιθέτου, περιλάμβανε και άλλα δύο Ελληνικά Βασίλεια, που ήταν της Εορδαίας (σημερινή Εορδαία με την Πτολεμαΐδα της από όπου ηλεκτροφωτίζεσαι, αλλά ως προς τις κατοχυρωμένες ονομασίες τού τόπου σου φαίνεται ότι παρέμεινες σκοταδιασμένος) και τέταρτο το Βασίλειο της Λυγκιστίδας (σημερινού Νομού Φλώρινας και πολύ βορειότερα, πάνω από το Μοναστήρι και λίγο κάτω από την σημερινή πόλη των Σκοπίων, άγνωστη τότε).
Ποιο, λοιπόν, Όνομα τού τόπου σου, ως Άνω Μακεδονία ή σκέτο Μακεδονία και με ποιου δικαιούχου αυτού την εντολή έδωσες εσύ, Έλληνα ψηφοφόρε στην Βουλή των Ελλήνων και όχι προσωπικά δική σου και ποιο, ιστορικώς κατοχυρωμένο όνομα της Μακεδονικής Ελλάδος, πήρες εσύ ψηφοφόρε στην Σκοπιανή Βουλή;
Οι Σκοπιανοί ως –σκόπιμα- περισσότερο των ευτελιζομένων Ελλήνων ελεύθεροι στην έκφραση γνώμης, με Δημοψήφισμά τους είπαν ΟΧΙ στην έξωθεν μαγειρεμένη και απρεπή «Συμφωνία των Πρεσπών», με πλειοψηφική Αποχή τους από την προσβλητική της νοημοσύνης τους απρέπεια αυτή, ενώ κατακλέβεται και καταξευτελίζεται η γνώμη του Έλληνα πολίτη για την ίδια απρέπεια των Πρεσπών.
Ούτε μία κομπίνα της προκοπής δεν μπορούν να στήσουν οι ερασιτέχνες Διεθνομάγειροι και γι’ αυτό δεν τολμούν να θέσουν σε Δημοψήφισμα το ύψιστο εθνικό θέμα του Ελληνικού ονόματος της Μακεδονίας, που αφορά όλους τους Έλληνες και κανέναν δοτό και ξένο υπηρέτη τού Διεθνούς Εμπορίου και των συγκρουόμενων συμφερόντων τους στην περιοχή μας.
Μέσο επιβολής συμφερόντων είναι το όνομα Μακεδονία και Μύθοι είναι όλα τα άλλα φθηνά εφευρήματα κωμωδιακής τρέλας.
Είναι, λοιπόν, δυνατόν να πιστεύει οποιοσδήποτε αφελής, ότι η κλοπή και κλεπταποδοχή αυτή θα μείνει, πρακτικά και ιστορικά τουλάχιστο, ατιμώρητη και αποδεκτή από τους Δικαιούχους τού Ονόματος αυτού και της Κληρονομίας τους;
Πάλι «λογαριασμούς χωρίς τον Ξενοδόχο» κάνουν ως πάντα επιπόλαιοι και κλούβιοι Διεθνομάγειροι της ευκαιρίας και της καταστροφής όσων, και για την πρόσκαιρη «καρέκλα» τους, χρησιμοποιούνται ως λεμονόκουπες μίας χρήσεως. Θα τα δούμε και αυτά, εκρηκτικώς μάλιστα, λίαν προσεχώς.
Τα παραπάνω δεν είναι μόνον απόψεις της πλειοψηφίας των Ελλήνων, Μακεδόνων και μη, αλλά κυρίως είναι δηλώσεις εκλεγμένων τέως Ηγετών Σκοπιανών, που οι ίδιοι δηλώνουν, σε συνεντεύξεις τους, προβαλλόμενες στο Διαδίκτυο, διεθνώς και δημοσίως, όχι όμως και από τα λογοκριμένα μέσα μαζικής παραπλάνησης, ότι:
–Κίρο Γκλιγκόρωφ (Γρηγορίου;) τ.Πρόεδρος των Σκοπίων
«Είμαστε Σλάβοι και όχι Μακεδόνες. Ελληνική είναι η Μακεδονία».
–Λιούπκο Γκεοργκιέφσκι (Γεωργίου;) Πρώην Πρωθυπουργός Σκοπίων
Αυτός τα είπε όλα και πολλές φορές με άριστη γνώση της Ιστορίας, καλύτερα και από τον Κίσσινγκερ, τ.ΥΠΕΞ- ΗΠΑ, που δήλωσε ότι «αυτός γνωρίζει Ιστορία» και ότι «η Ελλάδα έχει δίκαιο στο όνομα Μακεδονία», αλλά απέκρυψε ότι ο, πριν από πολλά χρόνια (1944), προκάτοχός του ΥΠΕΞ-ΗΠΑ Στεττίνιους, όχι μόνον γνώριζε καλύτερη Ιστορία και Γεωγραφία αυτού, αλλά απευθυνόμενος ευθέως στο τότε Σοβιετικό μπλοκ και ονομαστικά κατά των τότε διευκολυνόντων την αιώνια επιθυμία των Ρώσων για Κάθοδό τους στο Αιγαίο, δια πλαστής «Μακεδονίας», Γιουγκοσλάβους και Βούλγαρους Κομμουνιστές, τους απείλησε με λήψη μέτρων εναντίον τους για τυχόν συνέχιση χρήσεως του ονόματος «Μακεδονία και Μακεδόνες», έξω από την Ελλάδα και εναντίον της!
