O Νόμος για τα Ανασφάλιστα Οχήματα και Ερωτήματα που προκύπτουν

Από τον Αριστείδη Παπανικόλα. Ψηφίστηκε επιτέλους ο νόμος για τη διασταύρωση των στοιχείων, ώστε να βρεθούν τα ανασφάλιστα οχήματα. Πολιτική βούληση χρειαζόταν και φαίνεται ότι οι πιέσεις, τόσο της αγοράς όσο και του Επικουρικού Κεφαλαίου, στο οποίο κατέληγαν οι ζημιές των ανασφάλιστων, απέδωσαν. Δυστυχώς στην απαίδευτη από ασφαλιστικής πλευράς κοινωνία μας, έπρεπε να έρθει ο «μπαμπούλας» του ελέγχου και του προστίμου για να πείσει (θα το δούμε απολογιστικά πόσους τελικά έπεισε…) πολλές χιλιάδες ιδιοκτητών να ασφαλίσουν τα αυτοκίνητα και τις μοτοσικλέτες τους. Σέβομαι απόλυτα αυτούς που πραγματικά δεν έχουν να πληρώσουν, αλλά θα πρέπει να καταλάβουν ότι μια κακή στιγμή θα καταστρέψει όλη τη ζωή τους και πιθανώς και όλης της οικογένειάς τους, ότι δεν πρέπει να κυκλοφορούν ούτε 10 μέτρα ανασφάλιστοι. Ο νόμος λοιπόν λειτουργεί σαν προειδοποίηση ασφαλείας: ή ασφαλιστείτε ή καταθέστε τις πινακίδες. Αυτό είναι και το σωστό. Καμία άλλη προσέγγιση δεν μπορεί να είναι αποδεκτή.

Μια παράγραφος του νόμου όμως, απαιτεί κατά την άποψή μας διευκρινιστική εγκύκλιο και μάλιστα αμέσως, ώστε να μην υπάρξουν προβλήματα μεταξύ πελατών, εταιρειών και διαμεσολαβούντων προσώπων και να μη δημιουργηθούν δύο κατηγορίες: Αυτών που θα θελήσουν να εφαρμόσουν απολύτως το νόμο και αυτών που θα τον εφαρμόζουν κατά περίπτωση.

Αναφέρομαι στο άρθρο 5α, παράγραφος 1β, στην τελευταία φράση. Αναφέρει συγκεκριμένα: «Για την έκδοση του ασφαλιστηρίου συμβολαίου στην περίπτωση αυτή απαιτείται η προσκόμιση στην ασφαλιστική επιχείρηση της ειδοποιητήριας επιστολής και παραβόλου υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου ύψους διακοσίων πενήντα (250) ευρώ».

Με απλά λόγια, ένας ιδιοκτήτης που θα λάβει την ειδοποιητήρια επιστολή από τη Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων (Γ.Γ.Π.Σ.) του Υπουργείου Οικονομικών, με την οποία θα τον καλεί να προβεί άμεσα και το αργότερο εντός οκτώ (8) ημερών από την παραλαβή αυτής, στην ασφάλιση της αστικής ευθύνης από την κυκλοφορία του οχήματος ιδιοκτησίας του, θα πρέπει να προσκομίσει στην ασφαλιστική εταιρεία τόσο την ειδοποιητήρια επιστολή, όσο και το παράβολο με το οποίο πλήρωσε τα 250 ευρώ πρόστιμο.

Το ερώτημα είναι, αν ένας πολίτης προσέλθει απευθείας σε μια εταιρεία ή σε ένα διαμεσολαβούν πρόσωπο για να ασφαλισθεί, χωρίς να δηλώνει αν ήταν ή όχι ανασφάλιστος ή χωρίς την επιστολή και το παράβολο, η ασφαλιστική εταιρεία μπορεί να αρνηθεί να τον ασφαλίσει; Οι ασφαλιστικές εταιρείες θα έχουν πρόσβαση (όλες) στην ενιαία και επίσημη βάση δεδομένων των ανασφάλιστων, ώστε να διαπιστώνουν εκείνη τη στιγμή αν το συγκεκριμένο όχημα ήταν ανασφάλιστο ή όχι; Και αν διαπιστώσουν ότι το όχημα ήταν ανασφάλιστο, είναι υποχρεωμένες να αρνηθούν την ασφάλιση χωρίς το παράβολο, ναι ή όχι;

