Δημοσιεύουμε το εξαιρετικά καλογραμμένο και εύστοχο σχόλιο αναγνώστη μας σχετικά με το χθεσινό άρθρο του Ι.D. “Ο θάνατος του έλληνα-εμποράκου”:
του Αχιλλέα Ν. Μίχου
O Willy Loman δεν ήταν “εμποράκος”. Ήταν πωλητής! Παλιάς σχολής, ίσως όχι επιτυχημένος, σίγουρα όχι με τη σημερινή έννοια του όρου, αλλά ήταν πωλητής! Όχι “εμποράκος” όπως υποτιμητικά (και με το υποκοριστικό και μόνο) αποδόθηκε στα ελληνικά ο ήρωας του Arthur Miller. Το θεατρικό δραματολόγιο βρίθει από άστοχες μεταφράσεις τίτλων (“Ο Σοβαρός Κύριος Ερνέστος”, “Τα 39 Βήματα”, “10 Μικροί Νέγροι”(!) κ.ά.) αλλά ο Ερρίκος Μπελιές έχει αποδώσει στα ελληνικά πάνω από 150 απαιτητικά έργα και σίγουρα δεν παρασύρθηκε από τη βαλίτσα με τα δείγματα που κουβαλούσε ο Willy Loman για να τον αποκαλέσει “εμποράκο”. Η “απρέπεια” όμως αυτή συμπυκνώνει το δράμα του πωλητή που από στυλοβάτης της κοινωνίας φτάνει να θεωρείται κάτι σαν παρίας και σαν μικροαπατεώνας.
Χωρίς τον πωλητή δεν υπάρχει πώληση. Χωρίς πώληση δεν υπάρχει κέρδος. Χωρίς κέρδος δεν υπάρχει δημόσιο έσοδο -φόρος. Χωρίς δημόσια έσοδα δεν υπάρχει συντεταγμένη κοινωνία. Ο πωλητής, αυτός ο ήρωας της καθημερινότητας που μόνος του, σε περιβάλλον αρνητικό έως και εχθρικό ακόμη, αγωνίζεται για την πώληση, αντί για την τιμή που του αξίζει εισπράττει την κοινωνική απαξία. Θα μου πείτε είναι όλοι οι πωλητές έτσι; Ναι, οι ΠΩΛΗΤΕΣ είναι! Είναι αυτοί που δημιουργούν αξία εκ του μηδενός. Που τραβούν τα πράγματα μπροστά. Που κρατούν ζωές και τύχες στα χέρια τους. Είναι αυτοί στους οποίους αξίζει κάθε τιμή και αναγνώριση! Θα μου πείτε ήταν αυτός ο Willy Lomanι; Όχι δεν ήταν. Επικράτησε όμως να θεωρείται σαν το θύμα του κεφαλαίου που ξεζουμίζει τον εργαζόμενο και τον πετάει. Όπως έχει επικρατήσει στα ασφαλιστικά συνέδρια στην Αμερική να τονίζεται ότι λίγο πριν πεθάνει δανείστηκε χρήματα από τον γείτονά του για να πληρώσει τα ασφάλιστρα του συμβολαίου ζωής του. Αυτό που δεν λένε είναι ότι ήθελε να κρατήσει το ασφαλιστήριο σε ισχύ ώστε να εξαπατήσει την εταιρεία με το αυτοκινητικό του δυστύχημα -αυτοκτονία. Όμως “Ο Θάνατος του Πωλητή” δεν αφορά τον φυσικό του θάνατο, αλλά τον θάνατο του ονείρου που ο Willy Loman είχε ως πωλητής. Ναι, ο Willy Loman ήταν πωλητής και ήταν υπερήφανος γι’ αυτό.
Μου άρεσε πολύ η μαχητικότητα του άρθρου και η υπεράσπιση του επαγγέλματος του πωλητή από τον κο Μίχο. Παρόλα αυτά βλέπω κάποια προβλήματα με τον συλλογισμό του.
Για παράδειγμα το σκεπτικό ότι χωρίς τον πωλητή δεν υπάρχει πώληση είναι φανερά λανθασμένο καθώς από τις απαρχές του κόσμου ο παραγωγός προωθούσε, αντάλλασε και πωλούσε τα προϊόντα που παρήγαγε. Αντίστοιχα η συντεταγμένη κοινωνία κατάφερε να επιβιώσει για αιώνες θαυμάσια από την φορολόγηση των εν λόγω παραγωγών. Πρώτα ήρθε η πώληση και μετά ο πωλητής.
Κατόπιν βλέπω προβλήματα και με την δήλωση ότι οι πωλητές είναι αυτοί που δημιουργούν αξία εκ του μηδενός. Φανερά αξία εκ του μηδενός είναι δυνατόν να δημιουργήσει ο πωλητής μόνο αν ο ίδιος είναι και παραγωγός – και τότε κατά την γνώμη μου ο δεύτερος ρόλος υπερτερεί – ή όταν πουλάει ένα ανύπαρκτο προϊόν. Διαφορετικά αξία εκ του μηδενός έχει ήδη δημιουργήσει ο παραγωγός, ο πωλητής φροντίζει για να φτάσει το σχετικό προϊόν στα κατάλληλα χέρια και να πληρωθεί ο εν λόγω παραγωγός για τον κόπο του ή το ρίσκο του – με το αζημίωτο για τον ίδιο.
