.gif?rand=8385)
Ποιο είναι το θέμα που κυριαρχεί στις περισσότερες οικονομικές συζητήσεις για τη χώρα μας; Το αν και πότε η Ελλάδα θα βγει από την Κρίση, πόσο κινδυνεύουμε από το GREXIT, πότε, επιτέλους, θα τελειώσει το μαρτύριο της σταγόνας;
Τα καλύτερα σενάρια, σύμφωνα με έγκυρους αναλυτές, συμφωνούν ότι, ακόμη κι αν η χώρα αποφύγει την έξοδο από την Ευρωζώνη, η ανάπτυξή της θα είναι αργή και βασανιστική.
Η Ελλάδα θα συνεχίσει να λειτουργεί ως “ρήγμα” στην ΕΕ και να δίνει μικρές “σεισμικές δονήσεις” κάθε χρόνο. Όπως επισημαίνει ο Κ. Μαριόλης (liberal.gr 12/3/2017), εξακολουθώντας η χώρα να βρίσκεται σε πρόγραμμα “είτε αυτό λέγεται μνημόνιο, είτε βρεθεί κάποια άλλη ονομασία, οι ελληνικές κυβερνήσεις θα δυσκολεύονται να εφαρμόσουν τα μέτρα, με αποτέλεσμα τα χρήματα να εκταμιεύονται την τελευταία στιγμή”, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις προσπάθειες ανάκαμψης της οικονομίας. Οι αξιολογήσεις θα διαδέχονται η μία την άλλη, με αργούς βασανιστικούς ρυθμούς, και οι δείκτες ανάπτυξης θα παραμένουν χαμηλοί.
Σε πρόσφατη μελέτη της Eurobank εκτιμάται ότι για να επανέλθει το ΑΕΠ στα επίπεδα του 2007 θα χρειαστούν 20 χρόνια με μέσο ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης του 1,5%. Από την άλλη πλευρά, η συνεχιζόμενη ύφεση και το 2016 κάνει την Capital Economics πολύ επιφυλακτική στις προβλέψεις της για το 2017, μιλώντας για ρυθμούς της τάξεως του 0,5%, στο αισιόδοξο σενάριο.
Στο άλλο άκρο, η Ιρλανδία που ολοκλήρωσε γρήγορα τα μνημόνια, παρουσίασε ανάπτυξη 5,2% το 2016 και οι προβλέψεις δίνουν ποσοστό άνω του 3% ετησίως για τα επόμενα χρόνια. Αλλά, η Ιρλανδία έχει επενδύσει σε πολύ χαμηλή εταιρική φορολόγηση, η οποία, όπως αναμενόταν, απόδωσε ταχύτατα καρπούς. Αντίθετα, στη χώρα μας, το φορολογικό βάρος που πριν από την Κρίση έφτανε το 38,9% του ΑΕΠ, φέτος αναμένεται να ξεπεράσει το 52% του ΑΕΠ, με όλους τους φόρους (Εισοδήματος, Εταιρικούς, ΦΠΑ, έκτακτες εισφορές, ΕΝΦΙΑ, Έμμεσους) να έχουν αυξηθεί δραματικά. Αλλά και το ίδιο το επιβαλλόμενο από τους θεσμούς πρωτογενές πλεόνασμα του 3,5% δεν προβλέπεται να προκύψει από την Ανάπτυξη, αλλά από τη φορολογική αφαίμαξη. Μειώθηκαν όμως αντίστοιχα και οι κρατικές δαπάνες;
Οι αριθμοί μιλάνε από μόνοι τους. Το 2009 οι δημόσιες δαπάνες βρίσκονταν στο 54,6% του ΑΕΠ και σήμερα βρίσκονται στο 52,2%. Στα ίδια περίπου επίπεδα δηλαδή… Και όπως επισημαίνει ο γνωστός αναλυτής των ελληνικών μνημονίων Dan Mitchell, πιάνοντας την καρδιά του προβλήματος, “Οι αυξήσεις των φόρων είναι στη λάθος κατεύθυνση. Δίνουν στους πολιτικούς μια δικαιολογία να αποφύγουν αναγκαίες περικοπές στις δαπάνες και την ίδια ώρα υπονομεύουν την ανάπτυξη, τις επενδύσεις και τη δημιουργία θέσεων εργασίας”.
Και εδώ μπαίνει ένα εύλογο ερώτημα: Οι μνημονιακοί θεσμοί, που “σκανάρουν” σχολαστικά τα προβλεπόμενα μέτρα, πώς και δεν επέμειναν ποτέ συστηματικά στη μείωση των δημοσίων δαπανών, ενώ ενέκριναν κατ’ εξακολούθηση, επί 7 χρόνια, τη γιγαντιαία αύξηση φόρων που στραγγάλισε τον ιδιωτικό τομέα; ή μήπως το πρότειναν αλλά εμείς δεν θα το μάθουμε ποτέ διότι έτσι βολεύει στο πολιτικό σύστημα; Είναι μια απορία που, ίσως, είναι άξια να ερευνηθεί.
Πηγή: Interlife magazine
