Λάβαμε μια εξαιρετική ετήσια αναφορά πεπραγμένων της Interamerican που επιμελήθηκε ο Γιάννης Ρούντος, Διευθυντής Δημοσίων Σχέσεων της Εταιρείας και αμέσως ξεχωρίσαμε μια ομιλία. Ήταν του Γιώργου Μαυρέλη, Γενικού Διευθυντή Πωλήσεων της Εταιρείας. Σας τη μεταφέρουμε γιατί περιλαμβάνει τη Σύγχρονη Νοοτροπία και Συμπεριφορά που θα πρέπει να χαρακτηρίζει όλους του Ηγέτες του Κλάδου. Η ομιλία του άγγιξε… άγγιξε και τον ίδιο… Όταν…εννοείς και πιστεύεις αυτά που λές… συγκινείσαι… Διαβάστε την.
«Καλησπέρα σας. Ξέρετε, σε μία τέτοια συνάντηση ξεκινώντας έναν χαιρετισμό θα έπρεπε να πω ότι πέρυσι κάναμε στη Ζωή 54% πάνω από τον προηγούμενο χρόνο. Ίσως έπρεπε να πω ότι στις Γενικές Ασφάλειες, ενώ η αγορά έτρεχε με 8%, εμείς τρέχαμε με 24%. Ίσως έπρεπε να πω ότι στα Ομαδικά ήμασταν 70% πάνω. Ίσως έπρεπε να πω ότι ήμασταν κερδοφόροι για μία ακόμη χρονιά, ίσως έπρεπε να πω πάρα πολλούς αριθμούς.
Επίσης, συνεχίζοντας θα έπρεπε να πω τι πρόκειται να κάνουμε μέσα στο 2010. Να πω ότι θα είμαστε η πρώτη Εταιρεία όπου οι χειρουργοί θα πληρώνονται απευθείας από εμάς, χωρίς όρια. Να πω ότι είμαστε έτοιμοι με καινούρια προϊόντα Ζωής, να πω ότι θα μπορείτε να τιμολογείται από το κινητό σας τηλέφωνο, να πω ότι είμαστε έτοιμοι για πάρα πολλά καινοτόμα και καινούρια πράγματα.
Όμως πραγματικά, σήμερα δεν θέλω να πω τίποτα που να έχει να κάνει με αριθμούς, με προϊόντα και με διαδικασίες. Σήμερα θέλω να κάνω μία δική μου, προσωπική εξομολόγηση. Μετά από τέσσερα χρόνια μαζί, νομίζω ότι δικαιούμαι αυτή την πολύ προσωπική στιγμή να τη μοιραστώ μαζί σας.
Θέλω να σας πω, κατ’ αρχάς, ότι είμαι πολύ ευτυχισμένος που είμαι μαζί σας. Είμαι πολύ ευτυχισμένος γιατί είμαι ανάμεσα σε πολύ όμορφες, ανθρώπινες ιστορίες. Πριν από δύο χρόνια συναντηθήκαμε με τον Νίκο Παπαζωγράφο στη Χαλκιδική –ήταν μαζί και ο Πέτρος Μωραΐτης, ήταν και ο Παπακυριακόπουλος- και συζητούσαμε για το ποια μπορεί να είναι η επόμενη μέρα στη δουλειά τους. Ξεκίνησε ένα Unit εκείνη τη μέρα και αυτό το Unit σήμερα θα βραβευθεί και στη Ζωή και στις Γενικές. Έχει στρατολογήσει πάρα πολλούς ανθρώπους, κοιτάζει την επόμενη μέρα. Ήταν η ίδια εποχή που η Βίλυ Κωνσταντακοπούλου ήταν γραμματέας στην Εταιρεία, είχε καλό μισθό, ήταν εξασφαλισμένη. Στην INTERAMERICAN δούλευε, ήταν όλα μία χαρά, αλλά ήθελε να κάνει κάτι άλλο. Παραιτήθηκε και έγινε Unit Manager και σήμερα θα βραβευθεί ως η πρώτη Unit στη Ζωή.
