Στο 2ο ευρωπαϊκό συνέδριο για τη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα μίλησε ο πρόεδρος του ΕΕΑ, Γ. Χατζηθεοδοσίου. Όπως ανέφερε:
“Η φετινή διοργάνωση συμπίπτει με μια σημαντική στιγμή για το Επιμελητήριό μας. Γιορτάζουμε φέτος εκατό χρόνια ζωής. Έναν αιώνα στήριξης των επαγγελματιών, της καινοτομίας και της προόδου.
Έναν αιώνα όμως και αγώνων, διεκδικήσεων, παρεμβάσεων, πάντα με στόχο τη στήριξη των μικρομεσαίων. Και σε αυτή την προσπάθεια έχουμε θρηνήσει και θύματα. Στις 10 Μαρτίου του 1927 η Αθήνα νέκρωσε από τη μεγάλη πανεπαγγελματική απεργία απέναντι στην Κυβέρνηση Ζαΐμη, η οποία προετοίμαζε νέο ενοικιοστάσιο που προέβλεπε αύξηση των ενοικίων των καταστημάτων έως και 16 φορές. Κατά τη διάρκεια των σοβαρών επεισοδίων εκείνη τη ματωμένη Πέμπτη και εξαιτίας της βίας που χρησιμοποίησαν αστυνομία και στρατός, έχασαν τη ζωή τους οι υποδηματοποιοί Γεώργιος Γεράλδης και Μιχάλης Κοντός, καθώς και ο υδραυλικός Κόδρος Μπενούκας. Επαγγελματοβιοτέχνες που κατέβηκαν στο δρόμο διεκδικώντας μία καλύτερη ζωή. Εκείνη η διαμαρτυρία έστειλε το μήνυμα ότι οι μικρομεσαίοι δεν θα μείνουν στο περιθώριο αλλά θα αγωνιστούν. Και αυτό κάνουν τόσα χρόνια. Αυτός είναι και ο λόγος που είναι πολύ κοντά το Επαγγελματικό Επιμελητήριο Αθηνών και η ΓΣΕΒΕΕ. Σε σημείο μάλιστα που 3 Πρόεδροι του ΕΕΑ έγιναν και Πρόεδροι της ΓΣΕΒΕΕ. Τραγική ειρωνεία: Τότε ο επαγγελματικός κόσμος αντέδρασε για το θέμα του ενοικιοστασίου. Σήμερα απασχολεί και πάλι την κοινωνία το στεγαστικό πρόβλημα. Βλέπετε ότι η ιστορία κάνει κύκλους.
Το Επαγγελματικό Επιμελητήριο Αθηνών γεννήθηκε λοιπόν πριν από 100 χρόνια, για να δώσει φωνή στους επαγγελματίες και τις μικρές επιχειρήσεις. Για να αναδείξει τις ιδιαίτερες ανάγκες τους, αλλά και τις δυνατότητές τους. Τον κρίσιμο ρόλο και την προσφορά τους στην ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας, στην απασχόληση, στην κοινωνική συνοχή.
· Όλο αυτό το διάστημα, το Επιμελητήριό μας παρέμεινε στην πρώτη γραμμή. Κατάφερε να προσαρμόζεται στις ανάγκες των καιρών.
· Σήμερα, είμαστε το μεγαλύτερο σε αριθμό μελών Επιμελητήριο της χώρας, με πάνω από 150.000 ενεργά μέλη.
· Συνεχίζουμε να εξελισσόμαστε και να πρωτοπορούμε, με υπηρεσίες που απαντούν στις απαιτήσεις της ψηφιακής εποχής.
· Συνεχίζουμε να μιλάμε δυνατά και καθαρά. Να παίρνουμε θέση στον δημόσιο διάλογο με δυναμισμό και ουσία.
· Συνεχίζουμε να είμαστε η φωνή, ο καθημερινός σύμμαχος της μικρής επιχείρησης στην Ελλάδα – αλλά και σε μια Ευρώπη που αλλάζει.
