Το Interfax Νο 311 του Ομίλου Ιντερσαλόνικα σχετικά με το θεσμό της Ιδιωτικής Ασφάλισης:
Τυχαίνει, επί σειρά ετών, τα σοβαρότερα θέματα του πανάρχαιου Θεσμού της Ιδιωτικής Ασφάλισης να «βγαίνουν» από τη Θεσσαλονίκη και να προβάλλονται από τούτην εδώ την μικρή ασφαλιστική έκδοση του INTERFAX, που έχει ζωή τριών δεκαετιών.
Αν λοιπόν δηλώναμε εμείς από την Θεσσαλονίκη και τούτην εδώ την έκδοση ότι οι γνωστοί –αλλά καθόλου- «κουτόφραγκοι» της Ευρώπης κατόρθωσαν να λειτουργούν στις χώρες τους τον επίσημα αναγνωρισμένο ως «έντονου οικονομικοκοινωνικού χαρακτήρα» Θεσμό και Επιστήμη των Ιδιωτικών Ασφαλίσεων και μάλιστα των υποχρεωτικών, όπως είναι πρωτίστως η αστική ευθύνη αυτοκινήτων, με ποσοστό αποζημίωσης των θυμάτων και δικαιούχων ασφαλιστικής αποζημίωσης στο 25% και το άλλο 75% του όλου τελικού ποσού αποζημίωσης από την Ασφαλιστική Εταιρία υπέρ Νομικών Εξόδων και Αμοιβών, σίγουρα θα μας θεωρούσατε «τρελούς και φαντασιόπληκτους».
Όμως τα παραπάνω, αληθή και αδιάψευστα, συζητήθηκαν και κατ’ ανάγκην έγιναν αποδεκτά σε κοινή σύσκεψη στην Αθήνα, όπου συμμετείχαν δώδεκα Ειδικοί και Αρμόδιοι από την Ελλάδα, Ιταλία και Ελβετία.
Τι συμβαίνει όμως; Πώς είναι δυνατόν να συμβαίνουν τα παραπάνω απίστευτα;
Από τις μέχρι τώρα γνώσεις και πληροφορίες τα γεγονότα έχουν –περίπου- ως εξής:
Ιδιοκτήτης φορτηγού οχήματος διεθνών μεταφορών από την Χαλκιδική ασφάλισε στην ΙΝΤΕΡΣΑΛΟΝΙΚΑ το επαγγελματικό όχημά του, έλαβε και επέκταση της ασφαλίσεώς του (πράσινη κάρτα) στο εξωτερικό και δυστυχώς, από πιθανή απροσεξία του σε εθνική οδό της Ιταλίας, παρέσυρε και άφησε επί τόπου τρεις Ιταλούς πολίτες και έναν τέταρτο βαριά τραυματισμένο, που εκείνην την στιγμή άλλαζαν τον τροχό του οχήματός τους στο άκρο δεξιό της οδού.
Το θέμα δεν έφθασε μόνον στους Δικηγόρους των δεκάδων κληρονόμων και δικαιούχων αποζημίωσης αλλά, επειδή «πουλούσε» δημοσιογραφικώς για «φτωχούς βιοπαλαιστές, ορφανά και χήρες» έλαβε μεγάλη προβολή συμπαράστασης στα θύματα και δικαιούχους αποζημίωσης, τόση όμως ώστε να πιθανολογείται ότι οι εκεί Δικαστές θα απαιτήσουν (πότε;) καταβολές γενναίας ιδιωτικής ασφαλιστικής αποζημίωσης με κοινωνικά κριτήρια.
Η εδώ ασφαλιστική Εταιρία, κατά τις συμβατικές υποχρεώσεις του έτους ισχύος του ασφαλιστηρίου και του συμβάντος, με τα τότε (2009) ισχύοντα όρια ασφαλιστικών καλύψεων στην Ιταλία και σύμφωνα με τις εκτιμήσεις εξειδικευμένων Διεθνών Γραφείων Διακανονισμού Αποζημιώσεων, προσέφερε στους δικαιούχους τα εκτιμηθέντα χρηματικά ποσά, μαζί με αυτά του Ελληνικού Γραφείου Διεθνούς Ασφάλισης και των Αντασφαλιστών αμφοτέρων.
Τις εκεί και επί τόπου διαπραγματεύσεις διακανονισμού έκανε για λογαριασμό όλων των υπόχρεων σε πληρωμή ο εκεί νόμιμος εκπρόσωπος Διακανονιστής και το θέμα πήρε χρόνο και μάκρος με αποτέλεσμα, την μη συμφωνία με τους δεκάδες δικαιούχους, όπως συνήθως συμβαίνει, αλλά και την συνεχή αύξηση και επιβάρυνση των αρχικών ποσών με τόκους, έξοδα, αμοιβές και παρόμοια αυξητικά.
Το όλως ιδιαίτερο, νεότερο και συνεχώς ακριβότερο, που άπτεται και αφορά άμεσα την ουσία των Μετεκπαιδεύσεων του προηγούμενου θέματός μας, είναι το γεγονός ότι στην Ιταλία και άλλες χώρες της Ευρώπης, με «πρωταγωνίστρια» την Αγγλία, οι νόμιμες διαδικασίες προσφυγής στα Δικαστήρια και έκδοσης Απόφασης, είναι εντελώς διαφορετική από την χώρα μας, με στάδια και προδιαδικασίες, έγγραφα και αποδείξεις, δαπάνες, χρεώσεις και αμοιβές, που τόσο εκεί, όσο και εδώ, δεν τις αντέχει ο φτωχός και μέσος πολίτης.