Ο Γιάννης Πατεράκης μέχρι πριν από τέσσερα χρόνια έπαιζε με πιστόλια –είναι από τον Μυλοπόταμο της Κρήτης!- κάνοντας σκοποβολή. Εδώ και τρία χρόνια μαζεύει κύπελλα, είναι μέσα στους πρώτους της Ζωής, στις Γενικές, στις ασφαλίσεις Πυρός – παντού.
Σε αυτούς ήρθαν να προστεθούν και άλλοι. Ήρθε ο Βαγγέλης Τερζάκης φέτος, έρχεται ο Γιάννης Γαβρίλογλου και ακόμη είναι ο Γιώργος Ταμβάκος, ο μαιτρ των Γενικών. Είναι όλες αυτές οι όμορφες, ανθρώπινες ιστορίες.
Παρακολουθούσα, επίσης, τη μάχη των Ασφαλιστών για την πρώτη θέση. Ο Χρήστος Πέτρου μαζί με τη Σταυρούλα Επιτροπάκη έδιναν μία πολύ όμορφη μάχη και ήμουν πολύ ευτυχισμένος βλέποντάς τους. Ήμουν ευτυχισμένος, ομοίως, όταν τελείωσε αυτή η μάχη και οκτώ στους δέκα ήταν από το MDRT.
Θα μου πείτε τώρα: «όλες αυτές οι ιστορίες τι λένε;» Όλες αυτές οι ιστορίες λένε ότι εδώ μέσα δεν είναι 1.200 άτομα, εδώ είναι 1.200 όνειρα, 1.200 στόχοι, 1.200 προοπτικές. Είναι εκατομμύρια πράγματα, εκατομμύρια συναισθήματα.
Στην αρχή του 2006 συναντήθηκα σε ένα εστιατόριο με τον Φαραντούρη για να μιλήσουμε. Δεν γνωριζόμασταν καθόλου. Είδα έναν χοντρό άνθρωπο παντελώς τρελό, ο οποίος μου έλεγε: «Έχω κάνει 400 χιλιάδες πέρυσι και φέτος θα κάνω γύρω στο 1,5 εκατομμύριο και θα βγω πρώτος». Το 2006 βγήκε δεύτερος και την 1η Ιανουαρίου 2007 ήταν και αυτός και όλοι οι άνθρωποι του Γραφείου του έτοιμοι να ξεκινήσουν την επόμενη χρονιά, με στόχο και πάλι να βγουν πρώτοι. Το 2007 βγήκε και πάλι δεύτερος και την 1η Ιανουαρίου του 2008 έστελνε μηνύματα, με εμμέσους παραλήπτες, πως θα βγούνε πρώτοι. Το 2008 ήταν και πάλι δεύτερος, αλλά την 1η Ιανουαρίου του 2009 έκανε το ίδιο πράγμα. Και να, το 2009 είναι πρώτος σε όλα.
Όμως, οι όμορφες ιστορίες δεν σταματάνε μόνο στους πρώτους, δεν σταματάνε μόνο σε αυτούς που βραβεύονται. Έχουμε και άλλες καταπληκτικές ιστορίες. Το να δουλεύεις με τον Ηλία Κοντογιάννη είναι εμπειρία ζωής, είναι αρχοντιά, είναι δύναμη, δεν είναι παραγωγή να τη μετρήσεις. Με ρωτάνε, επίσης, πολλοί και μου λένε: «Καλά, ο Θωμόπουλος δεν έχει βαρεθεί; Δεν βαριέται τριανταένα χρόνια να είναι πρώτος, να έρχεται να βραβεύεται, να κάνει, να ράνει…» Και λέω ότι αυτή την ερώτηση την κάνουν άνθρωποι που είναι μέτριοι. Όταν είσαι μέτριος, βαριέσαι και τη μετριότητά σου και τον εαυτό σου. Όταν είσαι πρώτος και πρωταθλητής και δημιουργός, δεν βαριέσαι ποτέ –ούτε στα πενήντα, ούτε στα ογδόντα, ούτε στα εκατόν είκοσι. Ο Θωμάς δεν πρόκειται να βαρεθεί ποτέ.