· Οι διαδοχικές κρίσεις των τελευταίων ετών ανέτρεψαν τα δεδομένα σε πολλούς τομείς.
· Ζούμε πλέον σε έναν κόσμο, με κύριο χαρακτηριστικό την αβεβαιότητα, σε γεωπολιτικό και οικονομικό επίπεδο.
· Η επιβολή δασμών από τις ΗΠΑ σήμανε για πολλούς την έναρξη ενός παγκόσμιου εμπορικού πολέμου, που κανείς δεν γνωρίζει που θα οδηγήσει.
· Η πρόσφατη συμφωνία μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας για μειώσεις δασμών ήταν μια μικρή ανακούφιση – έστω πρόσκαιρη – στην παγκόσμια οικονομία. Έδειξε ότι υπάρχουν ακόμα περιθώρια διαπραγμάτευσης για την αποκλιμάκωση της έντασης.
· Όμως, δεν γνωρίζουμε αν στο διάστημα των 90 ημερών θα υπάρξουν οι απαραίτητοι συμβιβασμοί, ή αν οι δύο μεγάλες δυνάμεις θα επανέλθουν σε τροχιά σύγκρουσης.
· Παραμένει πάντα ανοιχτό το ενδεχόμενο επαναφοράς των δασμών. Παραμένει το ενδεχόμενο να ανταποδώσει η Κίνα με ισχυρά αντίμετρα, τα οποία θα διαταράξουν τις ροές του παγκόσμιου εμπορίου.
· Ας μην ξεχνάμε ότι η Κίνα είναι σήμερα ο σημαντικότερος εμπορικός εταίρος των περισσότερων χωρών του κόσμου. Και η όποια αντίδρασή της μπορεί να επηρεάσει σημαντικές αλυσίδες εφοδιασμού – από τις οποίες εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό και οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις.
· Το βέβαιο είναι ότι έχουμε μπροστά μας την επιστροφή του οικονομικού εθνικισμού. Έναν πόλεμο ανάμεσα στις δύο μεγαλύτερες οικονομίες του πλανήτη – τις ΗΠΑ και την Κίνα – με διακύβευμα την παγκόσμια οικονομική κυριαρχία.
· Σε αυτόν τον πόλεμο γιγάντων, η Ευρώπη κινδυνεύει να γίνει το παράπλευρο θύμα. Και μέχρι τώρα, έχει φανεί δυστυχώς απροετοίμαστη. Και ανήμπορη να αντιδράσει συντονισμένα.
· Για την Ελλάδα, η ενίσχυση της παγκόσμιας οικονομικής αβεβαιότητας σημαίνει νέες προκλήσεις για την ανάπτυξη, νέες πιέσεις για τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά.
· Παρά το ότι έχει βελτιώσει τη θέση της σε σχέση με το παρελθόν, η χώρα μας είναι κάθε άλλο παρά θωρακισμένη απέναντι στους εντεινόμενους κινδύνους.
· Το γεγονός ότι η ελληνική οικονομία αναπτύχθηκε την περασμένη χρονιά ταχύτερα από τον μέσο όρο της ευρωζώνης, είναι σαφώς θετικό. Δείχνει, όμως, μόνο τη μισή εικόνα.
· Η αλήθεια είναι ότι, η χώρα παραμένει σε μεγάλο βαθμό εξαρτημένη από εισαγωγές – τόσο για την παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών, όσο και για την κατανάλωση.
· Η αλήθεια είναι ότι οι ευρωπαϊκοί πόροι για τον – απαραίτητο – παραγωγικό μετασχηματισμό της ελληνικής οικονομίας, δεν κατάφεραν να φτάσουν στο μεγαλύτερο και πιο κρίσιμο κομμάτι της επιχειρηματικότητας.
· Και κυρίως: είναι αλήθεια ότι η ανάπτυξη δεν έχει περάσει μέχρι τώρα στην καθημερινότητα της κοινωνίας – είναι κάτι που άλλωστε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει παραδεχθεί.