Έτσι και με τις πολύπλοκες και πολυκοστοβόρες διαδικασίες αυτές στα έξι χρόνια, που διαρκούν οι «ζυμώσεις», μόνον δύο, εκ των σαράντα περίπου συνολικών δικαιούχων, αποζημιώθηκαν δια της δικαστικής οδού και οι υπόλοιποι περιμένουν δια των Δικηγόρων τους το «αυγάτισμα» των τελικών αποζημιώσεων που φαίνεται ότι μπορεί να φθάσουν το ιλιγγιώδες ποσό των 6 εκατομμυρίων ευρώ, με συνολική όμως υποχρέωση πληρωμής από τον πρωτασφαλιστή (και τους Αντασφαλιστές) περί τα 2 εκατομμύρια ευρώ συνολικά, σύμφωνα με τα τότε ισχύοντα ανώτατα όρια καλύψεων και νόμιμων προσαυξήσεων.
Αν τελικώς εξελιχθούν έτσι τα πράγματα και οι απαιτήσεις των Ιταλών δικαιούχων και Νομικών ή άλλων Συμβούλων είναι τρεις φορές πάνω από όσα έχουν συμβατική υποχρέωση να πληρώσουν οι Ασφαλιστές και Αντασφαλιστές από Ελλάδα και εξωτερικό τότε πώς και από ποιόν θα εισπραχθούν τα υπόλοιπα για «κοινωνικούς λόγους»;
Ποια και τι περιουσία μπορεί να έχει ένας Έλληνας επαγγελματίας αυτοκινητιστής ώστε να πληρώσει μετρητοίς και άμεσα το τεράστιο υπόλοιπο της ευθύνης του στην Ιταλία; Ποιος και πώς θα ενημερώσει κάθε άλλο Έλληνα πολίτη για τους καθημερινούς κινδύνους που τον απειλούν, εκτός από τους επαγγελματίες Διαμεσολαβητές Ασφαλίσεων;
Κάπου εδώ και μετά από πάγωμα ετών της όλης αυτής τραγικής περιπτώσεως επαναθερμαίνονται οι διαπραγματεύσεις των πολλών μερών, με ένα δεδομένο και σίγουρο: οι πολλοί εκεί Δικηγόροι, Σύμβουλοι, Διαπραγματευτές κ.λπ. εργάσθηκαν, κοπίασαν, δαπάνησαν και δικαιούνται των αμοιβών τους από την μία και δεδομένη «πίτα», που ούτε λίγο, ούτε πολύ, ανέρχεται στο απίστευτο και ανατριχιαστικό αλλά νόμιμο(!), ποσοστό του 75%!! Έτσι απομένει το 25% για τους δικαιούχους και θύματα!! Από δική τους –αναγκαστική όμως- επιλογή.
Αυτή είναι μία πιθανή εξέλιξη και όχι δεδομένη ή τελική, αφού ακόμη η «μπίλια» τρέχει και δεν «έκατσε» ακόμη σε αριθμό-ποσό.
Από όσα όμως φαίνονται και προδιαγράφονται ως δυνατά, κάπου εκεί περί το 75%-25% θα «κάτσει» τις προσεχείς ημέρες!
Το όλο θέμα αυτό έχει και μία άλλη διάσταση, που αν εξελιχθεί όπως ήδη συζητήθηκε στο Συμβούλιο των Δώδεκα στην Αθήνα είναι δυνατόν να ανοίξει τεράστιους ασκούς του… Διαβόλου! Αυτοί οι παραφουσκωμένοι ασκοί, που θα ξεφουσκώσουν αργά ή γρήγορα είναι βέβαιο ότι θα κάνουν «φύλλο και φτερό» όλο το κοινωνικό ασφαλιστικό σύστημα της Ευρώπης και το οποίο έπρεπε να είχαν το θάρρος οι Πολιτικοί της να δηλώσουν ότι δεν μπορούν να το σηκώσουν τα κράτη, που είναι όλα υπερχρεωμένα και μερικά μάλιστα δήθεν «εκτός πάσης υποψίας» περισσότερο και από την Ελλάδα –μαύρο πρόβατό τους- με εκχώρηση και απορρόφηση από την Ιδιωτική Ασφάλιση, όπως έκαναν από την δεκαετία του 1970 με την –για κοινωνικούς λόγους- υποχρεωτική ασφάλιση αυτοκινήτων επειδή δεν μπορούσαν να την «σηκώσουν» τα κράτη, ούτε τώρα η Ευρωζώνη και ούτε ακόμη και αυτή η Αμερική, (ΗΠΑ), που δεν εφαρμόζει σύστημα υποχρεωτικής ασφάλισης αλλά μόνον τυπικής Κρατικής Μέριμνας.
Αυτή η υπό έκρηξη διάσταση είναι ότι το Ιταλικό «ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΑΤΥΧΗΜΑΤΩΝ» (κάτι αντίστοιχο με τα δικά μας «πτωχά», αλλά υποχρεωτικά ταμεία) πλήρωσε περί τα 1,2 εκατομμύρια ευρώ στους δικαιούχους του τραγικού συμβάντος που προξένησε εκεί το φορτηγό αυτοκίνητο από την Χαλκιδική, το οποίο ποσό ως φορέας ασφάλισης και με είσπραξη ασφαλίστρων-εισφορών από τους ασφαλισμένους του ΔΕΝ δικαιούται να το επανεισπράξει από άλλο φορέα ή Ασφαλιστική Εταιρία. Διαφορετικά πρέπει να επανεισπράττουν και οι Ασφαλιστικές Εταιρίες, όσα πληρώνουν σε ασφαλισμένους Φορέων και Ταμείων κοινωνικής υποχρεωτικής ασφάλισης. Ούτε αυτά είναι δικά μας εφευρήματα και «δαιμόνια»!
Άρα και επομένως: «Μη μιλάς κινδυνεύει (πρώτα) η Ελλάς»!!
