Κάρτες Νοσηλείας και Κάρτες Πελατείας

Όποιος κάνει ζάπινγκ στα μικρότερα τηλεοπτικά κανάλια κάθε βράδυ, αλλά και στα μεγαλύτερα πανελλαδικής εμβέλειας ενίοτε, θα πέσει πάνω σε κάποιες από τις εκπομπές διαφήμισης και προώθησης των λεγόμενων «καρτών νοσηλείας» ή «καρτών υγείας». Γνωστοί ηθοποιοί συνήθως συζητούν με “αρμοδίους” για τις καταπληκτικές παροχές των καρτών αυτών και τις μοναδικές ευκαιρίες απόκτησής τους.

Σε ελεύθερη κοινωνία ζούμε (αν ζούμε), σε ελεύθερη οικονομία αναπνέουμε (αν αναπνέουμε) και άξιοι της μοίρας μας είμαστε (αυτό είναι σίγουρο!). Συνεπώς, καλά κάνουν και διαφημίζουν και πουλάνε. Οι προβληματισμοί μου σε άλλα αναφέρονται. Για παράδειγμα, στις τιμές και στους συσχετισμούς. Ας τα πιάσουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Διαβάστε Επίσης

Ανασφάλιστο όχημα χτύπησε & εγκατέλειψε τη «Δήμητρα της Λέσβου»

Jun 22, 2021

O πρώτος ανήλικος νεκρός στις ΗΠΑ ήταν ανασφάλιστος

Mar 30, 2020 - Updated on Apr 7, 2020

Τι παρέχουν οι κάρτες αυτές (και όχι μόνο αυτές αλλά και πάμπολες άλλες που «χαρίζουν» οι τράπεζες, οι πιστωτικές κάρτες κ.λπ.); Παρέχουν τη δυνατότητα πρόσβασης σε υπηρεσίες υγείας, κυρίως πρωτοβάθμιας, δηλαδή στη δυνατότητα διαγνωστικών εξετάσεων και ιατρικών επισκέψεων. Παράλληλα, κάποιες κάρτες παρέχουν εκπτώσεις και σε περίπτωση νοσηλείας.

Με τι κόστος; Υπάρχουν δύο κόστη: α) το κόστος απόκτησης της κάρτας, που είναι γύρω στα 100 ευρώ το χρόνο και β) τα κόστη των ιατρικών υπηρεσιών, ιατρικών και διαγνωστικών, που καλείται να καταβάλει ο καταναλωτής. Σχεδόν όλες οι κάρτες περιλαμβάνουν και ένα πακέτο δωρεάν ιατρικών υπηρεσιών σε ετήσια βάση.

Ας εστιάσουμε στις διαγνωστικές εξετάσεις. Σε ποιες τιμές απολαμβάνουν τις διαγνωστικές εξετάσεις οι «καρτούχοι»; Σύμφωνα με τις διαφημίσεις των περισσοτέρων, σε τιμές «ΦΕΚ» ή τιμές «Δημοσίου», δηλαδή τις προβλεπόμενες τιμές που το Δημόσιο και ο ΕΟΠΥΥ καταβάλουν στα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα, όταν προσέρχεται σε αυτά κάποιος για να εκτελέσει το παραπεμπτικό του συμβεβλημένου γιατρού.

Για την ορθότητα της πληροφόρησης πρέπει να επισημάνουμε ότι ο «καρτούχος» δεν χρειάζεται να είναι ασφαλισμένος σε ταμείο κοινωνικής ασφάλισης, συνεπώς καταβάλλει το σύνολο της τιμής «ΦΕΚ» και όχι την συμμετοχή του που θα κατέβαλλε, αν έκανε την εξέταση στο ίδιο διαγνωστικό κέντρο με παραπεμπτικό του συμβεβλημένου ιατρού του κοινωνικού φορέα.

Συνεπώς ο καταναλωτής, αν δεν έχει κοινωνικό φορέα καταβάλλει την συνολική τιμή «ΦΕΚ», ενώ αν έχει κοινωνικό φορέα έχει να επιλέξει μεταξύ: α) της άμεσης χρησιμοποίησης της κάρτας του, παρακάμπτοντας τον κοινωνικό του φορέα και καταβάλλοντας την συνολική τιμή «ΦΕΚ» και β) της χρήσης του κοινωνικού του φορέα (τηλέφωνο για ραντεβού με συμβεβλημένο γιατρό, πραγματοποίηση του ραντεβού μετά από λίγες μέρες ή λίγους… μήνες, εξέταση, παραπεμπτικό) και καταβάλλοντας την συμμετοχή του μόνο. Ουσιαστικά, η κατάσταση της κοινωνικής μας ασφάλισης τον οδηγεί να…. μην την χρησιμοποιήσει!

