Η εικόνα μιας Εταιρείας έχει τέσσερις πλευρές. Η πρώτη είναι αναμφισβήτητα η εικόνα που έχει για αυτήν το ευρύτερο απρόσωπο κοινό. Η δεύτερη είναι η εικόνα που έχει για αυτήν το πελατολόγιό της και σίγουρα δεν είναι απρόσωπο. Έχει και όνομα και διεύθυνση! Η τρίτη είναι των Προμηθευτών της, που στην προκειμένη περίπτωση περιλαμβάνει όλα τα Δίκτυα Διανομής (Πράκτορες, Agency, Τράπεζες) και αυτό προσωποποιημένο με ονόματα και διευθύνσεις! Η τέταρτη είναι η εικόνα που έχουν για την Εταιρεία τους, οι Εργαζόμενοι σε αυτήν και φυσικά υπάγεται και αυτή στ0 απόλυτα προσωποποιημένο κοινό!
Η εικόνα της επομένως είναι άρρηκτα δεμένη και με όλες τις Ενέργειες Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης που οργανώνει, προκειμένου να παρουσιάσει στο ευρύτερο κοινό το Κοινωνικό της Πρόσωπο. Είναι λάθος, ωστόσο, να μη λαμβάνει υπόψη της και τις τρεις άλλες εικόνες που έχουν για αυτήν και οι υπόλοιπες τρεις ομάδες του πληθυσμού, ιδίως γιατί αυτές επικοινωνούν πολύ συχνά και πολύ τακτικά με την… κύρια ομάδα του ευρύτερου κοινού που την απασχολεί ιδιαίτερα! Τα Δίκτυα, π.χ., έχουν κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά στην εικόνα που έχει σήμερα ο κλάδος, ο οποίος με πολύ μεγάλη ευκολία μεταφέρει τα Συμβόλαια από τη μία Εταιρεία στην άλλη κάνοντας μεγάλη κατάχρηση της «Απεριόριστης Δύναμης» που διαθέτει η «Προσωπική Πώληση».
Ένα μεγάλο πρόβλημα στην Αγορά μας είναι ότι οι υπεύθυνοι που ασχολούνται με τις νευραλγικές αυτές θέσεις… βρέθηκαν εκεί για διάφορους λόγους, χωρίς να διαθέτουν τα κατάλληλα προσόντα που απαιτεί η θέση. Ένα παράδειγμα είναι να τους ρωτήσει κανείς τι έκαναν όλα αυτά τα χρόνια για τις τρεις υπόλοιπες εικόνες που βρίσκονται κάτω από τη μύτη τους και επηρεάζουν υπερβολικά το κοινό στο οποίο απευθύνουν όλες τους τις κινήσεις!
Οι Δημόσιες Σχέσεις στις μεγάλες, οργανωμένες επιχειρήσεις είναι μέρος της Διοίκησης Εταιρικών Υποθέσεων (Corporate Affairs), όπως και η Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη (Corporate Social Responsibility), που πιο σωστά αποδίδεται ως κοινωνική υπευθυνότητα.
Στις σοβαρές εταιρείες τα αρμόδια πρόσωπα γι’ αυτούς τους τομείς δεν λειτουργούν ανευθύνως αυθαίρετα, αλλά εκφράζουν αποφασισμένες πολιτικές ευρύτερης εταιρικής αντίληψης και στρατηγικής. Το πνεύμα των επιλογών που γίνονται σε αυτούς τους τομείς περνά από την εταιρική διακυβέρνηση και τη σχέση με τους διανομείς – προμηθευτές, τους καταναλωτές και τους εργαζόμενους, δομώντας όλες αυτές τις σχέσεις πάνω σε μετρήσιμα μεγέθη αμοιβαίως ανταλλασσόμενης αξίας. Ομοίως, αξιολογούνται με μετρήσιμα μεγέθη και οι λεγόμενοι διαμορφωτές γνώμης, οι οποίοι δεν είναι stakeholders, αλλά κινούνται δορυφορικά γύρω από τα ενδιαφερόμενα μέρη, “επιδρώντας”. Εδώ αρχίζουν οι θλιβερές ιστορίες διαφορετικής αντίληψης για την ανταλλαγή αξίας μεταξύ των “διαμορφωτών” που δημοσιολογούν και των εταιρειών που λειτουργούν με τους ανωτέρω περιγραφόμενους προηγμένους όρους διακυβέρνησης…
Στην ελληνική χρηματοοικονομική αγορά, ίσως είναι ορατές 2-3 τράπεζες που λειτουργούν στις εταιρικές σχέσεις και στο CSR με τέτοιες δομές και στρατηγικές, ενώ στην ασφαλιστική αγορά προσωπικά δεν γνωρίζω δεύτερη εταιρεία εκτός μιας – αυτή που είναι γνωστή από έγκριτες επιστημονικές αξιολογήσεις της λογοδοσίας της, τουλάχιστον στο CSR. Βεβαίως, το μεγάλο θέμα είναι η έλλειψη στοιχειώδους πολλές φορές κατάρτισης γύρω από τα ζητήματα των Εταιρικών Σχέσεων και του CSR τόσο σε επίπεδο διοικητικών στελεχών, όσο και σε επίπεδο “διαμορφωτών γνώμης”, με αποτέλεσμα τις κατά κανόνα επιπόλαιες μέχρι αφελείς ερμηνείες και προσεγγίσεις, ενίοτε και οφθαλμοφανώς ιδιοτελείς… Αλλά, το πλαίσιο ασφαλείας το θέτει η εταιρική διακυβέρνηση και όπου αυτή δεν υφίσταται, εμφιλοχωρούν και η άγνοια και η εμπάθεια και οι αυτοσχεδιασμοί και οι εκβιασμοί και οι παντός είδους ερασιτεχνισμοί και δολιότητες.