· Η Ελλάδα παραμένει στην προτελευταία θέση της Ε.Ε. και στην τελευταία της ευρωζώνης, ως προς την αγοραστική δύναμη των πολιτών.
· Είναι η χώρα της Ε.Ε. με το τρίτο μεγαλύτερο ποσοστό πολιτών που βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού.
· Οι ανισότητες διευρύνονται: το 20% των πιο εύπορων Ελλήνων διαθέτει εισόδημα 5,27 φορές μεγαλύτερο από των λιγότερο ευνοημένων.
· Η ακρίβεια «ροκανίζει» όλο και περισσότερο το διαθέσιμο εισόδημα του πολίτη, με άμεσο αντίκτυπο στην αγορά.
· Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που αποτελούν την ατμομηχανή της οικονομίας, εξακολουθούν να αγωνίζονται για την επιβίωσή τους:
· Το λειτουργικό κόστος έχει εκτοξευθεί, την ώρα που η κατανάλωση μειώνεται.
· Τα φορολογικά βάρη για τους ελεύθερους επαγγελματίες είναι δυσβάσταχτα.
· Ο ανταγωνισμός στην αγορά γίνεται όλο και πιο άνισος – με καταχρηστικές πρακτικές πολυεθνικών επιχειρήσεων, με τη συγκέντρωση και τα ολιγοπώλια σε κρίσιμες αγορές, όπως οι ψηφιακές υπηρεσίες, η ενέργεια κ.ά.
· Παραμένει, επίσης, άνισος ο ανταγωνισμός και ως προς την πρόσβαση σε τραπεζικό δανεισμό και χρηματοδοτικά εργαλεία.
· Σήμερα μια σειρά από χαρακτηριστικά του επιχειρηματικού περιβάλλοντος…
· Από τις φορολογικές ρυθμίσεις
· Τη διάθεση των τραπεζικών πιστώσεων και των κοινοτικών πόρων
· Μέχρι την απροθυμία καταπολέμησης των καρτέλ….
· … δείχνουν ότι ο στόχος είναι ένας: να μεγαλώσουν ακόμη περισσότερο οι μεγάλοι. Να συρρικνωθούν ακόμη περισσότερο οι μικροί.
· Γιατί, πώς είναι δυνατόν μια μικρομεσαία επιχείρηση να επιβιώσει – πόσο μάλλον να αναπτυχθεί – όταν δεν έχει πρόσβαση σε κεφάλαια; Όταν δεν έχει καμία δυνατότητα διαπραγμάτευσης με τα ολιγοπώλια των μεγάλων; Όταν ασφυκτιά από την έλλειψη ρευστότητας;
· Δυστυχώς στρεφόμαστε σε μια προσέγγιση, που διαιωνίζει στην πράξη τα προβλήματα παραγωγικότητας της ελληνικής οικονομίας.
· Σε μια οικονομία μικρή όπως η ελληνική, οι μεγάλες επιχειρήσεις θα είναι αναγκαστικά λίγες.
· Ο μόνος τρόπος να ενισχυθεί η εγχώρια παραγωγική βάση, είναι να υπάρξει ένα πλήθος ισχυρών μεσαίων και μικρών επιχειρήσεων.
· Χρειαζόμαστε, πολιτικές οι οποίες διευκολύνουν τις πολλές μικρομεσαίες επιχειρήσεις, να αναπτυχθούν και να μεγαλώσουν.
· Και όχι πολιτικές, που κάνουν τις λίγες μεγάλες ακόμη μεγαλύτερες.
· Για εμάς, δεν νοείται βιώσιμη ανάπτυξη, χωρίς μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
· Δεν νοείται ανάπτυξη, η οποία δεν συμπεριλαμβάνει και δεν δημιουργεί οφέλη για τους πολλούς.
· Δεν νοείται ανάπτυξη χωρίς οικονομική δικαιοσύνη.
