Στην εποχή του κορωνοϊού όλοι εξοικειωθήκαμε με τις τηλεδιασκέψεις ακόμα και τα παιδιά που κάνουν τα μαθήματά τους μέσω υπολογιστή.
Η εργασία και η ζωή μας μπήκαν κάτω από την ίδια στέγη και ο αγώνας για τη διαχείρισή τους είναι τώρα ορατός σε εργαζόμενους και εργοδότες.
Γράφει η Bobbi Thomason, Καθηγήτρια στο Pepperdine Graziadio Business School & Heather Williams, Ερευνητής RAND Corporation
Καθώς οι άνθρωποι πιστεύουν ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν για πάντα από την πανδημία, μπορούμε να ελπίζουμε ότι δεν θα πάμε στο μοντέλο 24/7. Για δεκαετίες, οι μελετητές έχουν περιγράψει το μοντέλο ενός «ιδανικού εργαζόμενου», ενός ατόμου που είναι πλήρως αφοσιωμένο στη δουλειά του και είναι διαθέσιμο 24 ώρες την ημέρα, 365 ημέρες το χρόνο, κάθε χρόνο της καριέρας του.
Οι ρυθμίσεις ευέλικτης εργασίας συνοδεύονται από αυστηρές κυρώσεις. Πολλοί που σταματούν να εργάζονται για μια περίοδο ή μεταβαίνουν σε μερική απασχόληση δεν ανακτούν ποτέ την επαγγελματική τους θέση. Επίσης, όσοι ζητούν να έχουν μειωμένα ταξίδια, μερική απασχόληση ή ευέλικτες ώρες, έχουν και αρνητικές αξιολογήσεις εργασίας. Η ευελιξία στο χώρο εργασίας λοιπόν δημιουργεί επαγγελματικό στίγμα.
Η προσδοκία του «ιδανικού εργαζόμενου» είναι ιδιαίτερα τιμωρητική για τις εργαζόμενες μητέρες, οι οποίες συνήθως έχουν περισσότερες ώρες εργασίας από τους συζύγους τους. Επιπλέον, οι άντρες είναι πιο πιθανό να πουν ψέματα για να φανούν ιδανικοί εργαζόμενοι, ενώ οι γυναίκες κάνουν σαφές από την αρχή τι μπορούν να κάνουν και ζητούν ευέλικτη εργασία. Πολλοί οργανισμοί δεν είναι δεκτικοί σε προσαρμογές, οδηγώντας στην αντίληψη ότι οι γυναίκες επιλέγουν να αποχωρήσουν από το εργατικό δυναμικό – αν και η έρευνα δείχνει ότι οι γυναίκες στην πραγματικότητα στις περισσότερες περιπτώσεις «εκδιώχθηκαν».
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο ανανεωμένο asfalistikomarketing.gr