Και τα διαμεσολαβούντα πρόσωπα, πώς θα έχουν πρόσβαση στο αρχείο αυτό; Ή δημιουργούνται «σημεία ασφάλισης» δύο ταχυτήτων; Αυτών που έχουν πρόσβαση στο αρχείο και των υπολοίπων;

Ακόμα και ένα διαμεσολαβούν πρόσωπο, π.χ. ένας Πράκτορας που συνεργάζεται με πολλές εταιρείες, άλλες του παρέχουν on line σύνδεση καταχώρησης της αίτησης ασφάλισης, όπου πράγματι μπορεί να «χτυπήσει» το ανασφάλιστο και άλλες όχι. Μπορεί δηλαδή ο Πράκτορας να καταθέσει χειρόγραφη αίτηση ασφάλισης σε άλλη εταιρεία και να δώσει προσωρινό σήμα ασφάλισης, χωρίς έλεγχο του οχήματος. Στην περίπτωση αυτή συμπράττει σε παραβίαση του νόμου;

Φυσικά η ασφάλιση (η τελική ανάληψη του κινδύνου) πραγματοποιείται από την ασφαλιστική εταιρεία και όχι από το διαμεσολαβούν πρόσωπο. Τι θα γίνει όμως αν συμβεί ζημιά μια-δυο μέρες μετά και ταυτόχρονα η ασφαλιστική εντοπίσει ότι το όχημα ήταν ανασφάλιστο προηγουμένως; Ο πελάτης είναι ή όχι ασφαλισμένος; Καλύπτεται η ζημιά του ή θα την χειριστεί η εταιρεία ως ανασφάλιστο; Τι ευθύνη έχει το διαμεσολαβούν πρόσωπο που είχε δώσει το προσωρινό σήμα; Και μιλάμε πάντα για την αστική ευθύνη προς τρίτους.

Είναι σαφές ότι ο ανασφάλιστος που θα θελήσει να ασφαλιστεί αργότερα, δεν γλυτώνει το πρόστιμο, είτε πληρώνοντας αμέσως το παράβολο είτε όχι. Συνεπώς, δεν έχει κίνητρο να το κρύψει. Μπορεί όμως να θέλει να καθυστερήσει την πληρωμή του παράβολου και να προσπαθήσει καταρχήν να ασφαλισθεί. Το θέμα δεν τίθεται ως προς τον πελάτη, αλλά αφενός ως προς τη διαδικασία ώστε να μην υπάρχουν διακρίσεις μεταξύ εταιρειών και διαμεσολαβούντων και αφετέρου ως προς την πιθανή ευθύνη ενός διαμεσολαβούντος προσώπου που θα δώσει προσωρινό σήμα ασφάλισης ή θα μπορέσει να εκδώσει ασφαλιστήριο κάποιας ασφαλιστικής εταιρείας, χωρίς την ειδοποιητήρια επιστολή και το παράβολο. Εκείνη τη στιγμή, τυπικά, παρανομεί το διαμεσολαβούν πρόσωπο; Και ποιες είναι οι επιπτώσεις;

Ίσως να μην είναι σημαντικές οι παρατηρήσεις, αλλά χρειάζονται άμεσης διευκρίνισης. Πολύ δε περισσότερο, στις περίεργες εποχές μας. Το τελικό ερώτημα είναι: αφού το πρόστιμο των 250 ευρώ δεν το γλυτώνει ο ιδιοκτήτης του οχήματος και είναι καταχωρημένο στην ΓΓΠΣ του Υπουργείου Οικονομικών και συνεπώς μπορεί να εισπραχθεί, γιατί τον «έλεγχο» θα πρέπει να τον κάνει η ασφαλιστική εταιρεία και κατ’ επέκταση το διαμεσολαβούν πρόσωπο που την εκπροσωπεί; Τι προέχει, να ασφαλιστούν οι ανασφάλιστοι ή να εισπραχθούν τα πρόστιμα;