Σε λανθασμένη βάση γίνεται η συζήτηση για το συνταξιοδοτικό σύστημα δήλωσε ο πρώην υπουργός κ. Τάσος Γιαννίτσης από το βήμα του συνεδρίου της Ένωσης Αναλογιστών Ελλάδος την Παρασκευή καθώς αυτό που πρέπει εν προκειμένω να ληφθεί υπόψη είναι η επιβάρυνση που προκύπτει από κάθε ποσοστό αναπλήρωσης για τους ασφαλισμένους και την οικονομία γενικότερα και όχο το επιθυμητό ποσοστό αναπλήρωσης.
Όπως εξήγησε ακόμα και σε ομαλές συνθήκες, ένα δεδομένο ποσοστό αναπλήρωσης δημιουργεί πολύ διαφορετική επιβάρυνση, αν πρέπει να καλυφθεί από τις εισφορές τριών, δύο ή 1,3 απασχολούμενων, όπως είναι η κατάσταση σήμερα. Έτσι όταν με ποσοστό αναπλήρωσης 60% σε εισόδημα 1000 ευρώ η σύνταξη που προκύπτει είναι 600 ευρώ αν η αναλογία απασχολούμενων προς συνταξιούχους είναι 3:1. Όμως, αν η αναλογία είναι 1,3:1, τότε το εισόδημα μετά τις εισφορές πέφτει στα 550 ευρώ. Και αυτό οδηγεί στο παράδοξο, να πρέπει ένας εργαζόμενος να επιβαρύνεται με τέτοιες εισφορές ή και φόρους για τα ελλείμματα του ασφαλιστικού συστήματος, που οι καθαρές απολαβές του να είναι εν τέλει χαμηλότερες από τις καθαρές απολαβές του μέσου συνταξιούχου.
Οπότε κατά τον κ. Γιαννίστη το ζήτημα είναι πόσο δίκαιο και βιώσιμο είναι το υπάρχον σύστημα και με ποιους τρόπους επηρεάζει την οικονομία και εάν οδηγεί σε ανάπτυξη. Η λύση στο ασφαλιστικό θα έρθει μέσα από συγκέκριμένους άξονες:
- Η επί ίσοις όροις αντιμετώπιση των εργαζομένων και η εφαρμογή της αρχής της αναλογικότητας μεταξύ εργαζόμενων και συνταξιούχων.
- Η εφαρμογή μίας ουσιαστικής αλληλεγγύης γενεών και όχι συνθήκες υποταγής της νέας γενιάς
- Να υπάρχει αναλογικότητα στις εισφορές των ασφαλισμένων και τη σύνταξη που θα λάβει όταν σταματήσει να εργάζεται
- Δίκαιη κοινωνική πολιτική σε ζητήματα που αφορούν πρόωρες συντάξεις με μικρό διάστημα εισφορών και όχι λύσεις μέσω του ασφαλιστικού συστήματος, όπως σε κάθε κοινωνική Δημοκρατία.
Είναι αναγκαίο τόνισε να υπάρξει ανάπτυξη καθώς ακόμα και με θετικούς ρυθμούς μεγέθυνσης δεν είναι εφικτό να αυξηθούν οι συνταξιοδοτικές απολαβές. «Αν θέλουμε ικανοποιητικότερους μισθούς, εισοδήματα και συντάξεις είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε ό,τι μπορούμε για επενδύσεις και ανάπτυξη. Αν δεν θέλουμε να κάνουμε ό,τι οδηγεί στην ανάπτυξη, ας μην κλαψουρίζουμε για την πραγματικότητά μας. Στην περίπτωση αυτή, όπως διαπιστώσαμε όλα αυτά τα χρόνια με τον δύσκολο τρόπο, η ίδια η ζωή θα επιβάλλει λύσεις, και μάλιστα με χαοτικό, άδικο και τυχαίο τρόπο, και με διάχυτες αρνητικές επιδράσεις σε πολλά οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά μεγέθη».
