Αποδίδονται στη έντονη οστική διεργασία κατά την ηλικία της ανάπτυξης με άγνωστο μηχανισμό.
Ενώ έχουν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά σχεδόν πάντοτε είμαστε υποχρεωμένοι να διερευνήσουμε κλινικά και εργαστηριακά τα φαινόμενο ώσπου να δοθεί η οριστική και σωστή απάντηση. Η διαφορική διάγνωση είναι ευρεία και περιλαμβάνει κάθε λόγο για τον οποίο ένα παιδί μπορεί να πονάει.
Γράφει η Αρετή Χουντή Ορθοπεδικός Παίδων, Επιμελήτρια Παιδο-ορθοπεδικής Κλινικής του Παιδιατρικού Κέντρου Αθηνών
Η συχνότερη κλινική εικόνα είναι ένα παιδί μεταξύ 3-11 ετών, χωρίς να είναι απόλυτο όμως, που παραπονείται για αιφνίδιο και οξύ πόνο στις κνήμες. Ο πόνος είναι ο ίδιος και συμμετρικός και στα δύο κάτω άκρα και συχνά θα κάνει ένα μικρότερο παιδί να κλαίει.
Το ξυπνάει τη νύχτα και αναζητά τους γονείς για να το χαϊδέψουν και να μείνουν μαζί του, ενώ ένα πιο μεγάλο θα ζητήσει φάρμακο για να περάσει ο πόνος.
Γενικά αποδίδει και η ψυχολογική στήριξη, το άγγιγμα αλλά και τα ήπια παυσίπονα όπως η παρακεταμόλη και η ιβουπροφένη.
Το παιδί την επόμενη μέρα έχει ξεχάσει τα πάντα και είναι έτοιμο για όλες τις δραστηριότητες και το σχολείο μέχρι το επόμενο επεισόδιο.
Βέβαια η κλινική εξέταση θα πρέπει να είναι πλήρης και το παιδί να ελέγχεται για πιθανό ιστορικό τραυματισμού, τον τρόπο που βαδίζει και εάν αυτός έχει αλλάξει τελευταία, αν υπάρχει οίδημα ή ερυθρότητα σε κάποιο άκρο ή άρθρωση ή αν υπάρχουν ανάλογα συμπτώματα και στα άνω άκρα. Εάν υπάρχουν αυτά τα σημεία τότε έχουμε πόνο άλλης αιτιολογίας όπως έναρξη αρθροπάθειας, τοπική ή γενικευμένη λοίμωξη, διάστρεμμα ή κάταγμα ή ακόμα και όγκο ή λευχαιμία. Ψυχολογικοί λόγοι και σωματοποίηση του άγχους είναι επίσης συχνό αίτιο που προκύπτει μετά από συζήτηση με τους γονείς, πχ. νέο μέλος στην οικογένεια.
Εργαστηριακά θα ελέγξουμε το παιδί με γενική αίματος και δείκτες φλεγμονής : TKE,CRP και σε υποψία έναρξης ρευματικής νόσου-σπάνιο- με RAtest.
Ακτινογραφίες δεν είναι πάντα απαραίτητες εάν όλα τα παραπάνω είναι αρνητικά και κατά κανόνα είναι και αυτές αρνητικές στους πόνους ανάπτυξης.
Οι οδηγίες προς τους γονείς εάν η διερεύνησή μας δεν αναδείξει παθολογικό αίτιο είναι κυρίως η καταγραφή των επεισοδίων, το χρονικό διάστημα που διαρκούν και η συμπτωματική αγωγή:
Aπλά παυσίπονα και ψυχολογική συμπαράσταση. Το παιδί νιώθει αληθινό πόνο και αυτό πρέπει να γίνεται σεβαστό.
Επειδή είναι ένα πρόβλημα που μπορεί να διαρκέσει μεγάλα διαστήματα οι γονείς πρέπει να ενημερώνουν τον ειδικό γιατρό για κάθε αλλαγή των χαρακτήρων του πόνου διότι μπορεί να κρύβεται κάποιο άλλο αίτιο.
Πηγή: iatriko.gr
