Γιατί άραγε πονάμε τόσο πολύ όταν χάνουμε κάποιο δικό μας άνθρωπο; Έχει σημασία εάν είναι ο πατέρας μας, η μάνα μας ή ο/η αδερφός/ή μας; Νομίζω πως όχι. Έχει σημασία πόσο δεμένος ήσουν μαζί του. Ήταν στην καθημερινότητά σου; Ήταν η πηγή της έμπνευσής σου; Ήταν η ασφάλειά σου; Τι συναισθηματικό δέσιμο υπήρχε; Πώς το αντιμετωπίζεις; Η ζωή συνεχίζεται. Ο θάνατος είναι αναπόφευκτος. Είναι το μόνο αναπόφευκτο στη ζωή. Αν αποδεχθείς αυτό το γεγονός θα ζήσεις πιο γαλήνιος. Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν και ζουν μάταια. Και υπάρχουν άλλοι που πεθαίνουν και πεθαίνουν με τέτοιον ιδιαίτερο τρόπο, με τέτοια ικανότητα, με τέτοια συνειδητότητα, που ακόμα και ο θάνατος γίνεται ευλογία. Έτσι εάν έρθει, ήρθε. Why not me? (Φ.Μ)
Σαν είδηση ακούγεται άσχημη και καταθλιπτική. “Έχασε τον Πατέρα του.” Σαν καλό στερεότυπο σοκάρει τους πάντες και ξεκινάει μια αυτοματοποιημένη διαδικασία συμπαράστασης και παρηγοριάς. Πολύ χρήσιμη! Συγγενείς, φίλοι, γνωστοί και συνεργάτες τρέχουν να υποστηρίξουν την οικογένεια του εκλιπόντος. Το σοκ ξυπνάει σε όλους τα ανθρώπινα συναισθήματα και τους κάνει να θέλουν να λυπηθούν μαζί τους. Να βάλουν το λιθαράκι τους για να απαλύνουν, όσο το δυνατόν περισσότερο, τον πόνο της οικογένειας. Ο κάθε ένας πενθεί για τον δικό του λόγο. Ίσως γιατί δεν πρόλαβε ποτέ να του πει πόσο πολύ τον θαύμαζε, ή γιατί ήταν κακός μαζί του, αν και τον αγαπούσε, ή γιατί ήθελε να διδαχτεί από αυτόν και δεν τα κατάφερε ποτέ. Όλα αυτά όμως ξεθωριάζουν. Τα επιτεύγματα και οι διδασκαλίες μένουν στις καρδιές λίγων και στα χειρόγραφα, οι περισσότεροι ξεχνάνε. Ο αμυντικός μηχανισμός του ανθρώπου μαζί με την απάθεια που έχει δημιουργήσει για να διαφυλάσσεται από τέτοιου είδους αληθινά γεγονότα τον κάνει να ξεχνάει. Η καθημερινότητα μπαίνει πάλι στη ζωή του. Δεν είναι κακό αλλά πρέπει να μας προβληματίζει όλους. Μας αρέσει έτσι η ζωή μας; Μας αρέσει η καθημερινότητα μας; Έχουμε συνειδητότητα;
Η κοινωνία στην οποία ζούμε έχει γεμίσει από φιλόδοξους ανθρώπους που υπερπροστατεύουν τους εαυτούς τους χωμένοι μέσα στο καβούκι τους με σκοπό να “κατακτήσουν το δικό τους κόσμο”. Ζουν για να επιτύχουν στόχους και ξεχνάνε να ζήσουν το τώρα. Θυσιάζουν μέρες, μήνες, χρόνια στο βωμό της επαγγελματικής αποκατάστασης. Πόσοι από αυτούς όμως πετυχαίνουν το στόχο τους; Πόσοι συντηρούν την επιτυχία τους και πόσοι συμβιβάζονται στην πορεία με κάτι δυσανάλογο των προσπαθειών τους;
Ο Πατέρας μου ήταν άνθρωπος μετρημένος. Είχε ξεκάθαρη άποψη. Μίλαγε ξεκάθαρα. Έξω από τα δόντια, αλλά πολιτισμένα. Έλεγε την άποψή του όχι για να ενοχλήσει αλλά για να εκφραστεί. Ο δυναμικός του χαρακτήρας δεν τον άφηνε να μη σχολιάσει τις εξελίξεις. στην αγορά. Ο κλαδικός τύπος ήταν το εργαλείο του. Όταν δεν του άρεσε κάτι το έλεγε. Το ανέλυε με την τοποθέτησή του. Όταν κάτι πάλι το θεωρούσε αξιέπαινο του έδινε credit. Ήταν δικαίωμά του αλλά και υποχρέωσή του.
Αγαπούσε την αγορά του. ‘Ηθελε να την κάνει καλύτερη. Πάντα με πάθος για αυτό που έκανε. Προσπαθούσε να την προστατέψει από κινδύνους σαν παιδί του. Δασκάλεψε την αγορά από καθαρό ενδιαφέρον. Δεν ένιωθε ότι είχε να ανταγωνιστεί κάποιον. Πάταγε γερά στα πόδια του. Γνώριζε τους ανθρώπους πίσω από τους τίτλους τους. Είχε τα κότσια να σταθεί απέναντι από γίγαντες του χώρου. Δεν τον ένοιαζε. Το είχε αποδείξει ότι είχε τις γνώσεις να το κάνει. Πάντα υποστήριζε τη διά βίου μάθηση. Την πρόσθετη αξία. Την ενημέρωση που είχε κάτι να προσφέρει πέρα από τα δελτία τύπου και τις ψευτοαποκλειστικότητες. Άποψη με κύρος και αντικειμενικότητα. Πάντα μου έλεγε πόσο δύσκολο είναι να βρεθεί κάποιος του χώρου με δυνατή και αξιόλογη άποψη.
Σήμερα συμπληρώνεται ένας χρόνος από τον άδικο χαμό του Πατέρα, Πωλητή, Δάσκαλου & Εκδότη Φίλιππου Μωράκη.
Νίκος Μωράκης
.gif?rand=2325)
Μπράβο σου Νίκο, πολύ ωραίο το άρθρο σου, αληθινό και συγκινητικό!
Εύχομαι αυτή τη κληρονομιά που πήρατε να την εκμεταλευτείτε με τον καλύτερο τρόπο.
Δημήτρης Αγγελής