Οι ώρες, οι ημέρες, ο ορίζοντας, έχουν γεμίσει καπνό, στάχτη και απελπισία για ένα μεγάλο πλήθος συμπολιτών που δοκιμάζονται, χάνοντας περιουσίες και τους καρπούς των κόπων ολόκληρης ζωής.
Τις ίδιες στιγμές, που και η περιουσία όλης της κοινωνίας, ο ανεκτίμητος φυσικός πλούτος του τόπου μας λιγοστεύει και χάνεται από τη δραματική, τρομακτικών διαστάσεων συντελούμενη περιβαλλοντική καταστροφή.
Η ασφαλιστική κοινότητα επιτελεί έναν ιδιαίτερο, εξόχως σημαντικό ρόλο για την κοινωνική ζωή – τη συνοχή, την ισορροπία και την ευημερία της. Στην κοινωνική ζωή αντανακλάται η φοβερή, ραγδαία κλιμακούμενη προς τη χειρότερη και την πιο οδυνηρή εκδοχή, Κλιματική Κρίση (που ούτε αμβλύνεται ούτε ξορκίζεται, δυστυχώς, με τον σωστό μεν αλλά ουδέτερο χαρακτηρισμό «Κλιματική Αλλαγή»).
Γράφει ο Γιάννης Ρούντος
Είναι η στιγμή που απαιτεί υπερβάσεις από τις ασφαλιστικές επιχειρήσεις. Είναι η μεγάλη στιγμή που πρακτικά, πρέπει να αποδειχθεί η βαθειά συνείδηση της ευθύνης των ασφαλιστικών επιχειρήσεων για τη διαχείριση των κοινωνικών και περιβαλλοντικών κινδύνων, δυναμικά – πέρα και πάνω από τις κατά συνθήκην ασφαλιστικές υποχρεώσεις.
Προσωπικά, έχω την εύλογη ανάγκη του απλού εργαζόμενου στον ασφαλιστικό κλάδο, που θέλει να δίνει περιεχόμενο και νόημα υπερηφάνειας καθημερινά στην εργασία του – και όχι μόνο λόγω της εξειδικευμένης ενασχόλησης με τα ζητήματα κοινωνικής και περιβαλλοντικής βιωσιμότητας εδώ και τρεις δεκαετίες. Ας μου επιτραπεί, συνεπώς, η κατάθεση μιας πρότασης προς τον θεσμικό φορέα της ασφαλιστικής αγοράς, την Ε.Α.Ε.Ε. και προς τις εταιρείες μέλη. Άλλωστε, κατά την τελευταία τριετία δεν λειτουργεί Επιτροπή Επικοινωνίας στην Ένωση ούτε έχει συσταθεί Επιτροπή Βιώσιμης Ανάπτυξης, ως κομβικά αναγκαία -κατά τη γνώμη μου- για την πρόοδο του κλάδου.
Πιστεύω πως αυτές τις ώρες, η ελληνική ασφαλιστική κοινότητα πρέπει να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων ως ένα Σώμα, χάριν της αποστολής και της αξιοπιστίας της. Να γίνει αυτό, πέρα από τις κατ’ ιδίαν πρωτοβουλίες των εταιρειών (ορισμένες από τις ήδη δημοσιοποιημένες, θα τις χαρακτήριζα ασφαλιστικά αυτονόητες).
«Δει δη χρημάτων»; Ίσως, αλλά πρωτίστως «δει» κοινωνικής και περιβαλλοντικής παιδείας, βούλησης και ενιαίας «κλαδικής ταυτότητας». Αν αυτές οι ιδιότητες υπάρχουν, θα βρεθεί ο κοινός παρονομαστής για το «Όλοι μαζί». Ίσως, να αποφασιστεί και ένα συμφωνημένο ειδικό πλαίσιο ασφαλιστικών μέτρων για τις περιστάσεις και τους πληγέντες, σε επίπεδο επιχειρηματικής κλαδικής ηθικής και όχι «ανταγωνιστικής» παράθεσης και πλειοδοσίας.
Με κοινή προβλεπτικότητα-πρόνοια και αναφορικότητα, από όλον τον κλάδο. Ας μην αναμένουμε γι’ αυτό την Ημέρα Ασφάλισης για επικοινωνιακές εκδηλώσεις.
Ο χρόνος για την αναδιανομή της ασφαλιστικής πίτας, των deals και του ευγενούς ανταγωνισμού, ας έλθει λίγο μετά. Όταν δεν θα χαίνουν οι πληγές αυτής της πρωτοφανούς τραγωδίας, που ήλθε (και θα έχει, δυστυχώς, και άλλα επεισόδια), για να επικαθίσει πάνω στη συμφορά της συνεχιζόμενης υγειονομικής κρίσης και των συνεπειών της. Μόνον όλες μαζί οι επιχειρήσεις της αξιοπρεπούς αγοράς μας θα μπορέσουμε να περάσουμε απέναντι.
.gif?rand=2218)
