*Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου.
Είναι ολοφάνερο πως η κυβέρνηση δεν μπορεί να πάρει την απόφαση για δραστικές περικοπές στην έκταση του κράτους. Τα περί ιδιωτικοποιήσεων που ακούγονται, πέραν του ότι είναι ξαναζεσταμένο φαγητό, από τα πράγματα δεν μπορεί να λύσουν έστω και μέρος των προβλημάτων. Οι ιδιωτικοποιήσεις σήμερα σαν πολιτική επιλογή δεν έχουν σχέση με την δυναμική που εξέφραζαν κατά το παρελθόν. Οπως κάθε τι καινούργιο και δυναμικό η ελληνική αδράνεια και το γνωστό πολιτικό χωνευτήρι της χώρας μας, εκτροχίασε τις ιδιωτικοποιήσεις, τις ξεδόντιασε και τις έφτυσε στο τέλος σαν αμάσητο φαγητό! Τώρα πλέον, σε αντίθεση με την εποχή που κάποιοι από εμάς τις πρότειναν, ιδιωτικοποιήσεις, τις έκαναν και κάνουν όλες οι χώρες της γής, με αποτέλεσμα οι ενδιαφερόμενοι αγοραστές να έχουν ήδη χορτάσει με τα απίστευτα φιλέτα που έχουν βγεί στις αγορές. Παράλληλα, η διεθνής οικονομική κρίση έχει χτυπήσει βαθιά στις τσέπες των τολμηρών επενδυτών που δοκίμαζαν τις τύχες τους σε δύσκολα και δύστροπα κοινωνικά περιβάλλοντα. Και το άλλο θέμα βέβαια είναι το άσχημο όνομα που πλέον έχει βγάλει η ελληνική αγορά. Για απατεωνιές σχεδόν όλοι μιλάνε ενώ η διεφθαρμένη και τεράστια ελληνική γραφειοκρατία φαντάζει το βάθος σαν μόνιμη απειλή. Κοντολογής, μια ευκαιρία που μας έλυνε ένα σοβαρό μέρος των προβλημάτων μας, αυτή των ιδιωτικοποιήσεων που θα έκλεινε την ακατάσχετη αιμοραγία της Οικονομίας μας, έχει ουσιαστικά χαθεί για την χώρα.
Η κυβέρνηση λοιπόν, αλλά και το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, οφείλει να αποφασίσει αν θα καταργήσει δημόσιους φορείς και να αφήσει εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα χωρίς απασχόληση. Τουλάχιστον στο δημόσιο. Επειδή αμφιβάλλω βαθιά για τα θάρρος και την ψυχική αντοχή των λεγόμενων πολιτικών μας ταγών εκτιμώ πως την μείωση του κράτους οφείλουμε να την ξεχάσουμε. Με δημόσιο χρέος πάνω από το 120% του εθνικού μας προϊόντος και με ετήσιο έλλειμμα (στην καλύτερη περίπτωση) κοντά το 12% η χώρα βρίσκεται σε πραγματικό αδιέξοδο. Σε αντίθεση με άλλες χώρες που η κρίση προήλθε από τον υπερδανεισμό των Τραπεζών και πέρασε στα κρατικά ταμεία σε εμάς εδώ ο ασθενής είναι το ίδιο το κράτος. Που δανειζόταν δίχως σκέψη και λογική για να χρηματοδοτήσει ρουσφετολογικούς διορισμούς στο δημόσιο, συνδικαλιστικά αιτήματα για παροχές και επιδόματα και αμοιβές εργολάβων και προμηθευτών υπερτιμολογημένες και συχνά άχρηστες. Χρειαζόμαστε από το 2011 κι έπειτα ετήσια πλεονάσματα πάνω από 10%, πέραν από τα χρήματα για τους τόκους των δανείων μας, για να αρχίσουμε να βάζουμε κάποια τάξη στα οικονομικά μας. Προοπτική μάλλον απίστευτη, με βάση τα σημερινά πολιτικά και κοινωνικά δεδομένα.
Τι μας μένει; Μια αποφασιστική κήρυξη στάσης πληρωμών. Που θα τιμωρήσει και τους δανειστές μας, που μάλλον αλόγιστα μας εφοδίαζαν με χρήματα δίχως ουσιαστικά να ελέγχουν σε τι ακριβώς τα ξοδεύουμε. Ο καπιταλισμός διδάσκει πως κάθε οικονομική πράξη έχει ρίσκο. Το κέρδος δεν είναι πάντα εξασφαλισμένο. Υπάρχει και η προοπτική της αποτυχίας. Γιατί οι διεθνείς Τράπεζες που μας δάνειζαν θα πρέπει να εξαιρεθούν από την γενική αυτή λογική. Μέσω μιας σκληρής αλλά σοβαρής διαπραγμάτευσης μπορούμε να εξασφαλίσουμε μείωση του χρέους μας στα μισά περίπου. Να εξυγιανθεί ολόκληρο το δημοσιονομικό αλλά και το οικονομικό γενικότερα κύκλωμα κι ο τόπος να μπεί σε μια νέα πορεία ανάπτυξης. Με περιορισμένες και αυστηρά ελεγχόμενες δημόσιες δαπάνες, με φρέσκα δάνεια στον ιδιωτικό τομέα και με πολιτικές ηγεσίες σοβαρές κι αποφασισμένες για καινούργια πράγματα. Τις όποιες αρνητικές συνέπειες, την μήνυ των Γαλλικών και Γερμανικών Τραπεζών κυρίως, ακόμη και μιά ενδεχόμενη –πιθανότατα προσωρινή – έξοδο από το Ευρώ, μπορούμε εύκολα να τις αντιμετωπίσουμε. Αρκεί να δείξουμε σοβαρότητα, λίγες δηλώσεις και κυρίως ουσιαστικό πολιτικό έλεγχο πάνω σε αυτό που λέγεται δημόσιος τομέας.
.gif?rand=2908)
Μπράβο!!!
Ολοι μετά Χριστόν…προφήτες!
Τέτοια ανάλυση δεν άκουσα όταν είσασταν στο προσκήνιο, βουλευτής ή υπουργός.
Ενας απο τους ανικανους – υπευθυνους των τελευταιων 30 ετων οχι απλα κυκλοφορει ακομη ελευθερος, αλλα λεει και χαζομαρες…