Θα συνεχίσω τη διαφωνία μου λέγοντας ότι είμαι σίγουρος πως ο κόπος και η προσπάθεια να ζήσει το εαυτό του και την οικογένεια του είναι απόλυτα αξιέπαινα, το ίδιο όμως είναι και του αστυνομικού, του εργάτη, του μηχανικού, της μητέρας και τόσων άλλων που θα έπρεπε επίσης και αυτοί να αναγορευθούν όλοι σε ήρωες σύμφωνα με το σκεπτικό του αρθρογράφου.
Συμφωνώ απόλυτα ότι οι πωλητές βάζουν το λιθαράκι τους για την πρόοδο της κοινωνίας, αλλά το ίδιο κάνουν οι γιατροί, οι επιστήμονες, οι βιομήχανοι και οι παιδαγωγοί και είμαι σίγουρος πως μπορεί ο αναγνώστης να προσθέσει εκατοντάδες άλλους.
Οι πωλητές ίσως κρατούν κάποιες ζωές σα χέρια τους, αλλά το ίδιο και οι καπετάνιοι, οι στρατιωτικοί, οι πολιτικοί, οι οδηγοί των λεωφορείων, οι ταξιτζήδες και τόσοι άλλοι.
Να είσαι περήφανος για την δουλειά σου είναι αξιέπαινο, αλλά όλα πρέπει να γίνονται με μέτρο και στα πλαίσια της κοινωνίας στην οποία ζούμε.
Ίσως η μετάφραση του τίτλου του έργου του Μίλερ να μην είναι ακριβής όσων αφορά της λέξεις αλλά είναι πιστεύω είναι πολύ ακριβής όσον αφορά το πνεύμα. Ο κος Μίχος δεν θα έπρεπε να το παίρνει τόσο προσωπικά, κατά την ταπεινή μου γνώμη ο κος Μίλλερ και ο μεταφραστής του δεν είχαν πρόθεση να προσβάλουν το εξαιρετικά χρήσιμο επάγγελμα του πωλητή αλλά είχαν κάθε πρόθεση να δημιουργήσουν ένα τίτλο που θα βοηθούσε τους βιβλιοπώλες, ένα σημαντικό και μη εξαιρετέο κομμάτι του επαγγέλματος των πωλητών, να πουλήσουν το συγκεκριμένο προϊόν με ευκολία στο κοινό.
Εξαιρετικό σχόλιο !!! Δυστυχώς σήμερα η έννοια πωλητής , ‘εχει καταντήσει να είναι υποτιμητικός τίτλος.Και όμως…όλες οι εταιρείες πάσχουν από πωλήσεις!!! Αραγε για να ειναι καποιος καλός πωλητής χρειάζεται 3 πτυχια 2 master και 1 phd? Μαλλον όχι. Σίγουρα μια επιπλέον μόρφωση βοηθάει, αλλά δε σε κάνει με τίποτα πωλητή.Γεμίσαμε στελεχάρες με παχυλούς μισθούς με projects με marketing strategies, με αριθμολαγνους οικονομικους αναλυτες και ξεχασαμε πως για να δουλευουν αυτοι και να πληρωνονται για να λενε πολλες φορες τις αρλουμπες τους, καποιοι αλλοι ειναι καθε μέρα στο δρόμο (πεζοδρόμιο καλύτερα), και ψαχνουν για πελατες και και τροπους να πεισουν τον τελικο καταναλωτη χωρίς φαμφάρες και ξενοφερτους ορους τους οποίους πολλοί καταναλωτές ούτε τους ξέρουν αλλά και στο φινάλε ρε αδερφέ δε τους ενδιαφέρει και να τους μαθουν. Ο πωλητής χτίζεται στο δρομο, στην επαφη με τη καθημερινότητα και οχι στα meetings και στα διαγράμματα πωλήσεων. Αυτα καλα ειναι προς ενημερωση 1 φορα το μηνα και ια κανα 15λεπτο οχι παραπανω.Οπως επίσης καποτε καποιες εταιρειες πρεπει να μαθουν πως δεν υπαρχουν στανταρ τροποι προσεγγισης. Ο καθε πωλητης εχει το τροπο του και καθε πελατης ειναι ξεχωριστος. Ζητώ συγγνώμη απο τον διαχειριστη του site που ξεφυγα απο το θεμα.Εξαιρετικο αρθρο και παλι.