Αλλά ξέρετε, όλη αυτή η ιστορία για το «τι έγινε τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια», είναι μία ιστορία που γράφεται από μία μεγάλη ομάδα ανθρώπων. Εγώ είμαι πολύ ευτυχισμένος και πολύ τυχερός γιατί μοιράζομαι την κάθε μέρα μου, τα όνειρά μου, τους στόχους μου, με τον Μάρκο Φραγκουλόπουλο, με τον Γιάννη Καντώρο, με τον Μανώλη Κούτη, με τον Χρήστο Παπαχρήστου, με τον Τάσο Παπαδόπουλο, με τον Ηλία Μάλλιο, με τα παιδιά που είναι στο Marketing, με τη Βιβή, τη Θεανώ, τη Μαίρη, με έναν κόσμο ο οποίος είναι ταυτισμένος με τα όνειρά μας – γιατί τα όνειρά μας είναι κοινά.
Αισθάνομαι ευτυχισμένος γιατί στην Εκτελεστική Επιτροπή της Εταιρείας συνεργάζομαι με έναν άνθρωπο ο οποίος έχει έρθει από την Πορτογαλία, είναι Οικονομικός Διευθυντής και είναι πιο πωλησιακός από ότι είμαι εγώ –ίσως είναι και πιο Έλληνας από ότι είμαι εγώ- τον Constantino. Και ο άλλος είναι Ιρλανδός. Η Εκτελεστική έχει δύο Έλληνες, έναν Πορτογάλο και τον John O’ Dwyer, που μας φέρνει πολλές γνώσεις από την Ιρλανδία.
Είναι μεγάλη περηφάνια να μιλάς για δουλειά, να σχεδιάζεις την επόμενη μέρα και να τη σχεδιάζεις μαζί με τον Γιώργο Βελιώτη, τον Αντρέα Ρούβα, τον Βαγγέλη Θωμόπουλο, τον Γιώργο Βαλαή, με όλους τους ανθρώπους της Διοίκησης. Δεν θέλω να λέω ονόματα γιατί θα ξεχάσω και θα παρεξηγηθώ, αλλά όλοι εμείς, είμαστε μία μεγάλη οικογένεια και είμαι περήφανος, γιατί πίσω από τους αριθμούς που ανακοινώνουμε και λέμε «κάναμε τόση παραγωγή, πενήντα τόσο τα εκατό, είκοσι τόσο, τριάντα τόσο» είμαστε όλοι εμείς, οι άνθρωποι της Εταιρείας.
Είναι, ακόμη, 350 χιλιάδες οι άνθρωποι που αποζημιώθηκαν από την INTERAMERICAN το χρόνο που πέρασε. 350 χιλιάδες άνθρωποι! Είναι οι δικοί σας πελάτες, είναι οι άνθρωποι που τους δώσατε αξιοπρέπεια στη ζωή τους και δυνατότητα επιλογής. Είναι 4.200 διακομιδές ασθενών με τα ελικόπτερα, με τα αεροπλάνα, με τα ασθενοφόρα. Εκεί που δεν πήγε το ΕΚΑΒ, πήγε η INTERAMERICAN. Όλος αυτός είναι ένας κόσμος που με κάνει να αισθάνομαι όμορφα κάθε μέρα, κάθε νύχτα, δουλεύοντας για ένα προϊόν ή για την αποψινή βραδιά βραβεύσεων.
Αλλά ξέρετε, για να δίνεις πρέπει και να παίρνεις, δεν μπορείς να είσαι κούκος μόνος. Όση ενέργεια και να έχεις, πρέπει να φορτιστείς. Και εγώ έχω την τύχη να έχω έναν σπουδαίο κόουτς, έχω την τύχη όπως δουλεύω μαζί σας, όπως δουλεύω με τους ανθρώπους μου, να δουλεύει μαζί μου ο Γιώργος Κώτσαλος. Έχω την τύχη να μοιράζεται πράγματα μαζί μου.