Και στις δύο περιπτώσεις το Διαγνωστικό Κέντρο εισπράττει τελικά την τιμή «ΦΕΚ». Ακόμα και σε εξετάσεις που δεν προβλέπονται στο «ΦΕΚ», μέσω των καρτών παρέχονται εκπτώσεις 40%, 50%, μέχρι και 80%!

Και εδώ ακριβώς είναι το ερώτημά μου και ο προβληματισμός μου. Αν το Διαγνωστικό Κέντρο μπορεί να πραγματοποιήσει μια εξέταση σε τιμή «ΦΕΚ», γιατί του επιτρέπεται να προσφέρει (να πουλά είναι η σωστή έκφραση…) την ίδια εξέταση σε πολλαπλάσια τιμή (τετραπλάσια, πενταπλάσια, επταπλάσια κ.λπ., ανάλογα με την εξέταση) σε έναν πολίτη που μπαίνει χωρίς παραπεμπτικό συμβεβλημένου γιατρού και χωρίς την «κάρτα νοσηλείας»;

Και συνήθως, ποιος είναι αυτός ο πολίτης; Είναι ο άνεργος, ο ανασφάλιστος, αυτός που ίσως δεν έχει ούτε τα 100 ευρώ για να αγοράσει μια «κάρτα νοσηλείας» ή ο ασφαλισμένος που δεν θέλει η υγεία του να επιδεινωθεί, περιμένοντας δύο και τρεις μήνες το ραντεβού του ΕΟΠΥΥ.

Δύο εύκολες (μαρκετίστικες) απαντήσεις θα ήταν ότι ένα Διαγνωστικό Κέντρο δέχεται τις χαμηλότερες αυτές τιμές γιατί μέσω της «κάρτας νοσηλείας» αναμένει όγκο πελατείας και γιατί δημιουργεί συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι των υπόλοιπων Διαγνωστικών Κέντρων. Οι δύο, επίσης εύκολες, απαντήσεις είναι ότι ο όγκος της πελατείας υφίσταται ούτως ή άλλως, αφού έχει σύμβαση με τον ΕΟΠΥΥ και ότι συγκριτικό πλεονέκτημα δεν δημιουργείται αφού, αν κάποιος ψάξει λίγο τις παροχές των καρτών αυτών, θα διαπιστώσει ότι συνεργάζονται σχεδόν με όλα τα Διαγνωστικά Κέντρα.

Φυσικά, είναι διαφορετικές οι κάρτες που συνοδεύουν Ασφαλιστήρια συμβόλαια και εκδίδονται για ένα και μόνο Ιδιωτικό Διαγνωστικό ή Νοσηλευτικό Κέντρο και οι λόγοι είναι προφανείς.

Δυστυχώς, η απάντηση νομίζω ότι είναι μία και μοναδική:

Οι μπίζνες είναι μπίζνες και στόχο έχουν πάντα το… «Κέρδος»! Ας το λάβουν αυτό υπόψη τους οι υπεύθυνοι της ΕΚΕ των Εταιρειών που δηλώνουν τις Κοινωνικές τους ευαισθησίες και προσπαθούν με διάφορες Παροχές να τις εκφράσουν! Η ουσία είναι ότι δεν πείθουν την Κοινωνία για τις…αγαθές προθέσεις τους…

Και αν αυτό ισχύει για τις Επιχειρήσεις το κράτος έχει άποψη επ’ αυτού; Ή η απάντηση είναι η γνωστή: «έχουμε ελεύθερη οικονομία και ο πολίτης πρέπει να κάνει την έρευνά του και να επιλέξει».

Τι ερώτημα λοιπόν δεν είναι γιατί υπάρχουν αυτές οι «κάρτες νοσηλείας», αλλά γιατί την ίδια εξέταση ένα Διαγνωστικό Κέντρο την τιμολογεί με τεράστιες διαφορές; Είναι δικαίωμά του; Υπάρχει έλεγχος και από ποιόν; Η υγεία είναι αγαθό, είναι προϊόν, είναι δικαίωμα, είναι υποχρέωση, τι είναι; Και η ευθύνη δεν είναι του πολίτη για τις τιμές «πόρτας» των Διαγνωστικών Κέντρων. Γιατί, αν το κράτος παρείχε αυτά που υποσχότανε όταν εισέπραττε τις εισφορές των ασφαλισμένων, τότε δεν θα υπήρχε χώρος για τέτοιου είδους «κάρτες νοσηλείας», ούτε βέβαια για τις δικές μου απορίες. Αν πάλι κάνω λάθος, διορθώστε με.