Το τελευταίο διάστημα παρακολουθούμε με έντονο ενδιαφέρον τις συζητήσεις στελεχών της κυβέρνησης με εκπροσώπους των τραπεζών και οφείλουμε να πάρουμε θέση καθώς από το αποτέλεσμα των μεταξύ τους διαπραγματεύσεων για μία σειρά κρίσιμων θεμάτων μπορεί να εξαρτηθεί η βιωσιμότητα και το μέλλον εκατοντάδων χιλιάδων επιχειρήσεων και δανειοληπτών.
Τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα αναμένεται να κλείσουν το έτος με κέρδη ύψους περίπου 5 δισ. ευρώ, εκ των οποίων τα 1,5 δισ. προέρχονται από τις υψηλές προμήθειες που βάζουν στις τραπεζικές συναλλαγές. Μάλιστα είναι τόσο μεγάλες οι χρεώσεις που ουσιαστικά «σπρώχνουν» τον κόσμο των επιχειρήσεων να μη χρησιμοποιούν το POS, καθώς η χρήση του σημαίνει μηδενισμό των όποιων κερδών.
Παράλληλα, συνεχίζουν να λειτουργούν με δύο μέτρα και δύο σταθμά καθώς έχουν αυξήσει σημαντικά τα επιτόκια χορηγήσεων κρατώντας όμως σχεδόν μηδενικά τα επιτόκια καταθέσεων.
Όσο για το σχέδιο στήριξης των δανειοληπτών που ετοιμάζονται να ανακοινώσουν οι τράπεζες, με τις μέχρι τώρα πληροφορίες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, ουσιαστικά θα αφορά μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό, με τις τελευταίες εκτιμήσεις να κάνουν λόγο για περίπου 30.000.
Η ελληνική κοινωνία σήμερα υποφέρει εξαιτίας της παρατεταμένης ακρίβειας και περισσότερο απ΄όλους οι δανειολήπτες, πολλοί εκ των οποίων ανήκουν στην επιχειρηματική κοινότητα. Και όλοι αυτοί οι άνθρωποι φορολογούνται κανονικά, σε αντίθεση με τις τράπεζες που έχουν να φορολογηθούν από το 2012. Για δέκα χρόνια δηλαδή βρίσκονται σε ένα καθεστώς φορολογικής ασυλίας.
Ίσως έχει έρθει η ώρα να εφαρμοστεί και στην Ελλάδα το σχέδιο που εφαρμόστηκε στην Ισπανία και που έφερε αποτελέσματα. Αναφέρομαι στη φορολόγηση των κερδών των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Αν η κυβέρνηση αποφασίσει να τα φορολογήσει –και αναδρομικά για την τελευταία δεκαετία- τότε θα πάρει το 65% του μετοχικού τους κεφαλαίου.
Επιτέλους οι τράπεζες θα πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να εφαρμόσουν ουσιαστικά μέτρα στήριξης και όχι ένα «πυροτέχνημα» που θα λειτουργήσει κατευναστικά. Και δεν πρέπει να ξεχνάνε ότι αν σήμερα υπάρχουν, αυτό έχει επιτευχθεί χάρη στο υστέρημα του ελληνικού λαού που χρησιμοποιήθηκε για συνεχείς ανακεφαλοποιήσεις.
