.gif?rand=1965)
Φαίνεται μακριά, αλλά δεν είναι, αν σκεφτεί πόσο κρίσιμο είναι για το μέλλον του δημόσιου ασφαλιστικού συστήματος.
Ο λόγος για το έτος 2019. Την κρισιμότητα του έτους αυτού «φώτισε» το ΔΝΤ, όταν πριν λίγες μέρες -όπως ο ίδιος ο υφυπουργός Κοινωνικής Ασφάλισης, Αναστάσιος Πετρόπουλος, απεκάλυψε χθες- έθεσε θέμα κατάργησης της «προσωπικής διαφοράς» σε δύο χρόνια από σήμερα.
Ο νέος ασφαλιστικός νόμος Κατρούγκαλου προβλέπει, από την 1.1.2019, σταδιακό συμψηφισμό της «προσωπικής διαφοράς» (η οποία θα έχει προκύψει μετά τον επαναϋπολογισμό όλων των ήδη καταβαλλόμενων κύριων συντάξεων, πλην ΟΓΑ, το 2017) με τις ονομαστικές αυξήσεις που προβλέπονται από το 2018. Έτσι δεν θα δίνονται αυξήσεις στις κύριες συντάξεις που έχουν «προσωπική διαφορά» μέχρις ότου «αποσβεστεί» το κόστος της «προσωπικής διαφοράς».
Ωστόσο, το ΔΝΤ τάσσεται ενάντια σε αυτήν τη σταδιακή «απόσβεση», υποστηρίζοντας την άμεση κατάργηση της εν λόγω διαφοράς, προκειμένου να επιτευχθούν οι νέοι δημοσιονομικοί στόχοι της χώρας, μετά το τέλος του εν λόγω προγράμματος προσαρμογής στα μέσα του 2018.
Παράλληλα, το 2019 αναμένεται να ξεκινήσει η τελευταία μεγάλη έξοδος προς τη σύνταξη της «γενιάς του Πολυτεχνείου», δηλαδή εκείνων που πρωτασφαλίστηκαν τις δεκαετίες του ΄70 και του ΄80. Με άλλα λόγια, την περίοδο μετά το 2019 θα υπάρξει έντονη αυξητική τάση των συνταξιοδοτικών δαπανών (σε συνθήκες που δεν αναμένονται «θαύματα» στο πεδίο της αύξησης των εσόδων από εισφορές), η οποία -σύμφωνα με το ΔΝΤ- δεν θα μπορέσουν να την αντέξει ο Ενιαίος Φορέας Κοινωνικής Ασφάλισης χωρίς νέες περικοπές.
