Η ασφαλιστική αγορά είχε χθες τη τιμητική της. Αφού δεν μπορεί να απασχολήσει τα δελτία ειδήσεων με το θετικό της έργο, τα απασχολεί από σπόντα όταν διάφοροι «επώνυμοι» εμπλέκονται με την ασφαλιστική αγορά. Και τότε η κοινωνία ανακαλύπτει άλλοτε τον… τροχό και άλλοτε την… Αμερική.
Για την πρώτη ιστορία, αυτή του κ. Λιάπη θα είμαι πολύ σύντομος. Έχουμε επανειλημμένα γράψει για τα ανασφάλιστα, για τις πλαστές πινακίδες και για τη έλλειψη κοινωνικής ευθύνης. Πιο πολύ όμως από την (αναμενόμενη;) συμπεριφορά του κ. Λιάπη με απογοήτευσε και με εξόργισε η τοποθέτηση ενός ανεκδιήγητου δικηγόρου, που προσπαθώντας να καταγγείλει τον κ. Λιάπη ανέφερε σε δελτίο ειδήσεων: «θα καταλάβαινα και θα υπερασπιζόμουνα έναν μεροκαματιάρη που θα έβαζε πλαστές πινακίδες και θα κυκλοφορούσε ανασφάλιστος προκειμένου να πάει βόλτα τα παιδιά του, αλλά όχι και τον κ. Λιάπη!». Αυτή ήταν η προσέγγιση ενός δικηγόρου, που αύριο θα είναι ίσως ο δικηγόρος ο δικός μου ή ο δικός σου ή ένας αντίδικος. Αυτή ήταν η παιδεία του (και πόσων άλλων επιστημόνων!) που την κυκλοφορία ενός ανασφάλιστου αυτοκινήτου την βλέπουν απλώς ως απλή «παράβαση», που μπορεί να δικαιολογηθεί λόγω οικονομικής ανέχειας. Για να ξαναγυρίσουμε όμως στον κ. Λιάπη, εγώ δεν θύμωσα γιατί ήταν ο Υπουργός Μεταφορών που έφερε το νέο ΚΟΚ το 2007. Εγώ αγανάκτησα, απογοητεύτηκα και ντράπηκα που ο κ. Λιάπης υπήρξε Υπουργός Πολιτισμού της Ελλάδας.
Η δεύτερη ιστορία αποτελεί την επιτομή της υποκρισίας μιας κοινωνίας που ψάχνει απεγνωσμένα αφορμές για να εκραγεί. Αφορά στο πόθεν έσχες του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρη Τσουκαλά. Αλήθεια, καταλάβατε ποιο ήταν το πρόβλημα; Η πρώτη κατηγορία ότι δεν μπορεί ένας βουλευτής της Αριστεράς να έχει τέτοια περιουσία. Δηλαδή, μέχρι πόση περιουσία επιτρέπεται; Πενήντα χιλιάδες, εκατό, διακόσιες, πεντακόσιες; Όταν επικαλείσαι ένα τέτοιο επιχείρημα πρέπει να βάλεις και όριο. Να λες δηλαδή: για να υποστηρίζεις και να εκλέγεσαι με Αριστερά-Σοσιαλιστικά κόμματα μπορείς να δηλώνεις μέχρι χ ποσό! Υπάρχει άραγε και το αντίστοιχο της Δεξιάς; Π.χ. για να υποστηρίζεις και να εκλέγεσαι με Δεξιά-Καπιταλιστικά κόμματα μπορείς να δηλώνεις τουλάχιστον χ ποσό; Επιπλέον, γιατί προξένησε εντύπωση το ποσό του κ. Τσουκαλά και δεν προξένησαν εντύπωση τα πολλαπλάσια περιουσιακά στοιχεία του προέδρου του ΠΑΣΟΚ; Αν θυμάμαι καλά πρόεδρος σοσιαλιστικού κινήματος είναι, ούτε δεξιού, ούτε φιλελεύθερου, ούτε νεοφιλελεύθερου. Εκεί δεν μπαίνει όριο; Εκτός αν είναι ψευδεπίγραφος πλέον ο τίτλος του κόμματος, οπότε θα έπρεπε να κατηγορείται, παρέα με τον κ. Λιάπη, για «πλαστές πινακίδες».