· Και η στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων είναι κατ’ εξοχήν ζήτημα οικονομικής δικαιοσύνης.
· Είναι ζήτημα δικαιοσύνης και συνθήκη ανάπτυξης, να αποκτήσουν οι μικρές επιχειρήσεις ίση πρόσβαση σε κεφάλαια και ευκαιρίες, για να επενδύσουν στην τεχνολογική και παραγωγική τους αναβάθμιση. Για να μπορέσουν να καινοτομήσουν και να αυξήσουν ακόμη περισσότερο τη συμμετοχή τους στο ΑΕΠ, στην απασχόληση.
Είναι ζήτημα δικαιοσύνης και συνθήκη ανάπτυξης να υπάρξει ανακατεύθυνση κοινοτικών και εθνικών πόρων προς τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Όχι με λόγια, αλλά με συγκεκριμένες δράσεις, που λαμβάνουν υπόψη τα πραγματικά δεδομένα και τις ανάγκες τους.
Είναι ζήτημα δικαιοσύνης και συνθήκη ανάπτυξης να έχουμε μια φορολογική πολιτική, που δεν στοχοποιεί τους μικρούς, ευνοώντας τους μεγάλους. Μια πολιτική που δεν στηρίζει τα έσοδα του κράτους σε έμμεσους φόρους – οι οποίοι επιτείνουν το πρόβλημα της ακρίβειας και επιβαρύνουν πάντα τους φτωχότερους.
Είναι ζήτημα δικαιοσύνης και συνθήκη ανάπτυξης να έχουμε ένα ισχυρό και αξιόπιστο ρυθμιστικό πλαίσιο, για τη λειτουργία του ανταγωνισμού. Με κανόνες και όρους, που επιτρέπουν την είσοδο και την ανάπτυξη περισσότερων επιχειρήσεων, αντί της δημιουργίας ολιγοπωλίων.
Είναι ζήτημα δικαιοσύνης και συνθήκη ανάπτυξης να καλλιεργήσουμε έγκαιρα νέες δεξιότητες στους ανέργους, στους εργαζόμενους, στις μικρές επιχειρήσεις, στους επαγγελματίες και τους αγρότες. Για να μην βρεθούν στο περιθώριο της ψηφιακής οικονομίας.
Μόνο με αυτές τις προϋποθέσεις μπορούμε να αποκτήσουμε μια σύγχρονη, παραγωγική οικονομία. Να οικοδομήσουμε μια ανάπτυξη, η οποία θα δίνει ανακούφιση και προοπτική σε όσους σήμερα εξακολουθούν να αγωνιούν και να παλεύουν για μια αξιοπρεπή διαβίωση.
· Κι αυτό το αίτημα σαφώς δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Είναι ένα αίτημα πανευρωπαϊκό. Ένα αίτημα που δεν έχουμε την πολυτέλεια να αγνοούμε.
· Βλέπουμε τα τελευταία χρόνια σε όλη την Ευρώπη, όλο και περισσότερα νοικοκυριά να υποφέρουν από την αύξηση του κόστους ζωής.
· Βλέπουμε το στεγαστικό πρόβλημα να γιγαντώνεται με τις τιμές των κατοικιών και των ενοικίων να έχουν εκτοξευθεί.
· Κι αυτοί που πλήττονται περισσότερο είναι οι οικογένειες, που αναγκάζονται να διαθέτουν για στέγη μέχρι και το μισό μηνιαίο τους εισόδημα.
· Είναι, επίσης, οι νέοι που αναγκάζονται να μεταθέτουν τα σχέδια και τα όνειρά τους, όλο και πιο μακριά στο μέλλον.
Στο μεταξύ η Ευρώπη συνεχίζει να γερνά και να λιγοστεύει. H Eurostat εκτιμά ότι το 2100 η Ευρώπη θα έχει 27 εκατομμύρια λιγότερους κατοίκους και 57 εκατομμύρια λιγότερους εργαζομένους.
