Με το που άρχισε η Κρίση, ξεκίνησε και η αναζήτηση των ξένων «ενόχων». (Πάντα κάποιος άλλος ευθύνεται…) Πρώτος υποψήφιος ήταν το ΔΝΤ – το συνόδευε η φήμη των δεινών που είχε επιφέρει σε άλλες χώρες. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, πολύ ουδέτερος θεσμός, δεν ερέθιζε αρκετά. Όσο για τον τρίτο συνεταίρο, την Ευρωζώνη, αυτή σύντομα εκπροσωπήθηκε από μία χώρα: τη Γερμανία. Είτε επειδή ήταν ο μεγαλύτερος δανειστής μας –είτε το βεβαρημένο παρελθόν– είτε η «πουριτανική» αυστηρότητα και αδιαλλαξία, από εκεί που οι Γερμανοί μέχρι το 2005 ήταν στις δημοσκοπήσεις ο πιο αγαπημένος μας λαός, έγιναν ο αποδιοπομπαίος τράγος.
Έτσι, λοιπόν, κάθε πρωί ακούγαμε στα ραδιόφωνά μας φωνές για «ναζιστική κατοχή», «Τέταρτο Ράιχ», Ες Ες και Γκαουλάιτερ. Τα ίδια διαβάζαμε και στις εφημερίδες και τις γελοιογραφίες. Είδαμε και τη Μέρκελ με στολή των Ες Ες.
Προσωπικά μελετάω τη Γερμανία από το 1954. Έξι χρόνια σπούδασα εκεί και δεκάδες φορές αργότερα την επισκέφτηκα. Έζησα από κοντά την εποχή της ανάκαμψης και θαύμασα πώς μία γκρεμισμένη και αποδεκατισμένη χώρα ξαναστήθηκε στα πόδια της. Οι Γερμανοί δεν τρώγονται με τίποτα. Πρόσφατα πάλι, αυτήν τη «μονόπλευρη λιτότητα» που εμείς αναθεματίζουμε την επέβαλαν μόνοι τους στον εαυτό τους για να γίνει η χώρα πιο ανταγωνιστική. Για πάνω από δέκα χρόνια καμία αύξηση στις αμοιβές, με απόφαση των συνδικάτων! Φαντάζεστε τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ να προλαβαίνουν την Τρόικα και να κάνουν οικειοθελώς τις περικοπές που ζητάει;
Αλλά με αυτό τον τρόπο –χαμηλό κόστος και υψηλή ποιότητα– έχουν ξεπεράσει στις εξαγωγές ακόμα και την Κίνα. Τσιγκούνηδες στις αμοιβές, είναι σπάταλοι στον πολιτισμό. Επιδοτούν περισσότερες ορχήστρες, θέατρα, μουσεία, όπερες, βιβλιοθήκες από όλη την υπόλοιπη Ευρώπη.
Το αίνιγμα, όμως, του πώς μία χώρα με τέτοιο πολιτισμό μεταμορφώθηκε κάποτε από έναν δημαγωγό και ιδιοφυείς προπαγανδιστές σε κράτος-τέρας που αιματοκύλισε την υφήλιο, παραμένει. Οι ιστορικοί ερίζουν. Ευτυχώς, η αντίδραση στο παρελθόν έχει οδηγήσει σήμερα σε ένα θωρακισμένο δημοκρατικό πολίτευμα.
Δεν ξέρω αν και πόσο φταίνε οι Γερμανοί για τη δική μας κρίση. Όμως, το να τους αποκαλούμε ναζί είναι όχι μόνο λάθος αλλά και τραγική ειρωνεία. Γιατί αν σε κάποια χώρα της Ευρώπης ο νεο-ναζισμός καταγράφει σοβαρά εκλογικά ποσοστά και συστηματικές δράσεις, δεν είναι στη Γερμανία. Η ιστορία, μερικές φορές, σαρκάζει. Ενώ αποκαλούσαμε ναζί τους Γερμανούς – γινόμασταν εμείς…
*Το κείμενο έγραψε ο Νίκος Δήμου και δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Lifo στις 3/10/12.
.gif?rand=721)
Ἀς κάνῃ κάποιος τόν κόπο νά πῇ στόν κ. Δήμου δυό -τρία πράγματα προκειμένου νά τά ἔχῃ ὑπ΄ὄψιν του στήν ἑπόμενη ἀνάλυσή του γιά τήν Γερμανία:
1. Ἄλλο μειώνω 30% τούς μισθούς πού συνέβη στήν Ἑλλάδα ἐπειδή ἔτσι βόλευε τό τοκογλυφικό κεφάλαιο κι ἄλλο δέν αὐξάνω τούς μισθούς ,πού συνέβη στήν Γερμανία, ἐπειδή ἀποφάσισα νά ἑνωθῶ μέ τήν ‘Ανατολική Γερμανία στό ἐνιαῖο κράτος πού ἤμουνα πρίν.Νά μήν ἀμφιβάλλῃ ὅτι ἄν ἀποχωροῦσε ὁ ‘Αττίλας κι ἐπανενώνετο Κύπρος οἱ Ἕλληνες δέν θά εἶχαν ἀντίρρησι νά μήν αὐξηθοῦν οἱ ἀπολαβές τους γιά 10 χρόνια. ‘Ας μάθῃ λοιπόν , καιρός εῖναι , νά συγκρίνῃ ὅμοια πράγματα.
2. Ὁ μόνος γερμανός συγγραφέας πού δώρησε τά συγγραφικά του δικαιώματα στήν ‘Ολυμπία ἦταν ὁ Χῖτλερ. Παρ΄ὅλα ταῦτα τό κρατίδιο τῆς Βαυαρίας πού τά διεκδικεῖ ἔναντι ὑψηλότατου προστίμου ἀπό τίς ἐκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ πού ἐξέδωσε τόν ” Αγῶνα” του, τά διεκδικεῖ ὡς δική του λεία κι οὐδόλως γιά νά τά ἀποδώσῃ στήν ‘Ολυμπία.
3. Μιλώντας γιά πολιτισμό….ἀς κάνῃ τόν κόπο νά μελετήσῃ τά Μουσεῖα Μονάχου, Βερολίνου καί Καρλσρούης πόσες λαθρανασκαφές καί κλοπές γηγενῶν μουσείων , ὄχι μόνο ἑλληνικῶν , πριμοδότησαν καί πριμοδοτοῦν ἀπό τά κρατικά γερμανικά κοντύλια τά ἀφιερωμένα στόν πολιτισμό, προκειμένου νἆναι φίσκα.
Ἐννοεῖται πώς τόν θεωρῶ ἀκατάλληλο να ἀποτιμήσῃ ὡς πολιτιστικό στοιχεῖο την μή ἀπόδοσι τῶν κατοχικῶν ἀποζημειώσεων στήν Ἑλλάδα πού τήν γέμισαν ὁλοκαυτώματα.