Ας σοβαρευτούμε όμως. Ο κ. Τσουκαλάς πήρε ένα ομαδικό από την Generali (35 χρόνων όπως είπε) και ένα εφάπαξ εθελουσίας εξόδου από την τράπεζα ABN Amro. Για μεν το πρώτο, είναι η πιο κατάλληλη ευκαιρία να εκδοθεί μια ανακοίνωση από την ΕΑΕΕ και να ξεκινήσει διαφημιστική καμπάνια για τα ομαδικά. Αυτά τα ομαδικά που ουδεμία σχέση με το δημόσιο έχουν, που τόσο πολεμούνται από το ίδιο το κράτος και που μόνο η ασφαλιστική αγορά μπορεί να παράσχει μακροχρόνια, χωρίς να κινδυνεύουν από πολιτικές αποφάσεις, κουρέματα και ψαλιδίσματα. Με άλλα λόγια, η ασφαλιστική αγορά δεν μπορεί να κλέψει τα χρήματα ενός ομαδικού, το ίδιο το κράτος μπορεί όμως, όταν τα ασφάλιστρα τα καταβάλεις σε αυτό! Και για να τελειώνουμε με το ομαδικό, το τελικό ποσό (όπως όλοι γνωρίζουμε) εξαρτάται από τα χρόνια, το ύψος των μισθών και το συμφωνημένο ποσοστό ασφαλίστρου. Ούτε περισσότερα ούτε λιγότερα. Η ασφαλιστική εταιρεία δεν χαρίζει σε κανέναν Τσουκαλά περισσότερα, από όσα προκύπτουν πραγματικά.
Το άκρον άωτον της υποκρισίας όμως αφορά στο εφάπαξ της εθελουσίας. Όταν εξαγγέλλονται τα τελευταία δέκα χρόνια εθελούσιες από εταιρείες του ευρύτερου δημόσιου τομέα (ας θυμηθούμε ΟΤΕ, ΔΕΗ κλπ) αλλά και πρόσφατα π.χ. από την Τράπεζα Πειραιώς, που περιέλαβε και την Αγροτική Ασφαλιστική, ακούμε από τους διοικούντες όλα τα υπέρ της εθελουσίας, ώστε να ελαφρυνθούν οι εταιρείες αυτές, είτε για να πουληθούνε είτε για να μειώσουν το μισθολογικό τους κόστος. Όταν όμως ένας εργαζόμενος ενταχθεί στην εθελουσία και εισπράξει ότι προβλέπεται για την περίπτωσή του, τότε είναι «προκλητικά» τα ποσά! Ακόμα και αν είναι προκλητικά τα ποσά, τα έχει αποφασίσει η διοίκηση της εταιρείας, γιατί έκρινε ότι τη συμφέρει να δώσει αυτά τα ποσά ώστε να μειώσει τον αριθμό των εργαζομένων της. Πολύ περισσότερο όταν, στην περίπτωση του κ. Τσουκαλά, η τράπεζα που σχεδίασε και υλοποίησε τη συγκεκριμένη εθελουσία το 2010, ουδεμία σχέση είχε με το δημόσιο! Ήταν μια ξένη τράπεζα.
Προς τι λοιπόν η τόση έκπληξη του φιλοθεάμονος κοινού και των επαγγελματιών της ενημέρωσης; Ο λόγος είναι απλός. Ο κ. Τσουκαλάς δεν έχει ενταχθεί στο πολιτικό κατεστημένο για το οποίο έχουμε συμβιβαστεί (ή μας έχουν εκπαιδεύσει) να δεχόμαστε τα πάντα. Η έκφραση «τόσα χρόνια πολιτικός είναι, γιατί να μην έχει;» ακούγεται φυσιολογική για τους «αιώνιους πολιτικούς» ή για τους συνήθως ανεπάγγελτους γόνους πολιτικών. Αντίθετα, για ένα νέο βουλευτή και μάλιστα αριστερό, θεωρείται απαράδεκτο. Αν τώρα, αυτός ο «νέος» βουλευτής έχει δουλέψει 35 χρόνια στον ιδιωτικό τραπεζικό χώρο και αν αυτά τα έλαβε πριν γίνει βουλευτής, είναι απλές λεπτομέρειες…
Ο κ. Τσουκαλάς και ο κάθε κ. Τσουκαλάς θα κριθούν για την πολιτική που θα ασκήσουν και για τις πρωτοβουλίες που θα αναλάβουν για τον περιορισμό των προνομίων των βουλευτών και όλων των πολιτικών. Εκεί θα κριθούν και πολύ αυστηρότερα βέβαια, αν γίνουν και κυβέρνηση.
