.gif?rand=1995)
Η επόμενη μεγάλη κρίση του συνταξιοδοτικού συστήματος θα είναι το 2032 αναφέρει ο καθηγητής Μιλτιάδης Νεκτάριος που μιλά για το σύστημα συντάξεων στην Ελλάδα στη dianeosis, για τις δυσλειτουργίες και τα προβλήματά του, αλλά και για πιθανές, ρεαλιστικές λύσεις στο μέλλον.
Όπως αναφέρει το κράτος έδινε για τις συντάξεις στα χρόνια της κρίσης 17 δις τώρα δίνει 15 δις σε 2,5 εκατ. συνταξιούχους.
Πόσα χρήματα δίνει το ελληνικό κράτος για συντάξεις κάθε χρόνο; Γιατί χρειάζεται να πληρώνουν οι σημερινοί φορολογούμενοι τις συντάξεις των σημερινών συνταξιούχων; Πώς αντιμετωπίζουν το θέμα σε άλλες χώρες; Κι οι σημερινοί νέοι της Ελλάδας, πρόκειται να πάρουν ποτέ σύνταξη; Σε αυτά τα θέματα απαντά ο καθηγητής.
Η εξασφάλιση μιας σύνταξης στις μεταπολεμικές κοινωνίες είναι ένα από τα πιο δύσκολα προβλήματα για τα κράτη. Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη που δεν άνοιξε το διάλογο για να αλλάξει το συνταξιοδοτικό της σύστημα και διατήρησε το αναδιανεμητικό σύστημα που αποτελεί ωρολογιακή βόμβα για την κοινωνία. Όπως εξηγεί ο κ. Νεκτάριος Μιλτιάδης «δεν εξισορροπήσαμε με ένα κεφαλαιοποιητικό σύστημα και με την πάροδο των ετών που άρχισαν να μειώνονται οι εργαζόμενοι προς τους συνταξιούχους και τώρα είμαστε 2 προς 1, φτάσαμε να έχουμε ένα σύστημα που δεν είναι βιώσιμο. Περισσότερα από τα μισά χρήματα για τις συντάξεις προέρχονται από τα φορολογικά έσοδα».
Σε σχέση με άλλες χώρες είπε ότι υφίστανται 3 κατευθύνσεις, α) μοίρασμα μεταξύ διανεμητικού και κεφαλαιοποιητικού κατά 50% – 50%, β) τα επαγγελματικά ταμεία συντάξεων και γ) τα συνταξιοδοτικά προγράμματα των ασφαλιστικών εταιρειών. Όσον αφορά το κράτος ο στόχος είναι από το δημόσιο σύστημα και τις επαγγελματικές ασφαλίσεις να εξασφαλιστεί το 75% του μισθού που έπαιρνε ο εργαζόμενος. Στην Ελλάδα προσφέραμε από το διανεμητικό σύστημα το 99% του μισθού, το σύστημα δεν μπορούσε να ανταποκριθεί και έτσι φτάσαμε σε τεράστιες περικοπές συντάξεων.
Προσθέτει σε σχέση με τη διαχείριση των ταμείων και το ρίσκο ότι οι παγκόσμιες αγορές εξαρτώνται από τα Pension funds και οι διαχειριστές τους είναι πολλοί προσεκτικοί για να εξασφαλίσουν μία μεσαίου επιπέδου αλλά σίγουρη απόδοση. Προσπαθούν να μην παίρνουν μέτρα για να είναι εξασφαλισμένα τα αποθεματικά των ταμείων με πρακτικές προστασίας από παγκόσμιες κρίσεις.
