.gif?rand=832)
Απόσπασμα από το βιβλίο του Θεόδωρου Πάγκαλου ” Με τον Ανδρέα στην Ευρώπη”, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Πατάκη:*
“Κοπρίτες Ι”
Ο Πάγκαλος αποφασίζοντας την αντικατάσταση του καυστήρα του υπουργείου εμπορίου προκάλεσε την τοποθέτηση ενός κόντρα πλακέ. Μία μέρα που επιθεωρούσε τα γραφεία διαπίστωσε ότι το κόντρα πλακέ είχε μία αρκετά μεγάλη τρύπα …και ω του θαύματος εμφανίστηκε μία ανθρώπινη κεφαλή.
Κάποιος έμπαινε με τα τέσσερα μέσα στο υπουργείο. Τον άρπαξα αμέσως από τα μαλλιά και τον ακινητοποίησα σε ένα σημείο όπου όποια και αν ήταν η δύναμή του, ήταν αδύνατο να σηκωθεί, να φύγει προς τα έξω ή να μπει προς τα μέσα… Τον ερώτησα το όνομά του και μου είπε ότι ήταν κάποιος τμηματάρχης. Έστειλα λοιπόν ανθρώπους του γραφείου μου που με συνόδευαν και εκάλεσαν όλους τους υπαλλήλους κρατώντας πάντα το θύμα μου από τα μαλλιά, γονατιστό στα τέσσερα, εξεφώνησα λογίδριο. Τους είπα πόσο μεγάλος πρέπει να είναι ο εξευτελισμός κάποιου ο οποίος το σκάει από την δουλειά του με αυτόν τον ποταπό τρόπο και να θαυμάσουν την κατάσταση της πλήρους ανυποληψίας στην οποίο είχε περιέλθει ο ατυχής τμηματάρχης. Στο τέλος του είπα ότι δεν επρόκειτο να τον τιμωρήσω, γιατί αυτό που έπαθε είναι ο,τι χειρότερο μπορούσε να πάθει ένας άνθρωπος που έχει στοιχειώδες φιλότιμο…» (σελ 32)
“Κοπρίτες ΙΙ”
Μετά το τέλος της συνόδου κορυφής στη Ρόδο, ο Πάγκαλος, επειδή πολλά από τα φαγητά είχαν περισσέψει, αποφασίζει να ανοίξει τον μπουφέ στους αστυνομικούς που φύλαγαν τους επισήμους «Δυστυχώς μετά από μιάμιση ώρα περίπου εισέβαλε στο γραφείο μου ο υπεύθυνος για την τροφοδοσία και μου είπε ότι οι αστυνομικοί αφού φάνε συναποκομίζουν τα ως επί το πλείστον ασημένια σκεύη και αποχωρούν… Κατέβηκα αμέσως στην κεντρική είσοδο του καστέλου και όταν είδα να φθάνει μια ομάδα αστυνομικών, τους ρώτησα αν έρχονται από την τραπεζαρία. Μου είπανε ναι και τότε ζήτησα να αδειάσουν αμέσως τις τσέπες τους.
Κατακόκκινοι αναγκάστηκαν να συμμορφωθούν και από τις τσέπες τους έπεσαν αναπτήρες, αλατιέρες, τασάκια, μαχαίρια, πιρούνια και κουτάλια. Μετά από ένα σύντομο σχολιασμό τον οποίο μπορείτε να φανταστείτε και δεν θέλω να επαναλάβω, όταν τους ρώτησα πώς διανοήθηκαν να κάνουν αυτό το πράγμα, μου απάντησαν ότι θεωρούσαν ότι τα μαχαιροπήρουνα ήταν του κράτους και είχαν σκεφτεί να τα κρατήσουν για souvenir…»(σελ 109, 110).
*το απόσπασμα δημοσιεύθηκε στο protagon.gr
Καλά όλα αυτά κ. αντιπρόεδρε και θα συμφωνούσα με το χαρακτηρισμό “κοπρίτες” όλους αυτούς που περιγράφεται και στο βιβλίο σας, αλλά και όσους άλλους εννοείτε.
Πείτε μου όμως ποιός είναι ο μεγαλύτερος κοπρίτης, αυτός που τον προσλάβατε εσείς και οι όμοιοι σας, ή εσείς που τους διατηρείτε ακόμα?