Γι’ αυτό θα συμφωνήσω απολύτως ότι “οι Δημόσιες Σχέσεις και η Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη είναι παρεξηγημένες έννοιες” όχι μόνο από πολλές εταιρείες, αλλά και από πολλούς “γνώστες” που θέλουν να συναλλάσσονται με τις εταιρείες ως “παράγοντες”.
Είναι ευτύχημα, τουλάχιστον, ότι η ΕΕΔΕ προχώρησε στη σύσταση ενός νέου Τομέα για τις Εταιρικές Υποθέσεις, για τον προσδιορισμό και την ανάπτυξή τους (της Εταιρικής Επικοινωνίας, των Δημοσίων Σχέσεων, της Πολιτικής Διαμεσολάβησης, της Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης, των Σχέσεων με την Κοινότητα). Σε κάθε περίπτωση, θα είχα το ενδιαφέρον να συλλέξω το job description (αν υπάρχει…) όσο γίνεται περισσοτέρων αρμοδίων για Δημόσιες Σχέσεις και CSR, ως αντικείμενο μελέτης και εξαγωγής χρήσιμων συμπερασμάτων.
Αγαπητέ Συντάκτη,
…σε τί Σού ’φταιξαν τ’ «άμοιρα» τα δίκτυα; Μονομερώς -κι’ αυτοβούλως- ενεργούν;
Δεν φταίει -η έως τούδε- «μονοκρατορία» των Εταιριών, οι οποίες…
– νομοθετούσαν -εμμέσως- επί παντός σχετικού,
– συνέτασσαν -μεταξύ άλλων- και προγράμματα «φύκια», περιβεβλημένα με μεταξωτές κορδέλες,
– διοικούσαν εαυτές, με πολυθεσίτικα μέλη της ίδιας «λέσχης» και ανταλλαγές τους, κατευθύνοντας -παντί τρόπω- όλους τους εμπλεκόμενους παράγοντες, από «προϊσταμένου» ελέγχου τους έως και του τελευταίου τροχού της αμάξης (παραγωγής), ποικιλοτρόπως,
– πληροφορούσαν μερικώς & ελλιπώς, εκτός των «επιτετραμμένων», υπαλλήλους υποστήριξης και συνεργάτες παραγωγής,
– παρείχαν κίνητρα, για την διάπραξη κάθε κακώς γενομένου ή έστω παθητικώς συνηγορούσαν,
– επιβράβευαν -ως επί το πλείστον- την φερόμενη ποσότητα, περιφρονώντας -ανοήτως- την ποιότητα,
– εφήρμοζαν τον «κανόνα του ισχυρού», επιβάλλοντας -ακόμη και μεταξύ τους- τον νόμο της ζούγκλας,
– θεωρούσαν κτήμα τους κάθε «μέγεθος», ακόμη και αλλότριο;
– Και πολλά άλλα… «θού Κύριε φυλακή τω στόματί μου»,
Μη πυροβολείτε -παρακαλώ- πισώπλατα τον «γονατισμένο στρατιώτη» πρώτης γραμμής, μήτε και τα χαμηλόβαθμα στελέχη υποστήριξης…
Ευχαριστώ για την κατανόηση