Θέλω να σας πω ότι είναι ευλογία να είστε σε αυτή την οικογένεια. Θέλω αυτό να το καταλάβετε βαθιά μέσα σας και θέλω να καταλάβετε ότι δεν υπάρχει κανένα όριο σε αυτό που μπορείτε να πετύχετε. Οι άνθρωποι που βραβεύονται, είναι το παράδειγμα. Το πόσα όνειρα, τι δυσκολία, τι προβλήματα έχει ακουμπήσει σε αυτό το βραβείο ο Φαραντούρης, δεν το ξέρει κανένας. Είναι δρόμοι όπου μπορείς να κάνεις πράγματα –και να τα κάνεις όχι πουλώντας περισσότερα μπιφτέκια ή ποτά- να κάνεις πράγματα ασφαλίζοντας ανθρώπους, προσφέροντας.
Να νιώθετε ευλογημένοι για όλη αυτή την ιστορία και να προσφέρετε όσα περισσότερα μπορείτε στον εαυτό σας, στις οικογένειές σας και στη δουλειά σας. Να είστε καλά, να είστε πάντα πρώτοι».
Καλή δύναμη Γιώργο να συνεχίσεις μαζί με τον… άλλο Γιώργο την πετυχημένη πορεία σας!
οτι και να πεις για αυτον τονανθρωπο -manager ειναι λιγο και επειδη τυγχανει σημερα να είμαι καπου επειδη μου εδωσε την ευκαιρια να ειμαι του οφειλω πολλα ευχαριστω.Ενας φιλος λοιπον απο τα παλια που δεν ξεχνα!!
ΜΠΡΑΒΟ ΓΙΩΡΓΟ!!
ΤΟΣΟ ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΗ ΗΤΑΝ ΦΕΤΟΣ Η INTERAMERICAN ΠΟΥ ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΕ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΑ ΜΙΣΑ ΤΗΣ ΓΡΑΦΕΙΑ.ΑΝ ΔΕΝ ΕΦΕΡΝΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΝΟΥΜΕΡΑ ΤΙ ΘΑ ΕΚΑΝΕ ΑΡΑΓΕ ? ΘΑ ΕΦΕΥΓΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΩΡΟ ? ΑΠΟΡΙΑΣ ΑΞΙΟΝ ΒΡΕ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ !
συγχαριτηρια για τους ασφαλιστες και την προσπαθεια τους..μακαρι να παρακολουθουν τι γινεται με τις εταιρειες ,καταγγελιες ,διωξεις και να παρουν τα μετα τους…ευτυχως υπαρχει αυτο το σαιτ!!!! οσο για τον διευθυντη πωλησεων και την καταθεση ψυχης ,ταχουμε ξαναδει ,ταχουμε ξανακουσει ,μαλλον παλιο μοντελλο αλλης εποχης και δεν πειθει κανενα πια!!!!!! να μας πει για το τι γινεται με τις συγχωνευσεις και την κατοχυρωση προμηθειων και χαρτοφυλακιων………εξ αλλου τα υποκαταστηματα,τις γραμματεις ,τα τηλεφωνα δεν ταβαζαν μονοι τους οι διευθυντες
μπλα μπλα μπλα,κρατα και μικρο καλαθι μην λες και πολαααα.