σύμφωνα με το πρωτο σχολιο..κ. αλεξανδρε..επειδη εχω κανει και ..παραγωγος..και πωλητης..και εχω εργαστει σε εταιρια Αφών που καθε ενας ειχε και το ποστο του..θελω να επισημανω…οσοι ανακατευονται με τις πωλησεις πως τοτε καταλαβαινουν πολλα για το σχεδιασμο της κοινωνιας και το ρολο του καθε επαγγελματος ως γραναζι της μηχανης της και το ειδικο γραναζι…πωληση!το οποιο..και επειδη βλεπω μια εμμονη σας προς τους παραγωγους…τελικα καποια στιγμη οταν παραγεις..η θα κανεις και τον πωλητη να διωξεις το εμπορευμα(με παντιους τροπους απλους η συνθετους αναλογα το προιον και την ζητηση του)η θα βαλεις πωλητη.αρα λοιπον μη μενουμε στον ορο και στον επαγγελματια..αλλα την αναγκη που δημιουργειται μετα την παραγωγη και ως στην εισπραξη και οποιος και αν το κανει..παραγωγος-πωλητης, ταμειας-πωλητης ..(κλπ διδυμα). ελπιζω να γινω κατανοητος και να αναφερω πως ως πωλητης εμαθα να σεβομαι ολα τα επαγγελματα γιατι χρειαζεται να επικοινωνει ενας πωλητης με ολους για να φερνει εις περας το εργο.και αυτο ειναι το μεγαλειωδες αυτου του επαγγελματος.διοτι χωρις την αναγκη δεν εκτιμας.και ισως εκι χανουν λιγο τα αλλα επαγγελματα διοτι εχουν περιορισμο αναγκων.τωρα.. οσο αναφορα το αρθρο..πολυ σωστη η αποδοση στα ελληνικα..διοτι οταν κατι πεθαινει..σε εισαγωγικα η μη… εχει μαθει ο λαος μας να το αποκαλει με το υποκοριστικο..η να λεει καλος ανθρωπος για να το ευξεμενιζει και να ευξεμενιζεται.
Ο πωλητής είναι έμπορος. Ο έμπορος μεσολαβεί ανάμεσα στον παραγωγό και τον αγοραστή. Η δουλειά του πωλητή/έμπορου είναι σημαντικότατη, διότι χωρίς αυτόν το προϊόν δεν θα φτάσει στον τελικό αποδέκτη του. Όταν ο παραγωγός διαθέτει μόνος του το προϊόν του, τότε μετατρέπεται, αναγκαστικά, σε πωλητή ο ίδιος, προσπαθώντας μάλιστα να είναι καλός πωλητής, ώστε να ξεπουλήσει γρήγορα και καλά. Όλοι οι επαγγελματίες είναι και λίγο ή περισσότερο πωλητές. Είτε είναι ελεύθεροι επαγγελματίες, πουλώντας καθημερινά τον (επαγγελματικό) εαυτό τους, είτε είναι υπάλληλοι που έδειξαν τον καλύτερο εαυτό τους, ώστε να κερδίσουν (και, πολλές φορές, να διατηρήσουν) τη θέση τους. Όλοι όμως θα ήταν ευχαριστημένοι αν την πώληση την έκαναν άλλοι για λογαριασμό τους. Αν ένας καλός παραγωγός δεν είναι καλός πωλητής, αδικείται. Ομοίως ένας καλός γιατρός (!). Όμως θα ήταν καλύτερα, ο γιατρός να μην χρειάζεται να είναι και πωλητής των υπηρεσιών του (δεν μιλώ για φάρμακα κλπ, κάτι που θεωρώ απαράδεκτο).
Εδώ υπάρχουν δύο ερωτήματα:
1)γιατί ο κόσμος έχει κακή εικόνα για τον πωλητή; Γιατί τον έχει ταυτίσει με τον “καταφερτζή”, αυτόν που “πουλάει πάγο στους εσκιμώους”. Στην πραγματικότητα αυτός είναι ο χωρίς μέλλον αεριτζής.
2)ποιος είναι καλός πωλητής; Κατά τη γνώμη μου καλός πωλητής είναι αυτός που τον διατηρεί η αγορά ! Η αγορά ξέρει ποιος πουλάει φούμαρα, ποιος δεν κάνει σέρβις, ποιος κοιτάει την προμήθειά του και όχι τις ανάγκες του πελάτη. Ένας ασφαλιστής αρχίζει να δείχνει την αξία του μετά τα 5 χρόνια, διότι μέχρι εκεί πολλοί μπορούν να φτάσουν. Οι ασφαλιστές της 5ετίας κάνουν τεράστια ζημιά, διότι τις περισσότερες φορές έχουν πουλήσει λάθος, αλλά και μετά την αποχώρησή τους έχουν γίνει ειδικοί στις ασφάλειες και έχουν βαρύνουσα άποψη, ως πρώην ασφαλιστές (τρομάρα τους!) Το ότι είναι πρώην, βεβαίως, δεν είναι τυχαίο.
Εν κατακλείδι, ο ρόλος του πωλητή είναι σημαντικότατος και απαιτητικότατος. Γιαυτό, και όχι αδίκως, αμοίβεται ικανοποιητικότατα. Οι καλοί πωλητές, ήταν και θα είναι, πάντα λίγοι και περιζήτητοι !