Κι όσο οι νέοι άνθρωποι συνεχίζουν να βιώνουν την οικονομική ανασφάλεια και την έλλειψη προοπτικής, η πληθυσμιακή συρρίκνωση θα λαμβάνει υπαρξιακές διαστάσεις.
Όσο δεν δίνουμε ικανοποιητικές απαντήσεις στις πραγματικές αγωνίες των πολιτών, θα κλονίζεται η εμπιστοσύνη τους στο πολιτικό σύστημα και στις θεμελιώδεις αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Και θα συνεχίσουν να βρίσκουν εύφορο έδαφος οι ακραίες δυνάμεις του λαϊκισμού: όλοι εκείνοι, που εκμεταλλεύονται την απογοήτευση των πολιτών, για να διευρύνουν την πολιτική τους δεξαμενή. Για να προωθήσουν την ξενοφοβία, τον συντηρητισμό, τον εθνικισμό, την αντιευρωπαϊκή ρητορική.
Αν η Ευρώπη θέλει να διατηρήσει την οικονομική και γεωπολιτική της ισχύ, σε έναν κόσμο ασταθή, χρειάζεται πρώτα απ’ όλα να παραμείνει ενωμένη.
Αν θέλουμε να θωρακίσουμε την ευρωπαϊκή οικονομία χρειάζεται να θωρακίσουμε τις αξίες, πάνω τις οποίες στηρίχθηκε το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Πάνω στις οποίες χτίστηκε ένα μοντέλο ανάπτυξης, με επίκεντρο τον άνθρωπο.
Με επίκεντρο την αλληλεγγύη, την οικονομική και κοινωνική δικαιοσύνης.
Χρειάζεται να επαναβεβαιώσουμε πρώτα και πάνω από όλα την πίστη των πολιτών στην Ενωμένη Ευρώπη. Χρειάζεται να εμπνεύσουμε ξανά εμπιστοσύνη και ελπίδα. «Πρέπει να οικοδομήσουμε ένα είδος Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης», είχε πει σε μία οραματική του δήλωση για την ευρωπαϊκή ενοποίηση ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, σε ομιλία του στη Ζυρίχη το 1946. Μία άλλη σπουδαία προσωπικότητα, ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας Ζακ Σιράκ είχε τονίσει πολλές φορές τη σημασία της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης ως θεμέλιο της ευρωπαϊκής ενότητας. «Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι απλώς ένα οικονομικό εγχείρημα, αλλά ένα εγχείρημα ειρήνης και αλληλεγγύης», είχε πει. Για την ώρα λοιπόν αυτή η αλληλεγγύη αναζητείται. Υπάρχει μόνο στα χαρτιά.
Απευθύνομαι και στους ευρωπαίους ηγέτες και στέλνω ένα μήνυμα. Ακούστε τους πολίτες της Ευρώπης. Είναι ώρα να κατανοήσετε τους προβληματισμούς των κοινωνιών. Να κατανοήσετε την πραγματική ατζέντα της καθημερινότητας, τις αγωνίες των εργαζομένων, των επαγγελματιών, των μικρών επιχειρήσεων, των νέων.
Όχι στην Ευρώπη της γραφειοκρατίας, των ελίτ, των υπόγειων διαδρομών. Ναι στην Ευρώπη της αλληλεγγύης, της ενσυναίσθησης, της ομαδικής δουλειάς. Γιατί σήμερα, περισσότερο από ποτέ, έχουμε ανάγκη να γίνουμε ξανά η Ευρώπη των λαών.
Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις αξίζουν και πρέπει να μπουν μπροστά σε αυτή την προσπάθεια.
Γιατί είναι αυτές που παράγουν πάνω από το 50% του ΑΕΠ της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Είναι αυτές που βρίσκονται στην καρδιά της ευρωπαϊκής οικονομίας, στην καρδιά κάθε ευρωπαϊκής κοινωνίας”.