Και δεν αποκλείεται να λάβουν μέτρα οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, όχι κατά του εαυτού τους, σύμφωνα με γραπτές δηλώσεις τ.Υπουργού τους, αλλά εναντίον όσων παρεμποδίζουν την Άνοδό τους, από το Αιγαίο προς την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, δια του ονόματος Μακεδονία, που το χαρίζουν τώρα οι ίδιοι στους Σλάβους και αυτοί οι «αγνώμονες», σε κρίσεις και εκρήξεις ειλικρίνειάς τους, δεν το δέχονται και επιμένουν να μείνουν Σλάβοι και όχι «μαϊμού» Μακεδόνες.
Αυτά -και άλλα πολλά εκρηκτικά- δήλωσε ο Πρώην Πρωθυπουργός της Τιτοϊκής εφεύρεσης «Πρώην Μακεδονίας» της ανύπαρκτης Γιουγκοσλαβίας και άρα πάλι Σλάβικης περιοχής, άρα και πάλι Ρωσικής επιρροής, που «τρελαίνει» το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., οπότε, όλοι δίνουν «Όνομα Μακεδονία», αφού δεν είναι δικό τους! Μαζί τους και κάποιοι Έλληνες, που δεν θέλουν να είναι δικό τους και για προσωπικούς τους λόγους!
Δόση, όμως, χωρίς λήψη στις συναλλαγές, δεν υπάρχει, δίδαξε ο Αριστοτέλης.
Όλως συνοπτικά ο Πρώην Πρωθυπουργός Γκεοργκιέφσκι, είπε: «Αν οι Σκοπιανοί είναι Μακεδόνες, εγώ είμαι…αστροναύτης»!
Έτσι και κατά τον ίδιο φακιρικό και μαγικό τρόπο γέμισε το «Ελλάντα» από…αστροναύτες! Τους είδαμε και τους γνωρίζουμε, πλέον!
Να δούμε τώρα πως και γιατί «κατακτήσαμε το Διάστημα»:
Tι σήμαινε τότε και στην αρχαιότητα, η τώρα «πνιγμένη» και δήθεν άγνωστη λέξη Αλαλά;
Σήμαινε αυτό που έλεγε και έπραττε η λέξη «Αέρααα» των πατεράδων και των παππούδων μας, όχι όμως και των μετέπειτα αυτών (ημών δηλαδή), επειδή άλλοι, ξένοι και κουκουλοφόροι, αλαλάζουν καθημερινά στον τόπο και εναντίον μας, αφού μας αφαίρεσαν την γνώση και πράξη τού Αλαλά και μας δίδαξαν το δικό τους Αλαλούμ, για να μας ατιμάζουν, φανερά και ανενόχλητοι, αλλά και να τους πληρώνουμε από τα δανεικά μας, για την όλως ιδιάζουσα διαστροφή μας αυτή.
Επιθετική κραυγή για την Νίκη ήταν, λοιπόν, το Αλαλά, ίδιο ακριβώς με την νεότερη ελληνική Κραυγή «Αέρααα», αλλά και Θριαμβευτική Ιαχή, μετά την όποια και κάθε είδους Νίκη, που ο νεότερος Έλληνας δεν αξιώθηκε ακόμη ούτε να γνωρίσει και ούτε να κραυγάσει, κοινωνικά και οικονομικά τουλάχιστον, επειδή «κραυγάζουν» εναντίον του οι κάθε είδους Αλαλούμ και τα αμέτρητα «εξαπτέρυγά» τους «Φιλοχρήμ» και «Παραδοπιστήμ», ως άλλοι…Νεφελίμ!
Βεβαιωθείτε από όλα τα παραπάνω ότι η ευφυής και πονηρή τρέλα (με πολλά λάμδα) πουλάει και φέρνει Παρά με ουρά, με πρόσχημα την καθόλου ανεπιθύμητη «καρέκλα», αφού ουδείς εμίσησε και τα δύο, όταν μπορεί να τα έχει πουλώντας τρέλα.
Ας την πουλήσουμε, συνεπώς και όλοι οι άλλοι «σοβαροί», ξανά και με το Αλαλά στο στημένο Αλαλούμ, αφού «ο βρεγμένος, βροχή δεν φοβάται»! Αυτό ορίζει το μισογεμάτο ποτήρι τής πάντα σωτήριας ελπίδας.
