“Καμία επιτυχία δεν έρχεται χωρίς κόπο.” Πόσο συνηθισμένη έκφραση. Πόσο πολυφορεμένη στις ομιλίες πολιτικών, manager και ακαδημαϊκών.
του Νίκου Μωράκη
Αλήθεια όμως. Πόσοι από εμάς κοπιάζουμε πραγματικά για τα “θέλω” μας. Για τους στόχους μας και τα όνειρά μας. Πώς μπορούμε να ξέρουμε αν εξαντλήσαμε τα όριά μας; Αν μπορούμε να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας και αν τελικά αξίζουμε πολλά παραπάνω από τη στιγμή του “δεν μπορώ” που εμείς οι ίδιοι λέμε στους εαυτούς μας. Καμία φορά δεν είναι η έκφραση που θα μας γεμίσει αυτοπεποίθηση και θα μας δώσει τα κίνητρα που χρειαζόμαστε αλλά ο άνθρωπος που θα μας μιλήσει. Που θα μας πει “ναι μπορείς. Προσπάθησε! Καμία επιτυχία δεν έρχεται χωρίς κόπο…”.
Αυτό ακριβώς συνέβη στις 25 Απριλίου όταν στο πλαίσιο της ετήσιας εκδήλωσης της Επιθεώρησης του Χρήστου Χρυσολόγου (Επιθεώρηση Χρυσολόγου: Η Επιθεώρηση που ξέρει να παράγει managers) ήρθε να μας μιλήσει ως κεντρικός ομιλητής ο χρυσός μας Ολυμπιονίκης στους κρίκους, Λευτέρης Πετρούνιας.
Ένας αθλητής, κλασικό παράδειγμα πεισματάρη νέου, που παρά τις δυσκολίες που είχε να αντιμετωπίσει δεν το έβαλε κάτω. Έκανε θυσίες, αφιέρωσε χρόνο, ξεπέρασε φόβους, εμπόδια και “κακές κριτικές” και συνέχισε συγκεντρωμένος στο στόχο του.
Η πορεία του Λευτέρη προς την κατάκτηση της κορυφής δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα. Οι θυσίες πολλές, το πρόγραμμα αυστηρό και η “ψυχολογική πίεση” μεγάλη. Στις μικρές διοργανώσεις η κατάκτηση της κορυφής ήταν εφικτός στόχος αλλά στα μεγάλα παγκόσμια και Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα έβλεπε άλλους στο βάθρο των νικητών. “Ήμουν κολλημένος στην πέμπτη θέση” δήλωσε χαρακτηριστικά ο ίδιος. Και ενώ κριτές και ανταγωνιστές, του αναγνώριζαν το ταλέντο του και τη δυναμική του για διακρίσεις αυτές δεν ερχόντουσαν.
Η μεγάλη αλλαγή ήρθε όμως το 2011 όταν μετά από σκληρή προπόνηση και ένα time-out από τον αθλητισμό για 2 ολόκληρα χρόνια κατάφερε στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ενόργανης γυμναστικής (κρίκοι) στο Βερολίνο να κατακτήσει την τρίτη θέση. Η συνέχεια εξελίχθηκε ελπιδοφόρα καθώς αντιγράφοντας το πρόγραμμα του Βραζιλιάνου συναθλητή του, Ζανέτι, κατάφερε μαζί με τον προπονητή του Δημήτρη Ράφτη να βγει μεν εκτός στους παγκόσμιους αγώνες της Κίνας το 2014, αλλά ένα χρόνο μετά στους ευρωπαϊκούς του Μονπελιέ, να κερδίσει την πρώτη θέση. Μέσα από αυτά τα σκαμπανεβάσματα ο Λευτέρης βρήκε το ρυθμό του. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τις επόμενες χρονιές οι νίκες να διαδέχονται η μια την άλλη με κορυφαία στιγμή το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο. Έγινε Ολυμπιονίκης. Είχε επιτέλους κατακτήσει την υψηλότερη αναγνώριση στην καριέρα ενός αθλητή. Και το είχε καταφέρει με τη δύναμη στα δικά του χέρια. Με τη δύναμη της ψυχής του να κατακτήσει το στόχο του επενδύοντας στον εαυτό του.
Αυτό ήταν και το μήνυμα της εκδήλωσης της Επιθεώρησης του Χρήστου Χρυσολόγου. Ότι η δύναμη των ασφαλιστών της Επιθεώρησης βρίσκεται στα χέρια τους!
.gif?rand=1814)
