«Η καλοσύνη των ξένων» είναι ο τίτλος του συγκλονιστικού βιβλίου του Πέτρου Τατσόπουλου. Περιγράφει μια υιοθεσία –τη δική του–, με ύφος ανάμεσα στο σαρκασμό και στο δράμα. Με τον ίδιο τρόπο είναι συγκλονιστική και η περίπτωση της Ελλάδας. Η επιβίωση της οικονομίας της επαφίεται πλέον στην καλοσύνη των ξένων. Για την ακρίβεια, την καλοσύνη που μέχρι τώρα απολάμβανε δίκην υιοθεσίας. Για τρεις δεκαετίες η χώρα χρηματοδοτήθηκε αφειδώς από τα κοινοτικά ταμεία. Υπήρχε λόγος: να αποκτήσει υποδομές και δίκτυα, να εκπαιδεύσει το ανθρώπινο δυναμικό της, να αναπτυχθεί και να πλησιάσει το επίπεδο των λοιπών Ευρωπαίων. Και τα τελευταία δέκα χρόνια φιλοξενήθηκε στη νομισματική θαλπωρή του ευρώ. Και στα δύο τα έκανε θάλασσα.
Η πολιτική της τάξη μετέτρεψε τα λεφτά από τα κοινοτικά προγράμματα σε ψηφοθηρικές παροχές για κατανάλωση. Και την υποχρέωση προσαρμογής στις προϋποθέσεις του ευρώ σε μπαλαμούτι. Αργά ή γρήγορα θα μας έκαναν τσακωτούς. Αυτή την ώρα όλοι οι Ευρωπαίοι πιστεύουν ότι τα λεφτά τους πήγαν στο βρόντο. Αυτό αλλάζει και τους κανόνες του πολιτικού παιχνιδιού. Στα κοινοτικά όργανα οι αξιωματούχοι δεν είναι ειλικρινείς στην προθυμία τους να συμβάλλουν με έργα στην προσπάθεια της Ελλάδας. Και μειδιούν όταν ακούνε κυβερνητικούς να διακηρύσσουν ότι «δεν κυβερνάει ο Τρισέ» και να καλούν τον Μπαρόζο στην Εξεταστική Επιτροπή για ανάκριση.
Αλλάζουν και οι προσλαμβάνουσες για την Ελλάδα. Με όσα άκουσε τελευταία ο μέσος Ολλανδός δεν επιθυμεί να χρηματοδοτήσει η κυβέρνησή του μια χώρα που βγάζει συνταξιούχους 45 ετών, ενώ ο ίδιος βγαίνει στη σύνταξη στα 67. Ο Βέλγος δυστροπεί στην παροχή βοήθειας σε ένα λαό που ξενυχτάει μέχρι το πρωί, ενώ ο ίδιος κοιμάται στις έντεκα, για να είναι το πρωί ξεκούραστος στη δουλειά του. Ο πειθαρχημένος Γερμανός αγανακτεί στην ιδέα ότι η Μέρκελ θα εγγυηθεί δάνεια σε κάποιους που δεν πληρώνουν φόρους. Ο Γάλλος δε θέλει να συνδράμει την ελληνική οικονομία, όταν πληροφορείται ότι οι Έλληνες βαριούνται να μαζέψουν τις ελιές και τα σκουπίδια τους.
Συμπέρασμα: Όπως στη ζωή, έτσι και στις διεθνείς σχέσεις «όλα εδώ πληρώνονται». Μπήκαμε την Ένωση και στην Ευρωζώνη για να ξεφύγουμε από την αβεβαιότητα του εθνικού μας πεπρωμένου. Και το πήραμε σαν πρυτανείο που θα μας σιτίζει αιώνια. Αλλά η «καλοσύνη των ξένων» είχε ημερομηνία λήξης. Και πέρασε.
.gif?rand=3933)
Πολύ σωστά τα λέει ο κ. Τατσόπουλος. Ας κάνει, όμως λίγη υπομονή. Δεν θα αργήσει η ώρα που θα μας πετάξουν οριστικά και αμετάκλητα από την Ευρωζώνη και την ΕΕ. Τότε θα δούμε πόσο φτουράμε σαν μάγκες χωρίς προστάτες.
Είναι εντυπωσιακό, πως μόλις ξέσπασε η κρίση, όλοι μας γίναμε αυστηροί κριτές του εαυτού μας, ….αλλά από απόσταση !!! Συνεχίζουμε τή ίδια δραστηριότητα, αλλά με διαφορετικό τροπάρι …. εκεί που πρωτοστριμωχνώμασταν στο ποιός θα κάνει τις καλύτερες χρήσιμες γνωριμίες και αποφασίζαμε να παρανομήσουμε -όχι μέχρι εκεί που η ηθική μας επέτρεπε, αλλά μέχρι εκεί που μας επέτρεπε ο φόβος των συνεπειών των πράξεων μας, – τώρα συνεχίζουμε να νομίζουμε ότι μιλώντας από απόσταση και στηλιτεύοντας τα κακώς κείμενα, κάνουμε το χρέος μας. Η Ελλάδα, δεν είναι κάτι το απρόσωπο, είναι εσείς και εγώ, και κατήντησε έτσι γιατί ΟΛΟΙ ΜΑΣ συμμετείχαμε σ’αυτήν την …κατεδάφιση. Βεβαίως ο καθένας από το δικό του μετερίζι :). Ο δημόσιος υπάλληλος με τις κοπάνες και την αδιαφορία του, αλλά και ο ιδιωτικός με τους ημι-υπαίθριους του, τις καταπατήσεις του και τις αρπαχτές του. Οι περίφημοι επιχειρηματίες που και καλά τώρα καλούνται να στηρίξουν το “ασθενές” δημόσιο, είναι οι ίδιοι που έγιναν επιχειρηματίες κάνοντας δουλειές με το δημόσιο. Άλλωστε, τα τελευταία 35 χρόνια όλοι αυτοί που μας κυβερνούν, δεν ανεβαίνουν στην εξουσία πραξικοπηματικά, αλλά με εκλογές !!!
Νομίζω ότι ήρθε η ώρα του ¨κρείττον σιγάν”. Όλοι μας έχουμε πια αρκετή γνώση και σοφία να αντιληφθούμε όταν κοιτάμε τους καθρέπτες μας, το μερίδιο της προσωπικής μας ευθύνης. Ας σταματήσουμε να μιλάμε, και ας αρχίσουμε να κάνουμε. Όποιος δεν αισθάνεται έτσι, τον προτρέπω να προσπαθήσει να απαντήσει στο παιδάκι του, ανιψάκι του, ή άλλο διπλανό παιδάκι του, στο ερώτημα “τι έκανες εσύ τα τελευταία χρόνια μπαμπά, για να ΜΗΝ φθάσουμε εδώ ;”.