.gif?rand=1240)
Κάποιες απόψεις παραμένουν επίκαιρες όσα χρόνια και να περάσουν και κάποιοι παραμένουν πάντα επίκαιροι και σταθεροί στις απόψεις τους. Ο Μελάς Γιαννιώτης έγραψε πριν από 10 περίπου χρόνια στο Επιστημονικό Μάρκετινγκ ένα κείμενο για το χώρο των Ασφαλειών, με αναφορές στο γνωστό παραμύθι του Λούις Κάρολ (Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων). Αφορμή, το επίκαιρο τότε θέμα της ένταξης όλων των Ασφαλιστικών Συμβούλων, των Πρακτόρων, των Μεσιτών και των Συντονιστών, υπό την ονομασία-ομπέρλα “Ασφαλιστικός Διαμεσολαβητής”. Έγραφε λοιπόν ο κ. Γιαννιώτης:
Μεσολαβώ, κατά την ελληνική γλώσσα, σημαίνει «παρεμβαίνω ανάμεσα σε δύο για συμβιβασμό, συμφιλίωση, συμφωνία μετά από διαφωνία κ.λπ.». Παρόμοια αρμοδιότητα και αποστολή, κατά έννοια και πράξη, δεν έχουν οι ασκούντες μεσολάβηση στις ασφαλίσεις. Άρα δεν είναι μεσολαβητές οι Ασφαλιστές. Μεσιτεύω, ελληνογραμματικώς, σημαίνει «μεσολαβώ ανάμεσα σε δύο κ.λπ.», οπότε, κατά την έννοια του μεσολαβώ αποκλείεται και η έννοια του μεσιτεύω από τους Ασφαλιστές.
Διαμεσολαβέω-ώ είναι ρήμα εποχής Βυζαντίου, άγνωστο στην αρχαία και νεότερη ελληνική γλώσσα, που εσήμαινε «παρεμπίπτω-μεσολαβώ μεταξύ άλλων» και επί διαμάχης αυτών. Διαμεσολαβητής, προφανώς παράγωγη του κάποτε βυζαντινού ρήματος, είναι ανύπαρκτη λέξη ελληνογραμματικώς και δεν θα τη βρείτε σε κανένα ελληνικό λεξικό. Μοιάζει με γλωσσικό προϊόν «ποιητικής αδείας», στη Χώρα των Θαυμάτων και των αρχαιοελληνοφονευμάτων!
Ο «Βαθυστόχαστος», γραμματικώς, νόμος του ελληνικού κράτους ομιλεί και διδάσκει περί «Διαμεσολαβήσεως στις συμβάσεις ιδιωτικής ασφάλισης» και περί «Διαμεσολαβούντων στις ασφαλίσεις Προσώπων», που ονομάζονται «Ασφαλιστικοί Πράκτορες», «Μεσίτες Ασφαλίσεων», «Ασφαλιστικοί Σύμβουλοι» και «Συντονιστές Ασφαλιστικών Συμβούλων».
O «Διαμεσολαβητής» όμως ανέκαθεν θεωρείτο αυτός που διαμεσολαβεί για να λύνει διαφορές! Αν, λοιπόν, θεωρήσουμε ως δόκιμο τον όρο του «Διαμεσολαβητή» για επίλυση διαφορών, διενέξεων κ.λπ. του έργου του Μεσολαβητή, τότε οφείλουμε να απορρίψουμε τη χρήση του ιδίου όρου για τη σύναψη ιδιωτικών ασφαλίσεων, αφού, εκ των προτέρων, δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι πρόκειται περί έργου επιλύσεως διαφορών και διενέξεων στη σύναψη ασφαλίσεων, αλλά συμφωνίας όρων και προϋποθέσεων ασφαλίσεως, προς αποφυγήν προκύψεως διαφορών και διενέξεων, άρα ανάγκης Μεσολαβητού.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων και στη Χώρα των Θαυμάτων δεν είναι ανεξήγητο ότι η όλη δραστηριότητα των ιδιωτικών ασφαλίσεων κατέχει στη χώρα μας την προτελευταία θέση αξιοπιστίας μετά τις χρηματιστηριακές δραστηριότητες. Το «κατόρθωμα» αυτό οφείλεται πρωτίστως στους «προστάτες» των Ιδιωτικών Ασφαλίσεων, που, από της απελευθερώσεως του ανταγωνισμού και της επιβολής διαφορετικών τιμών για την ίδια ασφάλιση, επιδίδονται διά (όχι με) παντός τρόπου και μέσου κατασυκοφαντήσεως και απαξιώσεως συλλήβδην της ασφαλιστικής δραστηριότητας και των Φορέων αυτής (Ασφαλιστικές Εταιρείες-Πωλητές Ασφαλίσεων), κινδυνολογούντες και κατατρομοκρατούντες ως ασφαλιστικοί τρομοκράτες τούς ιδιωτικώς συναλλασσόμενους, ώστε να επιλέξουν τους ίδιους με ακριβότερες τιμές, αφού οι δέκτες των απαξιωτικών μηνυμάτων αυτών δεν μπορούν να διά-κρίνουν την απάτη και δόλια παραπλάνησή τους! Ο στόχος είναι να περάσει το μήνυμα ότι οι Κρατικοτραπεζικές ασφαλίσεις είναι αξιοπιστότερες των Ιδιωτικών, ότι οι ξένοι είναι καλύτεροι των Ελλήνων, οι Αθηναίοι ικανότεροι των Θεσσαλονικέων, οι Θεσσαλονικείς ικανότεροι των μικρότερων πόλεων και αυτοί των «αγαθών» χωρικών.
Παρά τις «πρωτιές» όμως και, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, το μερίδιο, που κατέχουν οι δέκα πρώτοι Πράκτορες (αν είναι όλοι Πράκτορες), είναι ελάχιστο, μέχρι ασήμαντο, στο σύνολο της ελληνικής ασφαλιστικής αγοράς. (Περίπου 1%). Αν, όμως, το αναγάγουμε στον πραγματικά αμέτρητο αριθμό «Διαμεσολαβούντων» Προσώπων στην Ελλάδα, επισήμων επαγγελματιών και πολλαπλασίων κρυφών και ανεπισήμων, τότε οι συγκρίσεις αυτές είναι συντριπτικές, μέχρι ασύλληπτες! Για τους λόγους αυτούς και με δεδομένο ότι, εκ της «διαμεσολάβησης», αποζούν χιλιάδες επαγγελματιών Ελλήνων πολιτών, ισχύουν όσα προανέφερα για τη Χώρα και το Χώρο των Θαυμάτων!
Η μόνη διέξοδος, ως ανάγκη επιβίωσης, είναι η συνένωση και όχι συγχώνευση περιφερειακώς πολλών μικρών, προς δημιουργία ισχύος αντίδρασης και δράσης στην αντίδραση των μεθοδεύσεων ποδηγετήσεως της ελεύθερης αγοράς, όπου οι πολλοί μικροεπαγγελματίες καταβροχθίζονται από τους λίγους Επιχειρηματίες. Στη Χώρα και στο Χώρο των Θαυμάτων ζούμε, και τα θαύματα είναι δυνατά και εφικτά, από κάθε πλευρά.
Οι αρχαίοι Πρόγονοί μας έλεγαν και δίδασκαν ότι «εν τη ενώσει η ισχύς» και όχι εν τη «υποδουλώσει»!
*Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στο Επιστημονικό Marketing Νοεμβρίου 2005