ΠΡΟΣ ΕΠΙΣΤΗΝΟΜΙΚΟ ΜΑRKETING,
ΜΗΠΩΣ ΕΙΔΑΤΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΤΑΜΠΕΛΑ ΤΩΡΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΑ ΓΕΜΙΖΕΙ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ;;;;;ΜΗΠΩΣ ΞΕΧΑΣΑΤΕ ΠΟΥ ΓΡΑΦΑΤΕ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΝ ΚΥΡΙΟ ΤALONE ΟΤΑΝ ΓΥΡΙΣΕ ΟΛΛΑΝΔΙΑ ΑΝ ΠΗΓΕ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΕΤΟΙΑ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΑΓΟΡΑΖΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΕΤΑΙΡΙΑ ΜΕ ΤA ΤΕΡΑΣΤΙΑ UNIT LINKED ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΟΘΕΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΣΩΡΕΥΜΕΝΑ ΠΑΘΗΤΙΚΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΠΟΥ ΘΑ ΕΞΑΓΟΡΑΣΕΙ ΚΑΙ ΕΤΑΙΡΙΕΣ ΤΩΡΑ ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ……..!!!!ΕΜΕΝΑ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΜΟΥ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΤΕΘΕΙ ΟΤΑΝ ΠΗΡΑΝ ΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΑΥΤΕΣ
ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΣΥΝΤΑΞΗΣ
Κύριοι.
Επί είκοσι εννέα χρόνια παρατηρώ “καταθέσεις ψυχής” από όλους τους διευθυντές πωλήσεων όλων των εταιρειών. Μόνο μία ημέρα του χρόνου και για λίγες ώρες ασχολούνται με αυτούς που “γεννάνε αριθμούς”.Και η κατάθεση ψυχής στο τέλος της ημέρας αναλύεται στο τι θα “φέρεται την νέα χρονιά”. Δεν αναφέρονται ποτέ σε αυτούς που κάθε ώρα, κάθε ημέρα επί 365 ημέρες και νύχτες αντιμετωπίζουν από την εκάστοτε διοίκηση την άρνηση και την αδιαφορία. Δεν αναφέρονται ποτέ για τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι του δικτύου σε ολόληρη την περιφέρεια. Δεν αναφέρονται για το ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ που επικρατεί μόλις σβύσουν τα φώτα. Δυστυχώς για μία ακόμη φορά παρατηρούμαι σε κρίσιμες στιγμές να προκαλούν, με βάση το συναίσθημα και το φιλότιμο.( που ξεχνιέται άμέσως στην πορεία ) Συμφωνώ και επικροτώ με τα γραφόμενα των συναδέλφων και καλόν είναι να θυμούνται οι διοικήσεις και τα στελέχη των εταιρειών ότι τις ΜΕΛΙΣΣΕΣ δεν τις σκοτώνουν ,γιατί ξέρουν ( έστω και αργά ) να τιμωρούν τους ΚΥΦΗΝΕΣ . Τα όσα αναφέρω αφορούν προσωπική άποψη και τοποθέτηση χωρίς κριτικό πνεύμα και φυσικά όχι στην επιστολή και στον αναφερόμενο διευθυντή πωλήσεων, αλλά στον τίτλο της επιστολής. Ο νοών νωείτο.
Με εκτίμηση
Κατάθεση ψυχής !! Χεχε !! Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε; Να σοβαρευτούμε κύριοι. Έχουμε πολλά να δούμε και να πούμε.. Αναμονή λίγους μήνες. Θα επανέλθω. Οι συνάδελφοι σιωπούν μήπως τους κάνουν νταντά.
<<Σήμερα θέλω να κάνω μία δική μου, προσωπική εξομολόγηση. Μετά από τέσσερα χρόνια μαζί, νομίζω ότι δικαιούμαι αυτή την πολύ προσωπική στιγμή να τη μοιραστώ μαζί σας.>> Κε Μωράκη, Μήπως , λεω, μήπως να καλέσουμε έναν απο τους Συντονιστές (Δ/Κ) και απο τους Συμβούλους με υπερεικοσαετή (οχι 4ετία στα έτοιμα) επιτυχημένη προσφορά καιπαρουσία στην ΙΝΤΕΡΑΜΕΡΙΚΑΝ και στην αγορά, να κάνει κιαυτός μια , πολύ πολύ προσωπική, Κατάθεση Ψυχής .Την δικαιούται άραγε; Τώρα όμως , μετα τις Καταθέσεις περι αναδιάρθρωσης δικτύου , re-engineering θαρρώ πως λέγεται στα Αγγλικά η μήπως στα Ολλανδικά , και να συγκρίνουμε τις δύο καταθέσεις.