Οι εκλογές στα επιμελητήρια της χώρας τις προσεχείς ημέρες φέρνουν στην επιφάνεια ένα χρόνιο πρόβλημα της Ασφαλιστικής Βιομηχανίας. Την κακή σχέση της αγοράς με την εκάστοτε πολιτική κυβέρνηση όπως επίσης και με όλους τους θεσμικούς φορείς που συμμετέχουν ή βρίσκονται στα κέντρα λήψης αποφάσεων.
του Νίκου Μωράκη
Στην Αμερική, τη Μέκκα του Καπιταλισμού, αυτή η διαδικασία έχει όνομα και λέγεται “Lobbying”. Εταιρείες και οργανισμοί, προσλαμβάνουν επαγγελματίες – άσους στην επικοινωνία – προκειμένου να κάνουν τις δημόσιες σχέσεις και τις επαφές για εκείνους, με προβεβλημένα στην κοινωνία πρόσωπα. Είτε είναι πολιτικοί παράγοντες, είτε άνθρωποι – κλειδιά, οι εταιρείες επενδύουν στη διατήρηση “ανοιχτής γραμμής επικοινωνίας” μαζί τους, προκειμένου όταν έρθει η ώρα, η επαφή να είναι άμεση και αποτελεσματική.
Όμως, η Ελλάδα δεν είναι Αμερική. Και σίγουρα δεν λειτουργούμε με κανόνες καπιταλισμού. Στην Αμερική το να χρηματοδοτήσει ένας οργανισμός ή μια εταιρεία την προεκλογική καμπάνια ενός πολιτικού ή να γίνει χορηγός σε ένα γκαλά οργανισμού ή φορέα με επιρροή σε δικαστική, νομοθετική, πολιτική εξουσία με σκοπό να υποστηρίξει τα συμφέροντά της είναι αποδεκτό. Στην Ελλάδα όχι. Όμως δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι και στην Ελλάδα άτυπα και όχι προς τιμήν μας καθώς είναι ολίγον τι υποκριτικό, υπόγεια υπάρχουν οι ίδιοι μηχανισμοί.
Άνθρωποι του marketing, των δημοσίων σχέσεων και κακώς και από το χώρο της δημοσιογραφίας και των μέσω μαζικής ενημέρωσης “παίζουν” αυτό το παιχνίδι προκειμένου ο κάθε επιχειρηματίας, ο κάθε οργανισμός να εξασφαλίσει τα συμφέροντά του. Στο ίδιο μήκος κύματος και πολύ πιο επίσημα και με δικαιοδοσία από τις προηγούμενες ιδιότητες βρίσκονται οι πρόεδροι των επιμελητηρίων της χώρας.
Τα τελευταία χρόνια οι Ασφαλιστικοί Διαμεσολαβητές έχουν αναγνωρίσει τη “δύναμη” που μπορούν να τους παρέχουν τα επαγγελματικά επιμελητήρια της χώρας για να υποστηρίξουν τα δικαιώματά τους. Μια αναγνώριση που πρέπει να παραδεχτούμε ότι δημιουργήθηκε μετά και τη συμμετοχή προσώπων που έχουν μέσα από την παρουσία τους καταστήσει την προεδρία των επιμελητηρίων λίγο πολύ σαν προσωποπαγή θέση. Έτσι, στις φετινές εκλογές η συμμετοχή Ασφαλιστικών Διαμεσολαβητών έχει αυξηθεί.
Συγκεκριμένα:
- Στο Επαγγελματικό Επιμελητήριο Αθηνών έχουμε την υποψηφιότητα του κ. Χατζηθεοδοσίου με το σχήμα “Το επιμελητήριό μας” ο οποίος διεκδικεί άλλη μια τετραετία στο τιμόνι του επιμελητηρίου Αθηνών με 47 Ασφαλιστικούς Διαμεσολαβητές μεταξύ άλλων στο ψηφοδέλτιό του.
- Τον κ. Λεβετσοβίτη με το σχήμα “Ανανεωτική Κίνηση Επαγγελματιών” με 26 Ασφαλιστικούς Διαμεσολαβητές μεταξύ άλλων στο ψηφοδέλτιό του.
- Τον Κλήμη Δημαρχιάδη με το σχήμα “Ασφαλιστική Συνεργασία”
- Τον Βασίλη Καρναχωρίτη με το σχήμα “Σίγουρη Επαγγελματική Προοπτική”
- Τον κ. Μαρκουλιδάκη στο Επαγγελματικό Επιμελητήριο Πειραιά με το σχήμα “Επαγγελματική Συνεργασία” με 33 Ασφαλιστικούς Διαμεσολαβητές μεταξύ άλλων στο ψηφοδέλτιό του και τον κ. Λεωνίδα Μίχα με το σχήμα “Ανεξάρτητη Κίνηση Επαγγελματιών” με αρκετούς ασφαλιστές μεταξύ άλλων στο ψηφοδέλτιό του.
- Τέλος, στο Επαγγελματικό Επιμελητήριο Θεσσαλονίκης υποψήφιος Ασφαλιστικός Διαμεσολαβητής για πρόεδρος δεν υπάρχει όμως 29 ασφαλιστές κατεβαίνουν με το σχήμα του κ. Ζορμπίδη “Ισχυρό Επιμελητήριο” ενώ 13 ασφαλιστές κατεβαίνουν υποψήφιοι με το σχήμα “Αλληλεγγύη Επαγγελματιών” του κ. Νικολόπουλου.
Είναι καιρός η Ασφαλιστική αγορά και δη η Ασφαλιστική διαμεσολάβηση να αποκτήσει “φωνή” στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Να κάνει το δικό της “lobbying” και να υποστηρίξει τα συμφέροντά της. Είναι καιρός αρχίζοντας από τα επιμελητήρια της χώρας οι ασφαλιστές να βρεθούν σε θέσεις κλειδιά προκειμένου να γίνουν όλες οι απαραίτητες ζυμώσεις έτσι ώστε σε βάθος χρόνου η ζυγαριά να γείρει προς το συμφέρον της αγοράς. Έχει αποδειχθεί από το παρελθόν ότι ένας βουλευτής ή ένας υπουργός που στο παρελθόν ήταν και ασφαλιστής δεν αρκεί για να περάσει η ασφαλιστική αγορά τα μηνύματά της. Είναι φανερό ότι χρειάζεται μια συλλογική προσπάθεια έτσι ώστε συντονισμένα και σε συνδυασμό με την ΕΑΕΕ και την ΕΑΔΕ η Ασφαλιστική αγορά να δώσει παρόν στις εξελίξεις. Παρόν στη μεταβατική περίοδο που διανύει η χώρα προς τον εξορθολογισμό της.
