Ανεξαρτήτως κυβερνήσεων, αποτελούν παράδοση στον τόπο μας οι οργανωτικές αδυναμίες και οι δομικές αναπηρίες στη δημόσια διοίκηση, που αναδεικνύονται σε κάθε κρίση – η υγειονομική και η κλιματική κρίση τελευταία, επιβεβαιώνουν κατά μείζονα λόγο την παράδοση.
Γράφει ο Γιάννης Ρούντος (αναδημοσίευση από τον προσωπικό του λογαριασμό στο linkedin)
Διαφαίνεται, ωστόσο, στον κρατικό μηχανισμό μια κάποια ωρίμανση αντίληψης για την αξία και την αποτελεσματικότητα συνεργασιών με φορείς τεχνογνωσίας από τον ιδιωτικό τομέα αλλά και από άλλα περισσότερο οργανωμένα κράτη, για την αναζήτηση και υιοθέτηση δοκιμασμένων με μεγαλύτερη επιτυχία μοντέλων. Και ένα άνοιγμα προς την «κοινή υπόθεση» όλων.
Ενθαρρυντική είναι και η «δειλή» προς το παρόν, διάρρηξη της κομματικής στεγανότητας μέσα από επιλογές προσώπων, τα οποία συγκεντρώνουν σημαντικές ιδιότητες και μπορούν να αξιοποιηθούν στην αντιμετώπιση προβλημάτων.
Συμπέρασμα αισιοδοξίας: οι πολιτικοί γίνονται «σοφότεροι» διακυβερνητικά στις κρίσεις μπροστά στην αμείλικτη απειλή της βιωσιμότητας του τόπου και της κοινωνίας – χάριν και της δικής τους πολιτικής βιωσιμότητας. Και δεν περιορίζονται, οι μεν κυβερνώντες στο να μεταθέτουν ευθύνες, οι δε αντιπολιτευόμενοι στο να καταγγέλλουν.
.gif?rand=6325)
